Column Daan: Een verhaal over moeilijke dingen (1/2): Zelfreflectie
Duathlonsport mag wat ons betreft geen ondergeschoven kindje zijn. We willen er meer aandacht voor vragen op Trikipedia (Dukipedia, zo je wil). Gelukkig hadden we het mis met de sport als onderdeel van de World Games in 2021, want dan staat duathlon onder het groepje Invitational Sports wel degelijk weer op het programma. Gelukkig maar. Wie kunnen beter over duathlon laten vertellen dan ’s lands beste duatleet op de midden afstand.
We kondigden het al aan. Daan de Groot schrijft in zijn eerste column vereerd te zijn voor ons te mogen schrijven. Ik zou zeggen: dat is wederzijds. We zijn trots met Daan, die ons regelmatig een kijkje gunt in de duathlonwereld. En ook wel daarbuiten hoor. De moeilijkste column volgt eerst. We gaven hem de opdracht zichzelf eerst enigszins te introduceren. Lees maar mee.
Een verhaal over moeilijke dingen (1/2): Zelfreflectie
Het is een grote eer: columns schrijven voor Trikipedia. Trikipedia associeer ik met Wikipedia en aan Wikipedia dank ik 70 procent van mijn huidige kennis. Aan Wikipedia heb ik uit zuiver ontzag voor encyclopedieën nog nooit iets durven toevoegen, maar bij deze dus wel aan Trikipedia. Men moet ergens beginnen.
Columns zijn volgens mij bedoeld om de wereld een spiegel voor te houden. Het liefst een spiegel onder scherp TL-licht zodat de acne van de wereld pijnlijk zichtbaar wordt. Deze eerste column echter, zo bepaalde Trikipedia-baas Wim van den Broek, moet over mij gaan: een korte introductie van de columnist zelf. Nou vind ik reflecties prima, maar zelfreflecties erg moeilijk. Ik vraag me oprecht af of mijn zelfbeeld ook maar enigszins strookt met de werkelijkheid. Om het onderwerp nog even uit te stellen zal ik eerst uitleggen hoe moeilijk zelfreflectie is. Stel dat ik zeg: “Ik ben slecht in zelfreflectie”. Er zijn twee mogelijkheden: 1) ik heb gelijk, 2) ik heb ongelijk. In het eerste geval spreek ik mezelf tegen, want aangezien ik weet dat ik slecht ben in zelfreflectie ben ik er dus helemaal niet zo slecht in. In het tweede geval ben ik goed in zelfreflectie maar besef ik het niet: wederom een tegenspraak. Een prachtparadox. Bijna net zo mooi als mensen die boos worden als je ze vertelt dat ze niet tegen kritiek kunnen.
Als ik mezelf dan toch moet introduceren, dan maar met behulp van anderen, met behulp van de bijnamen die anderen mij de afgelopen jaren gaven: Judge Daan, Sheldon, Funklassefenomeen, en de Rog. “Judge Daan” vind ik persoonlijk het meest accuraat en is bedacht door Tibor “the Tibornator” Gijssen. De dagen voor het EK duathlon in Vejle zaten we samen in een huisje. Gespannen voor een wedstrijd ben ik niet altijd op z’n leukst, en sowieso ben ik niet altijd een leuke jongen, zeker niet als mensen net-niet-juistheden vertellen, of als mensen “per definitie” op de verkeerde plek gebruiken. Tibor vond dat vreselijk irritant want hij moest nu bij elke zin twijfelen of het wel goedgekeurd zou worden door… “Judge Daan” dus. Om ongeveer dezelfde reden werd ik, aan het eind van mijn tien jaar lange wielerleven, door mijn ploeggenoten soms Sheldon genoemd. Sheldon, personage uit de Big Bang Theory, is namelijk net als ik toen een arrogante natuurkundeliefhebber die altijd gelijk denkt te hebben. Nu is dat anders, natuurlijk.
Het funklassefenomeenschap heb ik te danken aan Hellas-trainers Peter Res en Marijn de Jonge, die me soms een fenomeen noemen als ik op een dinsdagavondwedstrijdje de Nederlands Kampioen Retrowielrennen versla. Of het NK duatlon winnen ook een funklasse-overwinning is, daar zal ik in het tweede deel van dit verhaal over schrijven. Verder zal dit vervolg in mijn “verhaal over moeilijke dingen” gaan over zwemmen, want de bijnaam “de Rog” heb ik aan mijn beperkte zwemtechniek te danken.
Mijn conclusie op basis van deze bijnamen. Ik ben de perfecte wiskundige: irritant precies en een tikkeltje arrogant. Ik ben een oud-wielrenner die niet hard genoeg fietste om prof te worden en die nu niet goed genoeg zwemt om triatleet te zijn: een duatleet.
