Een niet alledaagse huwelijksreis voor Arno en Meriem: World Marathon Challenge 2019 – WTJ 1037
DONDERDAG – Poolmarathons, woestijnmarathons à la de Marathon des Sables of Spartathlons: ze vallen ons inziens in het niet bij de World Marathon Challenge. Een duursport-evenement waar we bij de voorgaande vier edities nog niet zo bij stil stonden, maar nu triatleet Arno van Triest als eerste Nederlander mee gaat doen natuurlijk wel. De bizarre uitdaging omschreven eerder deze week al, nu spraken we ook met Arno zelf. Hij woont nota bene haast op een steenworp afstand bij me vandaan.
Beste Arno, we zouden je heel veel willen vragen, maar de ultieme vraag die iedereen bezighoudt is: waarom? Waarom zeven dagen afzien tegen een bedrag, waar je de hypotheek van je huis mee kunt aflossen?
Arno moet lachen, dan serieus. ,,Gewoon, omdat het kan en het toch wel een unieke huwelijksreis is. Klinkt als een grap en dat is het deels ook wel, maar uiteindelijk is het een zoektocht naar de grens, hoever kun je je lichaam en je grenzen verleggen. Ik geloof dat die grenzen er zijn om te doorbreken, om er uiteindelijk sterker uit te komen. Hoewel ik de eerste week na terugkeer waarschijnlijk terug kom op deze woorden, haha.
Zijn vrouw Meriem zag op het Spaanse nieuws een verslag van de World Marathon Challenge. ,,Daarin deelde een deelnemer zijn ervaringen. Ze stuurde het filmpje door en dit is blijven hangen want het intrigeerde me toch wel serieus. Nadat we samen in 2017 diverse korte wedstrijden hadden gelopen, beginnend bij 5km en opbouwend tot de halve marathon, is het duursportvirus ook bij haar toegeslagen. Begin 2018 besloten we om deze ultieme uitdaging samen aan te gaan als een niet alledaagse huwelijksreis.
Arno heeft er al heel wat triathlons (4 keer Almere, IM Frankfurt, IM Barcelona) en marathons opzitten. Toch is hij een typische laatbloeier. ,,Een bevriende klant vertelde over zijn zoon, die een Ironman had gedaan, waarna die jongen een jaar lang niet meer kon hardlopen. Hij had zich compleet in de vernieling gelopen.’’ Raar of niet, voor Arno was dat verhaal aanleiding om zich een paar dagen later in te schrijven voor de Holland Triathlon Almere (2010) en dat weekend naar de winkel te stappen voor een fiets en een zwembrilletje. ,,Acht maanden later stond ik vervolgens aan de start van mijn eerste triathlon. Voor die tijd liep ik hooguit een keer per jaar ergens tien kilometer en qua fietsen en zwemmen was in de vijftien jaar na de middelbare school ook niet gedaan. Na 2,5 jaar militaire dienst in 1998 ben ik begonnen bij het bedrijf, waar ik nog steeds werkzaam ben en vanaf 2008 ook mede-aandeelhouder.’’
Een drukke baan verhindert Arno niet om duursport te bedrijven. ,,Het is een kwestie van prioriteiten en doelen stellen. ’s Morgens vroeg eruit om voor het ontwaken van de kroost al de eerste uurtjes gemaakt te hebben. Vervolgens samen ontbijten en dochterlief gereed maken voor school. De middagpauze is een vast trainingsuur (soms wat langer) en de avonden zijn dan altijd vrij voor het gezin. In het weekend ook vroeg uit te veren en tegen de tijd dat de rest wakker is, hebben we er al weer een uurtje of vier opzitten. Maar nachtrust is wel heilig, dus ‘s avonds weer op tijd onder de wol.’’
En toen kwam de WMC voorbij, keek je naar de website en zag je de hoogte van het inschrijfgeld?
,,Haha. Nadat mijn vrouw het doorgaf, ging ik gelijk googelen en dat was nog wel even een momentje van ooojeee: dat is wel even een dingetje. Maar als je nagaat dat je vergelijkbaar met businessclass de wereld over vliegt en bijvoorbeeld een enkeltje Amsterdam-Zuid Afrika al tussen de 3500 en 4000 euro kost, dan valt 35.000 euro nog mee.’’ Zonder een spiertje te verrekken voegt hij er aan toe: ,,Wim, je krijg er wel iets voor terug. Namelijk minimaal zeven dagen ongelooflijke spierpijn en een onvergetelijke ervaring op de koop toe…..’’
In de 168 uren dat het totale evenement mag duren, zitten de deelnemers 59 uur in het vliegtuig en de resterende 109 uren kunnen ze gebruiken om de zeven marathon te lopen. Daar valt toch niet fatsoenlijk op te trainen? Arno legt uit dat de omschakelingen cruciaal zijn. ,,Het ligt met name in de omschakeling van eendagswedstrijd naar een inspanning over 7 aaneengesloten dagen, wat de trainingsopbouw feitelijk tot een totaal andere structuur heeft gebracht. Iedere vierde week werd een piekweek, waarin dan een groot volume qua uren en kilometers wordt afgewerkt, gevolgd door een rustweek en twee ‘normale’ weken. Met die piekweken, waarin een forse belasting plaatsvindt is getracht het lichaam hier zoveel mogelijk aan te laten wennen, waar dan regelmatig de laatste dag van zo’n piekweek een marathon als wedstrijd op het schema stond. Contacten met de andere deelnemers hebben we niet, aangezien deze vanuit alle windstreken naar deze wedstrijd komen, maar gedurende de 7 dagen zal dat ongetwijfeld veranderen. Het vliegen is waar mijn partner wel een groot voordeel heeft evenals het onregelmatige ritme, aangezien zij jarenlang gevlogen heeft, maar zij had dan weer een hele andere uitdaging in de aanloop naar deze WMC.’’
