Races in nachtelijke en vroege uurtjes: New Plymouth World Cup, Sharm El Sheikh ATU Cup – WTJ 1110

ZONDAG – Zodra ik de Nederlandse prestaties van WTS of World Cups doorneem, hoop je altijd op die ene uitschieter. Dat ultieme moment waarop Menno Koolhaas kan laten zien wat hij echt kan, waarop Donald Hillebregt wél mee is met een kopgroep van drie, Lotte Wilms de perfecte loopbenen heeft en Jony Heerink gelukkig nog net aanpikt bij de grote groep na het zwemmen.

Golfbewegingen in sport

Ik vergelijk de fase waarin de Nederlandse triathlonsport zich op internationaal niveau bevindt weleens met sporten als autosport, turnen en wielrennen. In de eerste twee speelden ‘we’ bijna een eeuw lang geen rol van betekenis en toen ineens kwamen de Maxen, de Epkes en de Sannes, die ‘ons’ goud bezorgden. En in het wielrennen volgden na de vette jaren (70 en 80 vorige eeuw) decennialang povere resultaten, terwijl we de laatste jaren weer verwend worden met topprestaties onder aanvoering van Tom Dumoulin. Overigens geldt dat weer niet voor het vrouwenwielrennen. Daar bleven/blijven de successen komen.

Kan onze huidige triathlonlichting met deze korte analytische vergelijking? Neen. Hen staat slechts één ding te doen: snoeihard zwemmen, fietsen en lopen. Van de huidige selectie is Rachel Klamer het meest stabiel op alle drie de onderdelen, de andere TeamNL lijken op internationaal niveau op één van de drie te kort te komen. Ze gaan wel hard hoor, dat zal blijken als ze weer eens in Eredivisies of NK’s uitkomen. Maar op wereldniveau komen er steeds weer nieuwe ‘topstars’ bij.

Gomez is terug

Een lange inleidende beschouwing op de afgelopen nacht waarin Europa de klok verzette en in Oceanië het triathlonseizoen volop doorging. Met de derde World Cup van 2019 al weer. New Plymouth, voor de achtste keer strijdtoneel van een Wereldbekerwedstrijd. Met recht een klassieker dus. De race markeerde de terugkeer van Javier Gomez in ITU-races. Het mag dan een ‘level’ lager liggen dan de World Triathlon Series, het veld puilde uit van de Olympiërs, Commonwealth-atleten en sprint specialisten.

Nederlands kwartet in derde World Cup 2019

Aan het eind van de dag/nacht stonden onze vier op een 33^e plaats (Donald), een DNF (Menno), een 25^e plaats (Lotte) en een 36^e (Jony). Vorig jaar leverde Donald op hetzelfde parcours zijn beste World Cup-race tot dusverre af: hij werd 21^e. Dat leverde allicht meer ITU-punten op dan nu, waar hij moet afwachten wat zijn eindtijd uitmaakt ten opzichte van winnaar Luke Wilian. Wel of geen punten, het hangt af van de afronding in secondes. Donald merkt wel dat naarmate de volgende Olympische Spelen dichterbij komen, het deelnemersveld in wedstrijden met ITU punten steeds sterker wordt, ,,Die top twintig is waar je voor gaat, maar dan moet alles mee zitten. De heuvels in het nieuwe parcours deden veel deelnemers de das om. Mij ook. In de tweede fietsgroep kwamen we geen meter dichterbij.’’ De eerlijkheid gebiedt Donald te zeggen dat hij van de 5 kilometer hardlopen meer had verwacht. ,,Twee minuten verschil met de top is te veel, terwijl ik in de trainingen juist wel die snelheden haal. Jammer.’’

Menno niet fit

Jammer, was het zeker ook voor Menno, die niet helemaal fit aan de start stond. ,,Ik had wat buikloop voor de race, geprobeerd het te negeren en gewoon de race ingaan, maar merkte al snel dat er geen power in zat. Zwemmen was chaos, één lange strijd in het water. Mentaal zat ik er ook al niet lekker in vanwege mijn tegenvallend resultaat in Mooloolaba, maar vandaag was het helemaal niets, helaas.’’ Menno sluit een periode van reizen en wedstrijden even af. ,,We gaan terug naar Nederland. Even de boel resetten om vervolgens sterker uit deze dip te komen.’’

