Berber Bergsma; triathlon Cyprus – Buikloop is niet grappig
Berber Bergsma; een Nederlandse top triatlete, die niet zo veel wedstrijden in Nederland doet, maar kiest voor andere wedstrijden. Zo ook haar keuze voor de wedstrijd op Cyprus. Wij vroegen waarom Cyprus?
“Omdat ik al in Dubai geweest ben, ik de Canarische eilanden niet zo bijzonder vind en omdat ik eigenlijk eens iets anders wilde dan die commerciële Ironman-shizzle. Ik hoorde van Duitse teamgenootjes dat veel Russen, Bulgaren en Oekraïners (is dat een woord?) hier heen gaan in het voorjaar dus vandaar! Geen pro-startveld, kleiner deelnemersaantal. Gewoon iets minder massaal en alles door elkaar. Doet me hier een beetje denken aan Luxembourg 70.3, toen ik die voor het eerst deed in 2015. Goedkoper, eenvoudiger, lekker om er weer even in te komen!”
Na 6 maanden was het gister dan eindelijk zo ver; het was weer tijd voor een startschot! En wat voor éen!
De halve van Ayia Napa, op Cyprus. De plek waar je ook in maart niet een hele dag op een strandbed kunt gaan liggen zonder dat je ‘s avonds spijt hebt dat je geen zonnebrand wilde smeren. De plek die maar 150 km van Syrië ligt, maar waar meer westers geleefd wordt dan in Nederland. Het Ibiza van de Russen. De race startte om 8.35; ook wel eens lekker. Zoals ik zei, Ibiza-living!
We renden met zo’n 200 man het zoute water van de baai in, en na 500 mtr had ik het gehad; zout, golven.. Ik voelde me draaierig en wist niet precies waar ik was. Na een aantal meter schoolslag te hebben gezwommen, zag ik de lifeguard op het strandstoel weer zitten. Eenmaal veilig terug op het strand, vond ik het spannend om de 2e ronde in te gaan. In de zee zwemmen is anders dan in een meer, laat staan een zwembad! Niet dat ik nog nooit in zee gezwommen had, maar dit gevoel van desoriëntatie was echt niet chill! Niet in de groep zwemmen en zo nu en dan schoolslag doen om me te oriënteren, dat werd mijn tactiek. Van ‘in een ritme komen’ of’ geleidelijk meer pushen’ was geen sprake. Mijn normaal zo favoriete zwemonderdeel was overleven. Mede daardoor was ik enorm verbaasd dat er in de wisselzone nog maar 2(!!) fietsen misten!
Ik had in de afgelopen dagen al gemerkt dat de wegen hier minder westers zijn dan in Nederland. Meer, Balkan-achtig of Portugees. Met veel gaten. En af en toe een overstekende boom. De eerste 20 km had ik spijt van het feit dat ik mijn triathlonfiets in de winter binnen heb laten staan. 60 km/u op de bars, downhill.. dat was ik niet meer gewend! Maar gelukkig leert dat redelijk snel en was de ronde vijf keer hetzelfde. Ze refereren hier zichtbaar aan Hawaï, met een lange glooiende asfalt weg met een gele streep aan de zijkant, en een fietsronde die ze de Cape Greco Lap hebben genoemd. Vijf rondes lang werd het warmer, en zonniger en zouter om me heen. Ondanks dat was er één ding wat niet opliep. Mijn hartslag.
Daarom weet ik nu dat er hier naast sinaasappelbomen ook citroenbomen en olijfbomen groeien. Dat de beelden langs de Cape Greco Lap allemaal lijken op Pokemon-wezens en dat de brandweermannen van hier in de weekenden ingezet worden als verkeersregelaar. Mezelf het snot voor de ogen fietsen was er even niet bij gister, maar een lekker zonnig ritje was het wel! Verbazingwekkend vond ik dat, ondanks dat ik 2x was gestopt om mijn water te tanken, er slechts een paar dames me in hadden gehaald. Ook met die hartslagbegrenzer was de snelheid blijkbaar oke! Tijdens het lopen werden de dingen anders. Al snel merkte ik dat ook hier de hartslagbegrenzer van toepassing was. Van 4.45/km, naar 5.00/km, naar een maag die op z’n kop leek te staan.
Stug bleef ik mijn voedingsplan volgen en liep ik door. Alsof ik het allemaal niet wilde weten. Maar na 10km was de koek op. 5.00/km werd 5.30/km en mijn hartslag daalde naar 138. Ik had het warm maar ook heel koud. Niet oke dus! Wellicht had ik even een dixie in moeten duiken.. Een halve triathlon starten is één ding. Heelhuids de finish halen is iets anders.
En ik ben blij dat ik ze gister beide heb gedaan. Net zo blij dan dat ik was dat ik na de race de mogelijkheid had om naar de WC te gaan. Het 12e plekje overall was goed genoeg voor nu en na 6 maanden is dat een lekker gevoel! Cyprus is een plek waar je wilt zijn in maart. Als je Russisch spreekt kun je een hoop nieuwe vrienden gaan maken. Dus zoek je voor volgend jaar iets anders dan Spanje, zijn eilanden, de Verenigde emiraten? Overweeg Ayia Napa! En éen tip van mij; neem je weerstand en virusjes serieus. Buikloop is niet grappig en een lijf wat drukker is met overleven dan presteren tijdens een halve triathlon is niet de bedoeling.
Ik ga de komende dagen eens even zorgen dat mijn darmen gaan herstellen en mijn kuchje kwijtraken. Hoe dan ook, laat de rest van 2019 maar komen. Tot later!
Als redactie even geïnformeerd naar het programma van Berber:
Waarschijnlijk halve Challenge Rimini, 70.3 IM in Denemarken en dan Nice WC 70.3
