Daan Jacobs; Ik was vrij zeker van de zaak dat het mijn eigen schuld was.

Een wedstrijd analyseren vanaf afstand! Het blijft linke soep. Snel kunnen verkeerde conclusies getrokken worden. Zo ook naar aanleiding in een artikel in de Gooi en Eemlander. Daan Jacobs kreeg een tijdstraf vanwege stayeren tijdens de Run Bike Run in Hilversum. Het betreffende  krantenartikel leidde tot reacties op social media en een discussie was geboren. Het leek alsof  Daan zijn concurrenten betichtte van stayeren.  Hoor en wederhoor is door deze journalist niet toegepast., dus vroegen we Daan maar eens naar zijn verhaal.

Het duathlon seizoen ging ook dit jaar weer van start in Hilversum. Uitkomend voor TC Twente, weliswaar het debuut voor de groene brigade was dit gelijk de openingswedstrijd voor de rbr series. Een non-stayer wedstrijd stond er op het menu waarbij de duatleten 6,5 km moesten lopen, 20 km (non drafting, dus alleen) moesten fietsen en nog eens 2,5 km lopen als toetje. Stayeren is een welbekend begrip in de Duathlon/Triathlon wereld, niet gewenst, maar soms op het randje. De  definitie hiervan verschilt misschien nog wel eens per atleet.

Hieronder en korte toelichting van mijn wedstrijd beleving;

Ruim op tijd aanwezig om zo de dames serie te kunnen zien starten en rustig wat voorbereidingen te kunnen doen voor de wedstrijd. Het weer was inmiddels wat verbeterd en het zou volgens buienradar (discutabel of dit wel een betrouwbare bron is) droog blijven. Fietsen ingecheckt en 30 min voor de start de warming-up gestart. Toch altijd weer leuk om na een winterseizoen weer aan de start te staan van een ‘echte’ wedstrijd. Het zou vooral een wedstrijd worden om de huidige vorm te testen met een korte wedstrijdprikkel.

Met lopen ging het vrij hard en ik moest flink aanpoten om bij de eerste achtervolgende groep te blijven. Dit lukt tot ongeveer 5 km. Met een ruime minuut achterstand op de nummer 1 de wisselzone in en snel de fiets op. Op de fiets werd er direct flink gas gegeven door verschillende atleten. Ik kon redelijk aanpoten, maar kon niet echt lekker m’n ritme vinden. Vrij snel merkte ik dat m’n voorganger niet echt uitliep, sterker nog ik reed misschien wel iets te dicht op hem. Het geluid van de jurymotor zorgde ervoor de de ‘groep’ waarin ik zat, zich wat uitrekte. Toch bleef de afstand tussen de atleten discutabel. Na het eerste keerpunt merkte ik, dat zowel voor mij, als achter mij atleten reden en dat we in een treintje zaten. Ik had niet de power in m’n benen om weg te rijden uit de groep en bleef daarom maar op veilige afstand op m’n voorganger. Deze afstand was inderdaad meerdere malen aan de korte kant. De jury was inmiddels een aantal keer langs de groep gereden en observeerde wat. Het bleef voornamelijk bij wat wijzen en korte discussie tussen de juryleden op de motor waarna de motor door reed. Echter in de tweede ronde kwam de jurymotor weer langszij en werd mij een blauwe kaart getoond. Even twijfelde ik of die kaart wel voor mij was, maar het was duidelijk, ik had een penalty van 1 minuut gekregen.

In eerste instantie was ik wat gefrustreerd, alleen dit ging al snel over in het verwijten aan mijzelf. De derde – en laatste – ronde door kunnen rijden en op het laatste nog was extra gas geven, met de gedachte dat ik zo toch 1 minuutje kan uitrusten. Na 1 minuut stil te hebben gestaan, als een opgejaagde hond de wisselzone in gerend en geprobeerd nog zo hard mogelijk te rennen, wat nog best aardig ging. Met lopen uiteindelijk nog een plekje goed kunnen maken. Eenmaal over de finish was ik wel redelijk content met het resultaat gezien de omstandigheden. Toch bleven gemengde gevoelens de boventoon hebben.

Na de wedstrijd nog wat discussie onderling met de teamleden gehad over het ‘stayer’ incident en de penalty. Ik was vrij zeker van de zaak dat het mijn eigen schuld was. Bij mij is er eigenlijk geen twijfel geweest of het wel een terechte beslissing was van de jury etc. Ik heb zelf de fout gemaakt, ben daar zelf verantwoordelijk voor en moet dus ook zelf de consequentie daarvan ondervinden, in dit geval een tijdstraf van 1 minuut.

‘s Middags, onderweg naar het verre oosten (Enschede) in de trein gebeld door de verslaggever van de Gooi & Eemlander. Eigenlijk het bovenstaande verhaal in het kort toegelicht. Altijd leuk om even met de verslaggever van de regionale krant contact te hebben. Op maandag ochtend het bericht wat in de krant stond toegestuurd gekregen via sociaal media. Enig sinds verbaast las ik het stukje tekst. Ach ja, inmiddels ben ik wel gewend dat wat er in de krant staat niet per se een weerspiegeling is van het werkelijke verhaal. Hiermee suggereer ik niet dat alle sportartikelen in de krant onzin zijn, maar ik stond niet helemaal achter het verhaal, wat er dit keer in de krant stond. Om hier verder nog extra aandacht aan te geven of op een of andere manier duidelijkheid te geven dat het artikel niet de weerspiegeling is van mijn eigen verhaal, was in mijn optiek ook vrij zinloos.

Via Facebook ontstond er toch wat commotie rondom het bericht. Het is een openbaar bericht dus iedereen kan het volgens mij lezen, dus zal ik hier verder geen aandacht aan besteden. Ik hoop met dit bericht wat meer duidelijk te hebben gegeven en in ieder geval mijn kant van het verhaal te hebben gegeven.