Zoals gezegd werd de wedstrijd gewonnen door Luke Willian, dit keer de beste loper uit de kopgroep. Verwachte podiumkandidaten Justus Nieschlag en thuisheld Sam Ward werden tweede en derde. Alsof ie nooit was weg geweest kwam Javier Gomez als vijfde aan. Zijn Tokyo-ticket kan al bijna uit de kast gehaald. ,,Het was genieten. Een lekker parcours, vooral bij het fietsen. Ik maakte een paar foutjes, bijvoorbeeld door te ver de wisselzone in te gaan. Ik wilde het snel rechtzetten en ging te hard van start bij het lopen. Maar een goede ervaring, het is nog vroeg in het seizoen. Maar deze race wilde ik niet missen. Enthousiast publiek, lekkere ambiance’’, aldus de vijfvoudig ITU-wereldkampioen.

 

Eerste keer Italiaans volkslied bij World Cup

De eerste Italiaanse World Cup-zege ooit, kwam zondagnacht op naam van Angelica Olmo. De 22-jarige Italiaanse – partner van de Amerikaanse Taylor Spivey – rondde een spannende eindspurt met de Zwitserse Jolanda Annen winnend af. De derde plaats op de sprint-triathlon ging naar Jaz Hedgeland uit Australië. Haar debuut op een World Cup-podium. Olmo was natuurlijk al favoriet na haar derde plaats vorige week in Mooloolaba. Haar Europese doorbraak kwam overigens in 2017 tot stand, toen ze de ETU-Cup race in Weert wist te winnen.

Lotte en Jony benaderen hun beste World Cups

Geen hele prominente rol voor de twee Nederlandse vrouwen, maar toch zaten ze dicht tegen hun beste World Cup-prestaties aan. Lotte Wilms, in pas haar tweede internationale seizoen, sloot de wedstrijd als 25^e af. Dat is maar enkele plaatsen lager dan haar beste race (Mooloolaba 2018) tot dusverre. En Jony Heerink kwam weliswaar als voorlaatste uit het water, daarna schoof de Amersfoortse landskampioene toch een aantal plaatsen op tot uiteindelijk een 36^e positie. Dat was maar 1 plekkie minder goed dan vorig seizoen in de World Cup Lausanne. Tevredenheid dus in het Nederlandse vrouwenkamp. Jony keert met Menno terug naar Nederland, Lotte blijft nog even Down Under en staat volgende week aan de start van de Oceania Cup aan de Gold Coast.

Rani en Jeanine hoopten op meer in Egypte

In de continentale cup-races (zoals Holten en Weert bij ons) zijn immers ook ITU-punten te verdienen. Dat was ook aanleiding voor een ander kwartet Nederlanders om af te reizen naar de Egyptische badplaats Sharm-El-Sheikh voor een wedstrijd om de African Cup. Rani Skrabanja zat tot en met het fietsen goed in de race, sterker ze was vooruit met de Duitse Bianca Bogen, latere winnares. Lopend hield Bogen dus wel stand tegen de Romeense achtervolgster Antonaela Manac, maar moest Rani de rol lossen. De zwaar bevochten minuut voorsprong na het fietsen – met veel wind op kop – verdween helaas als sneeuw voor de zon en in de slotronde kwam teamgenote Jeanine Kocken haar in de strijd om de zesde plaats nog voorbij. Zes en zeven. Op negen deelneemsters, zegt misschien weinig. Maar dat negental is allemaal wereldniveau waardig en met zo’n klein startveld pakt een triathlon toch net even anders uit dan met de grote pelotons in WTS en WC-races.

Was Youri niet gevallen, dan was alles mogelijk

Bij de mannen bevestigde Youri Keulen zijn groeiende vorm. De vijftiende plaats zondagochtend had trouwens nog veel voordeliger uit kunnen vallen als hij in de wissel zwemmen op weg naar zijn fiets niet struikelde over een gevallen tegenstander. Het waaide behoorlijk in de Sinaï-woestijn, waardoor je bijna zou gaan denken aan waaier rijden, iets waar Nederlanders wel goed in zijn. Maar of dat in triathlons ook werkt? Hoe dan ook Youri bleef alert mee rijden en het resulteerde in het fraaie Sharm-El-Sheikh in een prima 15^e plek met volop perspectieven voor nieuwe uitschieters. ,,Ik voel me echt goed. De valpartij had misschien voorkomen kunnen worden, maar ik laat me er niet door afleiden. Als telt nooit in de sport. Het jaar is in Liévin sterk ingezet en die lijn ben ik vast van plan door te trekken. Ik ben lekker aan het rijpen, zoals dat heet. Tegelijk ook dankbaar dat dit mag doen. Races op mooie plekken. Ik geniet ervan.’’

 

De Russen heersten overigens in de Egyptische wedstrijd. Ilya Prasolov haalde het verrassend voor zijn veel bekendere landgenoot Alexander Bryunkhankov. De Oostenrijker Lukas Pertl werd derde.