Op de vraag of Arno enig idee heeft wat hen allemaal te wachten staat, volgt een gedetailleerd antwoord. ,,We vertrekken de 31e vanuit Zuid-Afrika met 25 graden om een aantal uur later bij min 5 de eerste marathon af te gaan leggen. Met spikes onder de schoenen voor de grip op de sneeuw en eindeloze sneeuwvlakte als uitzicht. Om vervolgens binnen 24 uur ook de tweede marathon in Kaapstad afgelegd te hebben, dus weer terug naar de 25 graden en amper twaalf uur rust tussen deze twee races. En dan begint de lange zit naar Australië naar een heerlijke 25-30 graden.’’ Vol ironie vertelt hij nog nooit een oog te hebben dicht gedaan in een vliegtuig. Dat is wellicht de grootste uitdaging, waar komt de rust vandaan? Daarnaast ben ik ook nog eens een bijzonder lastige eter (mis na 1 dag mijn groente aardappels en stukje kip waarschijnlijk al), dus een mooi gegeven om de uitdaging des te groter te maken. Daarbovenop komt het probleem dat je vrijwel niets Australië kunt inbrengen, dus we hebben een pakket met sportvoeding en gels naar een broer van mijn vrouw gestuurd, die in Abu Dhabi woont, Hij zal ons komen aanmoedigen tijdens de vierde marathon in Dubai en tevens voorzien van een nieuwe voorraad energie voor de laatste paar marathons.’’
Terwijl Arno onophoudelijk verhaalt over dit grootse avontuur, onderbreken we hem met de nuchtere constatering dat op enig moment zijn Spaanse echtgenote Meriem de smaak ook te pakken kreeg. De Westbrabander steek zijn bewondering voor haar niet onder stoelen of banken. ,,Zij levert ongetwijfeld de grootste prestatie. We zijn exact twee jaar geleden begonnen met 1 minuut joggen en 1 minuut wandelen en dat tien keer. En nu, in 2 jaar tijd, staat ze superfit en gemotiveerd aan de start. In twee jaar is ze van een explosieve kracht/vechtsportster naar een ware kilometervreter omgetoverd, met alle uitdagingen die ze onderweg is tegengekomen in de vorm van allerlei kleine en minder kleine pijntjes, maar deze met de juiste kracht trainingen en fysio allemaal overwonnen. April vorig jaar liep ze haar eerste marathon in Rotterdam. Was zeer zwaar met zo’n korte aanlooptijd. Vanaf Rotterdam heeft ze met veel doorzettingsvermogen en toewijding uiteindelijk in de afgelopen 8 maanden een geweldige sprong gemaakt en helemaal klaar voor de start om onze huwelijksreis gezond en wel te vervolmaken en ongetwijfeld zichzelf te kunnen overtreffen.
Als eerste Nederlander en Spaanse staan ze op 31 januari aan de start van deze vijfde World Marathon Challenge. Arno beseft dat het extra cachet geeft. ,,Maar we doen dit voor onszelf, om het maximale uit onszelf te halen en een ultieme honeymoon te beleven. Reacties uit onze omgeving hangen deels af van de sportachtergrond van diegenen zelf met name het besef dat dit niet alleen maar 7 marathons lopen is, maar alle eerder genoemde aspecten maken dit nog vele malen zwaarder, en voor niet sporters is dat niet te bevatten en komt de vraag ‘waarom in vredesnaam?’ regelmatig naar voren. Uiteraard krijgen we verder veel positieve reacties en willen mensen graag meer informatie om te kunnen inlezen wat het nu precies is. Op het werk zijn ze inmiddels gewend dat er de afgelopen tien jaar overal sportschoenen slingeren en mijn bureau in de pauze verlaten is.’’
Of het plaatje na deze loodzware droomreis vol uitdagingen compleet is, laat zich voor Arno nog moeilijk raden. ,,Moeilijk te zeggen wat de toekomst ons gaat brengen, maar er zijn altijd nog leuke uitdagingen waarmee grenzen verlegd gaan worden. Nog geen concrete plannen, maar een reisje naar Hawaii staat wel op de verlanglijst al zal de fiets wel weer een keertje uit de mottenballen gehaald moeten worden.’’
Tot slot, beste Arno en Merien, nog wat laatste (historische) woorden vooraleer jullie eind deze maand in het vliegtuig stappen? ,,Graag. Naast de al aanzienlijke sportieve en mentale uitdaging willen we tevens proberen om in het Guiness Book of World Records te komen als snelste echtpaar over 7 marathons op 7 continenten binnen 7 dagen. Als doel hebben we om het maximale uit onszelf halen en van dag tot dag proberen onszelf te overtreffen en te blijven lachen. We zullen de lezers van Trikipedia gedurende de 168 uren op de hoogte houden. Of ga je mee als vliegende reporter annex speaker, Wim?’’
