Jetze Plat over zijn Werelduurrecord en hoe hij het beleefde
Natuurlijk wilden we na de geweldige prestatie van Jetze Plat zijn verhaal graag optekenen. Onderstaand vertelt Jetze hoe hij de dag beleefde en meer.
178 ronden plus 249 meter om het vuurtje aan te steken!
Een tunnel van geluid, zelden zoiets gaafs meegemaakt. De laatste keer was misschien tijdens de Ironman van Hawaï, waar ik compleet kapot Palani Road op ‘kroop’ onder heel veel enthousiast schreeuwende mensen. Nu was dit niet anders, behalve dat ik met een snelheid van bijna 45 kilometer per uur voorbij raasde, op de 250 meter lange houten wielerbaan van Alkmaar. Bizar hoeveel ik ondanks te pijn genoten hebt. Enorm trots op al die mensen om mij heen die dit mede mogelijk gemaakt hebben.
Het plan begon ergens halverwege vorig jaar. Ik wilde mensen heel graag meenemen in mijn ‘reis naar Tokio’. Het is nog steeds zo dat Paralympische sporten weinig aandacht krijgen. Misschien soms ook wel terecht, maar vaak ook niet. Ik ken zoveel Paralympische topsporters die dag in dag uit alles doen voor hun maximale prestaties. De verhalen achter deze personen maken het extra speciaal en het lijkt mij gaaf dat dit steeds vaker het nieuws gaat halen. Nadat Esther Vergeer gestopt is, heeft geen enkele paralympische topsporter dit kunnen ‘oppakken’ terwijl er genoeg zijn die dit wel willen. Maar misschien is het ook niet meer de tijd voor één absolute ambassadeur, er zijn er veel meer die dit kunnen en hopelijk krijgen we dit ook voor elkaar. Ik draag hier graag mijn steentje aan bij. Natuurlijk, dit komt ook ten goede voor mij als persoon, maar zeker ook voor de handbike/ triathlon sport en uiteindelijk voor de paralympische sport algemeen.
Terug naar 13 maart. Het event dat ontstaan is om het ‘vuurtje aan te steken’ en mensen mee te nemen in de komende anderhalf jaar in aanloop naar de Paralympische Spelen in Tokio. Het uurrecord kwam al snel te sprake. Het heeft iets magisch vind ik. Bij de profwielrenners zie je het de laatste tijd ook veel voorbij komen, waar het record nu om naam van Sir Bradley Wiggens staat, 54,526 kilometer in één uur. Bij het handbiken is dit veel minder het geval, al leeft het hier ook zeker. Twee jaar geleden zette na een lange stilte de Zwitser Heinz Frei het op zijn naam, één jaar geleden reed landgenoot Geert Schipper dit uit de boeken en zette het op 42,175 kilometer. Samen met Guido Vroemen waren wij het van overtuigd dat dit harder moest kunnen. In dit geval was één en één ook twee: goede promotie voor de sport met een kick off richting Tokio en voor mij een mooie uitdaging om in de winter maximaal te werken aan de progressie, wat ik ook nodig ga hebben voor het nieuwe wedstrijd seizoen.
De voorbereidingen verliepen goed, geweldige medewerking van het Sportpaleis Alkmaar die meteen erg enthousiast waren over het idee waren en ik zo genoeg uren mocht maken om te trainen. We hebben gekozen voor Alkmaar omdat we het in eigen land wilde houden om het zo ook mogelijk te maken voor mensen om te komen kijken. Speciaal voor mijn aanval bouwde mijn sponsor Wolturnus een compleet nieuwe handbike. Helemaal gemaakt als baanfiets, zonder versnellingen en remmen. Frank Jol heeft er vervolgens voor gezorgd dat mijn beensteunen optimaal werden zodat ik hier geen kracht zou verliezen, zeer dankbaar ook met zijn topsport mentaliteit om producten perfect te krijgen! Tot slot nog een geheel om maat gemaakt snel pak van Bioracer en de supersnelle tubes (banden) van Dugast. Erg gaaf om met zoveel topmerken te mogen werken voor het beste resultaat.
Na veel drukke weken met hele mooie ontwikkelingen lag ik woensdag 13 maart om 9 uur onderuit gezakt op de bank met een Netflix serie. Vandaag had ik maar 1 taak: 1 uur zoveel mogelijk kilometer afleggen met mijn handbike. Simpel maar enorm zwaar & intens. Dat ik lekker op de bank kon liggen is ook weer dankzij een enorm belangrijke groep mensen om mij heen. Bart van Schijndel, Walter Schellingerhout (met zijn familie) en Mike van der Laarse (met zijn team van het Mike Multi Foundation) waren al vroeg bezig om alles klaar te maken voor een bijzondere middag waar enorm veel toeschouwers en pers op af zou gaan komen. De aankleding van het gebouw werd geheel verzorgd door het Mike Multi Foundation met doeken aan de boarding, banners en meer.
