Tessa Kortekaas 6e in Ironman Zuid Afrika – haar verhaal.
Natuurlijk bellen we met Tessa, kort na de finish van IM Zuid Afrika lijkt ze al weer helemaal “down to earth”. Op de haar welbekende manier analyseert ze haar wedstrijd. Feiten, wattages en dergelijke vliegen me om de oren. Maar als ik haar wijs op haar marathontijd in de race en de 6e plaats overall in een sterk deelneemstersveld, hoor ik plots de logische emotie in haar stem. En de kreet : “dit moet even indalen”.
Het is haar eerste wedstrijd als PRO, na haar overwinning in haar agegroep op Hawaii vorig jaar. Bij een Pro denk je aan een atleet , die zich geheel kan focussen op triathlon. Echter bij Tessa is dat niet het geval, ze werkt er gewoon nog bij! Minimaal 20 uur in de week heeft ze verplichtingen ten opzichte van haar werkgevers. Diverse sponsoren op Lanzarote en in Nederland zorgen er voor dat ze naast haar arbeidsinkomen wat extra’s krijgt.
In de aanloop naar deze wedstrijd was er al frequent contact. Tessa meldde dat ze er klaar voor was, er veel zin in had. De progressie de laatste maanden was veelbelovend. “Maar je moet het maar kunnen omzetten in daden”, aldus een nuchtere Tessa. Vervolgens pakt haar eerste PRO wedstrijd geweldig uit, met een 6e plaats en een nieuw P.R. op de marathon van 3:11:53 (was 3:26:34 IM Maastricht 2018).
Tessa’s wedstrijdverslag vind je hieronder
8:35:32 Lucy Charles Barkley
8:40:48 Gurutze Frades Larralde
8:43:19 Annah Watkinson
8:53:36 Lauren Brandon
8:57:11 Anja Ippach
9:10:02 Tessa Kortekaas
Zo luidde de uitslag van Ironman Zuid-Afrika en trots dat ik ben om in dit rijtje te staan, een fantastisch debuut tussen de ‘grote namen’.
Laten we bij het begin beginnen. De verwachtte zenuwen, die er normaal zelden of niet zijn, waren ook deze week minimaal. Ik was meer nerveus voor het tv interview en de persconferentie dan voor de race, maar ook dat viel uiteindelijk reuze mee. Twee lessen heb ik geleerd: 1. Neem de bidon van je Nutrition sponsor mee naar de persconferentie en neem een slok als het interview erop zit. 2. Neem deodorant mee, maar dat geld misschien alleen als roockie, ik kreeg het er behoorlijk warm van namelijk
Eenmaal in het startvak, enkele minuten voor de start, begon mijn hartslag toch wel hevig te stijgen. Een half uur voor de start werd medegedeeld dat het zwemmen werd ingekort tot een afstand van 1600 meter. De harde oostenwind zorgde voor een ruige zee, te risicovol om allee circa 2000 deelnemers de volledige afstand te laten zwemmen. Eerlijk gezegd was ik er niet getreurd om. Enkele dagen eerder had ik me in deze wasmachine begeven en dat was geen pretje.
Om 6:35, 5 minuten na de heren klonk het startkanon voor ons en sprintten we met 12 dames de zee in. Het voelde voor mij vechten tegen de golfslag en vechten om bij een groepje van drie te blijven. Ik raakte ze kwijt en baalde, maar probeerde door te blijven halen, een lekker ritme bleef helaas uit. De 1600 meter bleek 2000 en toen ik bij de fietsen aan kwam bleken er al 8 weg te zijn.
Het fietsparcours was een ronde van 90 km welke we tweemaal af moesten leggen, simpelweg heen wind mee en terug wind tegen. 1 dame had ik direct in het vizier en langzaam maar zeker naderde ik. In de verte dacht ik een groepje van drie te zien rijden, waardoor ik iets meer vermogen trapte dan eigenlijk de bedoeling was. Ik naderde , maar toen was er van de drie maar één dame over. Na de eerste ronde realiseerde ik dat ik de wattages echt beter moest controleren, wilde ik een sterke marathon lopen. Het laatste deel was heftig, stukken vals plat en steiler dan dat, met volle wind tegen. Zoals voorspeld zou de wind in de loop van de dag meer en meer toenemen. Gelukkig ben ik een Lanzaroots briesje gewend. Blij dat ik na 5:18 (in 7e positie) eindelijk van de fiets af mocht, maakte ik voort door de wisselzone, geholpen door de fantastische Zuid-Afrikaanse vrijwilligers.
De marathon was een 4 x 10,5 km loop met twee heuveltjes erin, geen makkelijk parcours. En dan nog maar te zwijgen over de wind die er inmiddels door Port Elizabeth raasde. Ik probeerde het parcours mentaal makkelijk in te delen en vertelde mezelf: de kilometers voor de wind zijn gratis, dus eigenlijk is het maar 21 km afzien. Ik probeerde mijn geplande pace van 4:35-4:45/km te controleren maar ik vloog en deed de eerste 21 km in pak ‘m beet 4:30/km. Inmiddels opgeschoven naar de 6e positie, met geen grote dreiging in de achterhoede en een vrij groot gat naar de top 5. Een groot verval had ik niet, maar van kilometer 30 t/m 35 had ik het wel even zwaar, de snijdende wind vol van voren. Mensen begonnen groepjes te vormen, om uit de wind te lopen, men zou haast het draften tijdens het looponderdeel moeten gaan verbieden. Natuurlijk was er weer net geen grote sterke vent die mij uit de wind kon houden, sterker nog, ik had er een in mijn kielzog. Met moeite hield ik de pace onder de 5 minuten maar ik wist dat ik nog ‘fris’ genoeg was om het tempo voor de wind weer te herstellen en de laatste 2 km tegen wind op karakter kon doorhalen. Euforisch kwam ik na 9 uur en 18 minuten over de finish met een marathontijd van 3:12. Ik wist dat ik goede stappen heb gemaakt in de aanloop naar deze race, maar het moet er maar net op het juiste moment uitkomen.
Niet veel later finishte mijn coach en trainingsmaatje Miguel, die er uiteindelijk slechts 15 seconden langer over gedaan heeft (sorry!). Beiden uitgeblust en dik tevreden ploften we neer in een zitzak in de pro lounge, ik als pro, hij als coach, waar we werden verwend met allerlei lekkers. Geloof het of niet maar na een dag op vloeibare voeding was mijn maag nog in orde en at ik alles wat los en vast zat.
Ik had geen specifiek doel voor deze wedstrijd, uiteraard wel een finishtijd voor ogen waarmee een klassering bij de beste helft mogelijk zou zijn. Mijn eerste seizoen zou vooral in het teken staan van ervaring opdoen, zowel op wedstrijd- als trainingsniveau. Voor mezelf wilde ik vooral bewijzen dat ik pro-waardig ben, mezelf kan meten met de grotere namen en niet ergens achterin het veld eindigen. Ik geloof dat ik bij deze mijn doel bereikt heb…
Happy triathlete