Sporthistorie Griekenland verrijkt met Ironman: Rubens verhaal; Sprint Tanja-Berber – WTJ 1131

MAANDAG – Ruben van Zeijl bood een maandje of wat geleden bij Trikipedia aan zijn reis naar en wedstrijd in het Griekse Costa Navarino in woord en beeld mdet ons te delen. Daar zeggen we nooit ne tegen. Zondag was de wedstrijd. Al in de avonduren had Ruben zijn relaas klaar.

Het was echt een race tegen de elementen! Meters hoge golven, een fietsparcours met 1000+ hoogtemeters en een halve marathon in de volle volle zon. Wat wil je nou nog meer als triatleet?

De Grieken hebben een mooie triathlon toegevoegd aan de al rijke sporthistorie van het land. Geweldige parcours in een bijzonder mooie omgeving met super enthousiaste vrijwilligers (800). Van de ruim 1400 deelnemers waren overigens de helft Grieken. Dat zegt genoeg. Wat een (sport)cultuur! Deze race gaat zeker een vervolg krijgen.

Zwemmen
Met een zeewatertemperatuur van 16 graden was het nou niet echt Zuid-Europees te noemen. Het begon vlak voor de start ook nog te regenen. Om 8.00 uur klonk het Griekse volkslied terwijl er een regenboog verscheen boven zee. Kippenvel! De rollingstart maakte de zwemstart gelukkig een stuk aangenamer, zeker voor een mindere zwemmer als ik. Een relaxed begin dus, zo leek het. Door de golfslag waren sommige boeien van hun plek gedreven, waardoor het recht toe rechtaan zwemparcours helemaal was verdwenen. De enorme golven maakte het echter tot een waar gevecht in zee. Door de branding heenkomen was een ware overleving, waarbij de nodige atleten in de eerste honderd meter al brilletjes en swimcaps verloren. Ik zag de paniek bij sommige atleten. Door de grote witte schuimkoppen werd je gedwongen om steeds een diepe duik onder water te nemen om te voorkomen dat je weer terug werd meegesleurd door de golven richting het strand. Ik had mij het zwemmen iets anders voorgesteld. Ook het navigeren tussen de hoge golven door was een ware kunst. Atleten spoelden bij bosjes letterlijk aan op het strand richting de zwemexit. Vermoedelijk had iedereen uiteindelijk minder dan 1900 meters op de zwemteller. Dit verklaarde de snelle zwemtijden. Wonder boven wonder is iedereen heelhuids aan land gekomen. Sommigen compleet uitgeput, anderen misselijk van de golven. Ik vermoed dat iedereen meerdere slokken Ionische Zee heeft binnen gekregen. Zo ook ikzelf. Dat was al snel merkbaar toen ik begon met fietsen. Later bij de awarduitreiking deelde de teamleider van het zwemonderdeel zijn verhaal. Hij heeft op het allerlaatste moment besloten het zwemonderdeel toch door te laten gaan. Achteraf volgens veel atleten onverantwoord, zeker na de gebeurtenissen tijdens de Ironman in Zuid Afrika een week eerder.

Fietsen
Na een lange wissel (ruim 600 meter van de swimexit naar transation, dwars door het vijf sterren resort inclusief de nodige trappen) kon het fietsen eindelijk beginnen. Twee rondes van 45 km met in totaal ruim 1000 hoogtemeters waren met een straffe wind uit zee een behoorlijke uitdaging. Geen vlakke meter weg te bekennen. Na de eerste slokken van mijn bidon, begon mijn maag gelijk te protesteren en gooide alles er weer uit. Ik had te veel zeewater binnen gekregen en kon de voeding moeilijk binnenhouden tijdens het fietsen, waardoor ik de power miste en niet de gewenste wattages kon trappen. Het zij zo, dacht ik. Dan maar maximaal genieten en later alles eruit persen bij het looponderdeel. Het enthousiasme van de vrijwilligers, de toeschouwers, mijn vrouw en dochtertje zorgden ervoor dat een mentale inzinking geen kans kreeg. Geweldige die beleving langs de kant! Genoeg posten onderweg wat allemaal goed geregeld was. Bij het ingaan van mijn tweede ronde werd het drukker op het parcours, maar nog steeds goed te doen. Heuvel op klonterden atleten samen wat onvermijdelijk was. De jury was hier echter coulant en heb zelf niemand een kaart zien krijgen. Pas tegen het einde van het fietsonderdeel begon ik mij langzaam aan iets beter te voelen. Dat gaf hoop voor het laatste onderdeel.

Lopen
Na de wissel kon ik aan mijn sterkste onderdeel beginnen. Ik was gebrand om een PR te lopen (onder de 1.30). Coach Stef Overmars peperde de dag voor de race nog even duidelijk het loopplan in. Plan the race, race the plan is mijn mantra geworden. En dat heeft geholpen. Ik hield mij de eerste helft van de halve marathon netjes aan de afgesproken 4.10-4.15 p/km. De onverharde paden (in het prachtige natuurgebied) werden afgewisseld met gitzwart strak asfalt door de dorpjes. Ik kon goed het tempo erin houden en steeds wat mensen oprapen. Volgens plan kon ik in het tweede deel nog versnellen naar 4.01 p/km gemiddeld, wat een dik PR opleverde in een 70.3 van 1.26.35. YEAH! Compleet uitgeput kwam ik over de finish. Gelukkig niet voor niks, bleek later.

WK 70.3 Nice
Mijn eindtijd van 4.36.18 leverde uiteindelijk een 8e plaats op in mijn agegroup (35-39) en 27e overall. Top 10 was het doel, dus missie geslaagd. Bij de slotceremonie bleken er maar liefst 8 slots te zijn in mijn agegroup voor de WK 70.3 in Nice (7-8 sept.) Dus was ik megablij! Sinds vorig jaar word ik gecoacht door Stef Overmars. Eerder leverde dit het al mijn eerste sub 3 marathontijd op en nu deze mijlpaal. Alleen die ene ultieme (sport-)droom ontbreekt nog: Hawaii. Nu eerst tijd voor nog een paar dagen vakantie.

Mooie weergave van deze nieuwe triathlon, waar de Griekse weergoden zich wellicht nog roerden. Ruben van Zeijl was niet de enige met een slot voor het WK Nice. Ook Jurgen Claassen (2e M45) en Reinhard van Dijk (2e M55) mogen in september afreizen naar Frankrijk, al heft het land nu wel even iets anders aan het hoofd. Arme Note Dame.

Ter Idzard

Berber Bergsma en Tanja de Boer moeten voorvoeld hebben dat het de allerlaatste run-bike-run van Ter Idzard was. Op de sprint afstand gaven zij een spectaculair slotakkoord weg, waarbij de vrouwen vallend over de finishlijn kwamen. Tanja viel kennelijk aan de goede kant van de lijn, Berber er net naast. ,,Het verklaart de vier seconden verschil’’, lachte Berber, ,,Ik moest mijn Voeten van de jury over de lijn doen, want ik lag op de grond maar met mijn Voeten aan de verkeerde kant van de lijn. Het was even diep gaan, wel een mooie training voor zowel Tanja als mij.’’

Boston Marathon

De oudste, de mooiste en de meeste uitdagende. Zo staat de marathon Boston bij velen te boek. Altijd op een maandag in april, ik weet ook niet precies waarom. Coen Stegeman was een van de duizenden hardlopers. Morgen Vragen we hem hoe het gegaan is.

Tot dan!