Om 14:00 uur kwam ik aan, mijn handbike naar binnen, spullen naar de kleedkamer, een aantal interviews en vanaf 15:00 ‘teruggetrokken’ in de kleedkamer. Tijd voor focus op dat ene uur. Om 15:30 uur mocht ik samen met speaker Jan van der Meulen de mensen welkom heten. Direct daarna mijn warming-up, snel nogmaals naar de WC en om 16:00 uur ging ik van start. 26,5 seconden had ik nodig voor de eerste ronde om mijn 53×14 verzet op gang te brengen om daarna meteen twee rondes onder de 19 seconden te rijden. Te hard en dus zaak om in het juiste ritme te komen om een uur lang goed in te delen. Dit ging goed, heel goed. De eerste 20 minuten voelde vrij gemakkelijk en dat was precies de bedoeling. Al deze rondes reed zo tussen de 19,8 en 20,1 seconden.
Na dertig minuten ging het eigenlijk pas echt beginnen. De rondetijden kwam minder makkelijk en ik zakte ook iets terug tot rondjes van maximaal 20,4 seconden. Het werd steeds meer werken maar de tunnel van geluid was geweldig. In het uur heb ik behalve de zwarte lijn en zo nu en dan Guido met het rondebord niks gezien. Specifiek horen deed ik ook niet, maar het overweldigende geluid hielp mij zeker. 45 minuten gehad, ik lag ruim op schema om het huidige record te verbreken maar de focus moest maximaal blijven. De pijn in de schouders werd steeds heftiger maar ik kon langzaam gaan aftellen, nog 15 heftige minuten! Rondje 20,4, nog een rondje 20,4, rondje 20,5. Het schreeuwde in mijn hoofd, “het moest harder!!!” Rondje 20,1, rondje 20,3, een schreeuwde Guido langs de baan, finale, gooooo!!! Nét voor het voltooien van 179 rondes werd ik ‘afgeschoten’. De zestig minuten zaten erop, klaar! Wow, wat was ik daar blij mee, dat ik de druk van de pedalen mocht halen voelde heerlijk. Toen pas zag ik het eigenlijk wat een enorme hoeveelheid mensen er waren! Zo bijzonder. 44 kilometer en 749 meter, het nieuwe Werelduurrecord! Trainer Guido Vroemen was de eerste die mij kon omhelzen, wat hebben wij al veel gave dingen met elkaar kunnen bereiken en wat ben ik hem enorm dankbaar! Daarna ging het snel, heel veel pers, foto’s en vragen. Het ging goed, tot dat ik ineens enorm duizelig en misselijk werd, heel even van de fiets af. Een goed verzorgde Guido herkende het snel en hielp mij. Zo duizelig. Even liggen, heel even liggen op het koude beton van de wielerbaan. Ik vond het niet fijn, heb niet graag dat mensen mij zo zien maar ik kon niet anders. Vervolgens snel naar de kleedkamer, even bij mijn positieve komen en kort beseffen wat er gebeurd is. Daarna terug naar de wielerbaan waar zo bizar veel mensen op mij stonden te wachten. Het bord met de gereden afstand was ondertussen klaar en hiermee mocht ik samen met de Nederlandse Loterij en Fonds Gehandicaptensport op de foto. Mede dankzij deze partijen was het mogelijk om dit event te organiseren, trots op alle ondersteuning!
De twee dagen die volgende was ook een positieve drukte. Zo enorm veel media die ons event hebben opgepakt en ik denk en hoop dat dit enorm mooie reclame is voor de paralympische sport. Dag in dag uit werken we hard om het maximale eruit te halen. Ik mag mij steeds meer volledig op de trainingen richten en mijn team help mij hierin en alles eromheen. Ik ben er van overtuigd dat het ons gelukt is het ‘vuurtje aan te steken’. Nog 523 dagen tot de Paralympische Spelen in Tokio. Ondertussen verblijf ik alweer in Portugal waar ik samen met de Nationale triathlon selectie op trainingskamp ben. Gewoon hard werken is niet voldoende. Hard, slim en samen werken zorgt voor het maximale resultaat, en alleen dit is goed genoeg! Een aantal namen hierboven genoemd, wat er eigenlijk nog veel meer moeten zijn maar met 1400 worden moet ik echt afronden: Bedankt!
(foto’s Walter Schellinghout en fotostudioEnjoy.nl)
