DINSDAG – Ook topsporters nemen niet zo maar de stap om een maatschappelijke carriere op te zeggen, allerlei zekerheden los te laten en de sprong in het diepe te maken om professioneel door te gaan. Bij Joep Staps leefde de gedachte al langer, maar dan moet je het uiteindelijk nog wel doen. De Tilburger, Nederlands kampioen crosstriathlon, is nog niet verzekerd van voldoende steun uit sponsoring. Er is de sportvoeding van AthleteSportsWorld, enkele jaren ook trouwe partner van Trikipedia en er zijn de Vanquish-wetsuits van Zone3. Aan de bevlogenheid van Joep zal het niet liggen. Lees maar mee hoe hij tot de grote stap kwam met uiteindelijk als groot nieuws: Joep Staps gaat als profsporter het seizoen 2019 in. Vanmiddag om 15 uur mochten we het als eerste naar buiten brengen, hierbij de uitgebreide uitleg van Joep zelf.
Het was stiekem nog wel spannend, ook al had ik er een tijdje over nagedacht en lijkt een telefoontje zo simpel. Het betekende het begin van een ander leven vol onzekerheid, in gang gezet tijdens een trainingsstage op hoogte in Zuid-Afrika. Ik hing op en dacht: ‘Joep, je hebt net je baan opgezegd… waar ben je aan begonnen?!’ en toch wist ik dat het de juiste beslissing was. In mijn hoofd was ik er al een aantal maanden mee bezig, maar durfde ik de stap nog niet te zetten.
Het was top in Zuid-Afrika: prima weer, goede trainingsfaciliteiten, een mooie omgeving en een leuke en inspirerende groep ambitieuze atleten. Tegelijkertijd werd pijnlijk duidelijk hoe groot het contrast met mijn leven in Nederland was: pas als je weer even volledig gericht bent op de sport, en vooral voldoende rust kunt nemen, ervaar je het verschil en voel je hoeveel meer je uit je trainingen kunt halen. En dus wat je mist als je in Nederland traint.
Ik begon relatief laat met triathlon, en ben misschien niet het allergrootste talent. Maar door hard te werken kun je heel ver komen. Ik geniet er enorm van, train ontzettend hard en heb toch een aantal resultaten kunnen neerzetten waar ik trots op ben. Het kwam er nog niet altijd uit, maar in trainingen en sommige races merkte ik dat het er in zat… Nederlands kampioen worden is leuk, en deelnemen aan internationale kampioenschappen bij de elite heb ik na zo’n 10 EK’s en WK’s wel gezien. Ik weet wat het is om deel te nemen, en vooral wat het is om naar grote kampioenschappen toe te werken. Het is tijd voor meer. Voor beter. Voor sneller. Voor hoger.
Na mijn studie was de keuze voor een duale carriere (sport combineren met werk) heel logisch. Sport is eindig, ik had nog niet het niveau en mogelijkheden om fulltime voor sport te gaan, en daarnaast heb ik ook intellectuele uitdaging nodig. Binnen ASML kreeg ik de ruimte om zowel op sportief als maatschappelijk vlak te ontwikkelen. En dat ging prima samen, al was het vaak wel passen en meten met een baan voor 32 uur en heel veel trainen. Of beter verwoord: door die drukke baan kon ik niet het uiterste uit mijn trainingen halen. Ik maakte keuzes die mij zouden moeten helpen het uiterste uit mijn lichaam te halen, gedreven vanuit mijn ideale omgeving om te presteren. Daarbij ging ik samen met een nieuwe begeleidingsstaf onder leiding van trainer Rob op zoek naar mijn fysieke grenzen. Zeker in het begin heel erg wennen en vermoeiend, maar de keuzes hadden uiteindelijk wel effect: ik maakte elke periode stappen.
Na twee jaar maakte ik de balans op: ik werd sterker en kon steeds meer aan, ik werd Nederlands kampioen en nam opnieuw deel aan EK en WK. Maar je moet ook realistisch zijn, want echte wat zou ik nu nog echt kunnen bereiken? Misschien heb ik mijn plafond wel bereikt, en moet ik gewoon lekker blijven sporten en daarnaast richten op mijn maatschappelijke carriere. Want ik heb een heel uitdagende baan bij een fantastische multinational waar ik een hele mooie ontwikkeling zou kunnen doormaken.
