Tessa Kortekaas : 4 dagen mountainbike race op Lanzarote – een inhaalrace naar winst!
Tessa Kortekaas deed de afgelopen dagen mee aan een zware MTB race op Lanzarote. Het bleek een inhaalrace te worden. Haar wedstrijdverslag:
Misschien wel mijn favoriete wedstrijd van het eiland, 4 dagen crossen over de onverharde paden van Lanzarote! Een officiële UCI cat.1 wedstrijd, met toppers die hier punten proberen te scoren voor de Olympische Spelen.
Ik had graag tussen de Elite aan de start gestaan, maar de aanvraag voor een wielerlicentie was het me niet waard voor deze ene wedstrijd. Dus stelde ik mezelf als doel: de Masters race winnen en op jacht naar de Elite die 1 minuut eerder starten. Verder niet te veel druk en risico’s, het is tenslotte maar een trainingswedstrijd. Alhoewel ik me afvraag of dat tussen mijn oren ook zo werkt..
Dag 1: 42km
De benen hadden even een half uur de tijd nodig om warm te draaien, aangezien ik gewoon een goede trainingsweek achter de rug had en nauwelijks gas terug had genomen voor deze wedstrijd. Al snel voelde ik me vrij sterk en was ik al enkele Elite gepasseerd. In de laatste 10km wist ik er nog 2 in te halen en toen voelde ik het gebeuren: pats! stootlek op een kei. Ik zal mijn gedachten van dat moment maar niet onder woorden brengen, het zal voor zich spreken?. Met een goede wissel had mijn verlies nog beperkt gebleven maar ik kreeg geen lucht in de nieuwe band. Ik kon niet anders dan fietsen met een lekke voorband en lopen op de stukken waar veel keien lagen. Ach… het was maar 7km..
25 minuten achterstand op de eerste Master, zonder verdere problemen schatte ik mijn kansen nog wel aardig in.
Dag 2: 62km
Zo ver mogelijk van voren, tussen de snelle mannen, nam ik vroeg plaats in het startvak. Elke seconde ging nu tellen. Als een bezetene, alsof het een sprint was ging ik van start. Van begin af aan voelde ik me sterk en strijdlustig. Ik passeerde al vroeg in de race Elite die ik de dag ervoor veel later pas passeerde. Had ik een topdag of waren zij minder?
Ondertussen ging wel als een mantra door mijn hoofd: voorzichtig met de keien, niet lek rijden! En ja hoor, al na 15km, stootlek achterwiel ?. Als getrainde bandenverwisselaar zat ik na 8 minuten weer op de fiets, als een dwaas opnieuw in de achtervolging. Geen flauw benul wie of wat ik passeerde, het enige wat telde was zo snel mogelijk over die finish komen.
Daar kreeg ik te horen dat ik ondanks de lekke band toch 1e master was en 3 minuten had terug gepakt op de nummer 1. Nog 22 minuten te gaan, oef… gelukkig wordt het best voor het laatst bewaard en zal ik mijn slag moeten slaan in de laatste 2 etappes.
Dag 3: tijdrit 21km
Bergop, deels makkelijk, deels technisch en een flinke bak wind. Ook al is het een relatief korte etappe, ik wist dat ik hier het verschil moest gaan maken en minuten moest terug winnen. Ik startte als een bezetene en dacht na een minuut of 10: als dit maar goed afloopt en ik niet halverwege stil val. Nee, ik vond mijn ritme en kon alles blijven geven. Na 1u06 bereikte ik de top en stopte, zonder de finishklok uit het oog te verliezen, de aluminiumfolie onder mijn fietsshirt. Minuten streken voorbij en na 9 minuten kwam mijn grootste concurrente over de finish, 1 minuut later gestart, 8 minuten gewonnen, nog 13 te gaan…
P.S. Gedeelde 4e plek overal!
Dag 4: 84km
Ruim 1500 hoogtemeters inclusief klim van circa 7km, dit ging een zware dag worden. Maar die had ik hard nodig om nog kans te maken op de winst in het klassement. Ik voelde me nog relatief fris en ging wederom van start als opgejaagd wild. In het begin voelde de benen toch nog wat vermoeid, maar ik bleef pushen en haalde zo nu en dan een Elite in. De klim was zwaar, maar dat gold voor iedereen en continue gingen er 2 gedachten door mijn hoofd: ‘Je rijd als een malle, het is onmogelijk dat ze binnen 14 minuten na je over de finish komt!’ en ‘Gaan, blijven pushen, je hebt geen seconden te verliezen, stel je voor dat je het klassement op een paar seconden verliest, dan sla je jezelf voor je kop!’
De top was bereikt maar ik wist dat de weg terug niet gemakkelijk was, technische afdalingen met zijwind en verder continu op en af. In de laatste 15km zag ik een groepje met 2 Elite voor me, dat werkte als een magneet, mooi nog 2 plekjes opschuiven in de daguitslag (geen idee op welke positie ik lag)! Niet veel later ging ik erop en erover, en had ik 2 dames en 2 heren in mijn wiel hangen. Voor mij telde alleen mijn tijd, dus ik bleef malen. En weet je waar je dan zo’n kick van krijgt? Als je er 3km voor de finish een tandje bij doet, omkijkt, en er niemand meer in je wiel zit??
Net binnen de 4 uur kwam ik, als 6e dame (1e master) over de finish. Ook nu was ik van plan de finishklok niet uit het oog te verliezen, maar al gauw kreeg ik te horen dat ik halverwege de race al virtueel 1e in het klassement lag. Uiteindelijk pakte ik deze etappe 26 minuten winst.
BAM! Missie geslaagd!
Ik heb weer genoten van de eerste wedstrijd van het seizoen, mezelf verbaasd over de prestaties en over hoe sterk ik me nu al voel, laat de eerste triatlon maar komen: 17 februari Ocean Lava Tenerife!
