Genieten ten top, dat doet Tessa Kortekaas op haar Lanza ten volle!

Leven als God op Lanzarote. Dat doen steeds meer Nederlanders, lijkt het wel. Tessa Kortekaas combineert dat heerlijke leven met gezonde inspanning op wedstrijden. Lanzarote, uitvalsbasis van menig toptriatleet. En daar mogen we Tessa  natuurlijk ook toe rekenen. Het mooie weer plaatst haar al helemaal in de wedstrijdmodus op de Canarische Eilanden. Afgelopen weekend was ze op het meest noordelijke eilandje: La Graciosa. Een wedstrijdverslagje stond hier al eerder, maar natuurlijk horen we het graag van onze Fusion World/Trikipedia-woman zelf.  Het ging haar goed af, maar winnen betekent ook: Spaanstalige interviews. En dat is nog andere koek voor babbelbox Tessa….

Desafio La Graciosa

Desafío La Graciosa de Challenge Roth van Lanzarote, zodra de inschrijving opent moet je erbij zijn anders pis je naast de pot.
Op vrijdagavond en zaterdagochtend verkassen deelnemers en familie massaal per ferrie naar het miniatuureiland ten noorden van Lanzarote. Het is als een bewoond onbewoond eiland, geen meter asfalt te vinden is, 1,5 dorp, een haven 1 supermarkt, pak ‘m beet 10 café’tjes/restaurants (want alle toeristen gaan even een kijkje nemen ‘aan de overkant’) en adembenemende stranden en kliffen! Daar mochten wij onze challenge beleven afgelopen weekend:
Zaterdag: 1km zwemmen, 20km mountainbiken en 6km hardlopen (lees ploeteren door het zand).
Zondag: 31km trailrun, zo’n beetje het eiland rond.

Dag 1
Uitgerekend dit weekend moest het weer eens knoerthard waaien en ik had maar wat graag een video opname gemaakt van de overtocht, maar ik moest alle zeilen bij zetten om mijn ontbijt binnen te houden. De golven waren enorm en ik vertrouwde er maar op dat dit voor de kapitein alledaagse kost was en ons veilig aan de overkant zou brengen. Het zweet brak me uit en net op tijd veranderde we van koers waardoor de boot minder last had van de golfslag, anders had mijn ontbijt op het dek gelegen. De rest van de tocht (totaal een half uurtje) met m’n kop in de wind en ik voelde me weer aardig als herboren.

Veilig aan wal is het eerst tijd voor een bakkie koffie alvorens het pre race ritueel plaatsvind. De sfeer die er hangt is fantastisch, één grote familie met dezelfde passie. Op dezelfde familiaire ontspannen maar toch ook fanatieke manier klinkt om 11.00 uur de starthoorn. We zwemmen in de haven waar we gelukkig grotendeels beschermd zijn tegen de hoge golven, maar het is alsnog erg onrustig. Ik voelde me ietwat ongemakkelijk gezien het feit ik aan kop lag. Voor zover ik me herinner heb ik dat nog niet eerder meegemaakt in mijn nog korte triatlon carrière, het wordt nog wat dat zwemmen van mij! Samen met nummer 2, oud professional Bella Bayliss, spoelde ik aan op het strand. Vlak achter haar sprong ik op de mountainbike, hamer in de aanslag, en ik gaf vol gas. Op deze afstand heb ik geen seconde te verliezen. Ik verwachtte haar in mijn wiel, maar al gauw merkte ik dat ze die niet eens kon houden terwijl ik vol in de wind reed. Halverwege zat er een klein heen-en-weertje in het parcours waardoor ik constateerde dat ze om en nabij 2 minuten achter me zat. Een snelle rekensom vertelde mij dat ik dan met minstens 4 minuten voorsprong aan het lopen kon beginnen en zij dus 40” per km harder moest lopen om mij in te halen. Kat in ‘t bakkie! De race tegen de mannen was overigens ook best kick, ik had de 4e bikesplit .
Het lopen voelde zo nu en dan als ploeteren, de eerste 3 kilometer weliswaar met de wind in de rug maar als je niet gewend bent in het zand te lopen, schiet het voor je gevoel voor geen meter op. Kun je nagaan hoe de weg terug was met de wind volle bak tegen… Gelukkig constateerde ik een voorsprong van 6 minuten en besloot ik een ontspannen hard tempo aan te houden en de benen enigszins te sparen voor de volgende dag.
Overspoeld met aanmoedigingen kwam ik na 1uur35 onder de finishboog door, blij met de overwinning en blij met het verloop van de race. Ook al is het maar kort, met de vorm zit het wel snor.
Geheel terecht werd er een (Spaans) interview van me verwacht, lachen gieren brullen als ze dat hier te zien krijgen. Ben zelf ook erg benieuwd naar de beelden

Na de ceremonie streken we massaal neer op de terrasjes voor een echte uitgebreide Spaanse late lunch om vervolgens op bed te ploffen, beetjes omhoog en vroeg slapen.

Dag 2
Rustig ontwaken en op zoek naar koffie en een ontbijtje, de ‘boulevard’ van La Graciosa gevuld met triatleten en trailrunners, een prachtig aangezicht.
Allen bepakt met camelbag en energygels, want slechts op enkele punten is een refill mogelijk. Om 10:30 gingen we van start voor een ‘rondje Graciosa’. Na ons startten de 20 en 8km. Van Bella Bayliss was geen spoor te bekennen en bleek al snel dat ik niet echt voor mijn positie hoefde te vrezen zolang alles lekker zou verlopen. Uiteraard kom ik hier om te winnen, maar het is met name een goede en ‘makkelijke’ training en bovendien een ervaring die ik niet wil missen zo dicht bij huis. De trail was pittig, met name vanwege de nog steeds fors aanwezige wind. Deel 1 was merendeels met de wind in de rug maar ook merendeels heuvel op. Ik had er een goed en ontspannen tempo in zitten en genoot van de rust en uitzichten. Deel 2 was tegenwind en continue glooiend op en af, ietwat lastig te doseren maar ik deed alles op gevoel. Gedurende het laatste deel kregen we de wind weer in de rug maar werd het verrassend technisch, waardoor het evengoed lastig was om snelheid te maken. De benen raakten vermoeid, de concentratie werd minder, maar 1 foutje en je ligt de keien te kussen. Een fantastische manier om een klein eiland te verkennen: hardloopschoenen aan en hobbelen maar, wat heb ik genoten! En als je de foto’s ziet begrijp je waarom.

Niet binnen de 2,5 uur kwam ik als eerste dame over de finish, wederom overspoeld met aanmoedigingen en wederom blij met de overwinning maar bovenal met het volbrengen van een intensieve lange duurloop zonder enige problemen!

De journalist klapperde met zijn oren tijdens ons Spaanse interview. Ha! nu had ik 31km de tijd om het voor te bereiden
Na wat gezellig gelanterfanter in de post-race-zone (massage, eten, drinken, ouwehoeren) volgde de altijd langdradige Spaanse ceremonie. 3 trofeeën (triatlon, trail, desafio) rijker stapte ik tezamen met de rest van de ‘familie’ weer op de ferry terug naar het ‘vaste land’.

Een pracht weekend, dat was genieten ten top! Nu de laatste lootjes voor het échte werk, minder dan 4 weken tot Ironman Zuid-Afrika!