Ik praatte met verschillende mensen die me begeleiden en/of ervaring hebben binnen de triathlonsport. En ik dacht na over wat ik zelf nu eigenlijk het liefst zou willen, en wist: als je het wilt doen, moet je het goed doen. En nu doen. Wat is het? Het komt voort uit mijn ambitie om binnen de sport het uiterste uit mezelf te halen en zo hoog mogelijk te eindigen.
Mijn fysiek beste jaren liggen nu nog voor me, en ook al heb ik een goede baan en mooie vooruitzichten, ik wil geen spijt krijgen van dingen die ik niet heb gedaan. Zoals echt focussen op sport, en kijken wat er uit te halen is. Ik wil ook internationaal voorin meedoen, mezelf overstijgen en (internationaal) racen om te winnen. Met hard werken, een goed plan en de juiste focus denk ik een heel eind te kunnen komen. Dus heb ik ervoor gekozen om mijn droom achterna te gaan en de komende jaren echt te richten op sport!
Een sprong in het diepe, want ik heb nog geen partners of sponsoren die samen met de de weg willen afleggen om op mondiaal niveau crosstriathlon te beoefenen. En nu ik de stabiliteit van een goede, vaste baan met doorgroeimogelijkheden heb opgezegd wordt het ook financieel steeds spannender. Toch weet ik dat dit de juiste stap is, die nodig is om echt volledig voor het sporten te kunnen gaan en mijn doel om in de top 10 van de wereld in crosstriathlon te eindigen, te kunnen bereiken.
Waar het gaat eindigen? De tijd zal het leren, ik ga er in ieder geval alles aan doen om mijn doelen te behalen. Ik merk dat de zware trainingsweken van 30 uur per week zich uitbetalen, en dat ik op elk onderdeel sterker word. Daarnaast ben ik er echt van overtuigd dat ik nog flinke stappen richting de top kan zetten, en is het fijn dat anderen me daarin ondersteunen.
Het is spannend, onzeker en stiekem ook heel gaaf. Door hard te werken, de juiste doelen te stellen en op een slimme manier mijn fysieke limieten op te zoeken zal ik geen spijt krijgen van dit avontuur. Enkele lichtpuntjes zijn de samenwerking met AthleteSportsWorld voor mijn sportvoeding, en Zone3 voor het zwemonderdeel met hun Vanquish wetsuit. Dat is natuurlijk nog niet genoeg om me optimaal te laten presteren, maar gelukkig is mijn manager heel begripvol en bood hij me aan om me zo lang nodig te helpen: ik kreeg een andere, meer flexibele rol met minder uren waardoor ik me al beter kan richten op sport. En zodra het (financieel) mogelijk is nog minder te gaan werken.
Ik ben heel blij met de steun van de mensen om me heen, die het vertrouwen in me hebben en me helpen mijn dromen en doelen te bereiken. Nederlands kampioen worden en Nederland vertegenwoordigen op Europese- en Wereldkampioenschappen waren geen doel, maar het begin. Ik wil later trots zijn op de keuzes die ik heb gemaakt en het avontuur dat ik heb beleefd. Zonder tegen mijn kleinkinderen te kunnen zeggen: ‘Opa kon aardig triathlonnen, maar als opa een aantal jaar had kunnen richten op de sport, dan…’ 😉
Het is fijn dat ik me ook dit jaar weer heb gekwalificeerd voor het WK crosstriathlon tijdens het ITU World Championships event in Pontevedra (Spanje), waar ik eind april Nederland zal vertegenwoordigen. En weer een stapje richting top wil maken ten opzichte van mijn WK race vorig jaar. Vind je het gaaf, en lijkt het je ook wel wat, dat avontuur richting top 10 van de wereld? Ik kan je hulp goed gebruiken! Het begin is daar, ik ga verder richting de top. Laat het me dan weten, samen in het diepe springen is makkelijker dan alleen.
Dank je wel Joep, voor je mooie relaas. We wensen je veel succes. Eerst bij het waarmaken van je sportieve ambities, vervolgens ook bij het realiseren van je dromen en daarbij ondersteunt door vele partijen. Trikipedia is er alvast eentje van!
