Challenge-avonturen van Berber Bergsma; Powerman Michigan; Tri Curaçao – WTJ 1159
WOENSDAG – We hebben maar even gewacht tot het potje voetbal in Amsterdam echt ten einde was, want net als in de World Cup Madrid komt het ook in voetbal soms tot een fotofinish. Helaas in het nadeel van de Ajax, maar dat mag met opgeheven hoofd uit de Arena stappen. Weinig kans dat er op zulke momenten veel naar Trikipedia gekeken wordt, al weet je het nooit. If triathlon was easy, they’d call it football. Zoiets dus.
Berber over Riccione: daidaidai
We gaan nog even terug naar de Challenge Riccione, want zoals beloofd was Berber Bergsma er ’s avonds uitgebreid voor gaan zitten/staan om haar verslag vanuit Italië bijtijds naar ons door te sturen. En dan is het niet netjes om daar nog drie dagen mee te wachten. Het woord is aan BB:
Het belooft een mooie dag te worden in Italië. Ik ben hier pas sinds vrijdagavond, dus echt genoten van deze streek had ik nog niet. Mooi om dat even te kunnen doen tijdens de race. Iedereen sprak over de verwachtte horizontale regen en de ware ‘challenge’. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet allemaal met een korreltje zout had genomen. Misschien iets te naïef en veel te eigenwijs. Maar het zeewater was kalm, de wegen waren perfect geasfalteerd en alles was perfect georganiseerd hier in Riccione. Geen reden om vooral te verwachten wat er vandaag ging gebeuren.’’
Het pakte dus even anders uit voor Berber en de bijna 1200 (!) andere deelnemers. ,,De zee was kalm. Ik dook als één van de eersten het water in en kwam vrij snel alleen te liggen. De voorste drie waren te snel, waardoor ik voor het eerst zelf de weg moest vinden op zee. Best lastig! Ik kwam vooraan uit het water, trok een regen/windbreker aan en sprong op m’n fietsje. De eerste anderhalf uur gingen perfect. Goeie constante hartslagen. Rustig begonnen, zoals van tevoren bedacht en al snel was ik op weg in mijn tweede rondje richting San Marino. Mooie wegen trouwens, zeker vanwege de ploegentijdrit van de Giro volgende week. Veel motoren onderweg en….San Marino is mooi, jongens!’’
Dan word ik ineens een heel klein Berretje
Toen sloeg het weer dus om. Bovenaan de heuvel verscheen een onweerswolk. Lichtflitsen, gerommel. ’s Ochtends had ik jou, Wim, nog gemeld dat je mij met alleen horizontale regen niet gek kunt maken. Maar met onweer een heuvel op fietsen. Dan kan ik nog zo struis en Fries zijn, dan word ik ineens een heel klein Berretje. Bovenop de heuvel waren de mensen van de verzorgingspost gaan schuilen en ook de motorrijders stonden binnen. Samen met een aantal mannen, stapte ik van de fiets. Na overleg met motards, besloten we in colonne naar boven te rijden. Zo nat, geen zicht, hele harde stootwinden. Zelfs de macho-Italianen vond het niet grappig en bleven achter de motor. Nadat we de steilste heuvel achter ons lieten, ging de motor zijn eigen weg. Ik ontdekte dat ik koud was geworden. Heel koud. Ik was blij dat ik nog kon remmen met mijn handen, maar verplaatsen naar de bars was lastig. Had ik maar naar coach Lars Karmelk geluisterd en mijn armstukken aan gedaan. De laatste 30 kiometer waren overleven in plaats van knallen. Hartslagje 140 max, geen kans meer voeding te pakken.’’
Chaos in de tweede wisselzone, waar de triatleten bevroren binnen reden. Ook Berber. ,,In de wisselzone hielp een vrijwilliger me uit mijn helm en schoenen. Ik stopte wat gelletjes in mijn trisuit en begon maar gewoon aan het laatste deel van deze tocht. De straten waren nog vrij leeg, maar de mensen die er waren riepen: daidaidai! Het duurde even voor ik door had dat ze dat goed bedoelden. Zo goed is mijn Italiaans nu ook weer niet. Maar het is zoiets als ‘Kom op!’ Onderweg maakte mijn vriend een gelletje voor me open. Langzaam werd ik warm, gelukkig. Het tempo loog er niet om trouwens. Ondanks weinig voeding en enorme kou: 4.45 minuut/kilometer. Conclusie: een pr op de halve marathon 1.38.22. BAM!’’
Koud, maar lopen als een brandweer
Het was een eye-opener voor de Lemmerse dat ze met kou, wind en onweer, ja zelfs zonder voeding kan ‘lopen als de brandweer’, zoals coach Lars het uitdrukte. ,,Of ik nou zo goed was, of de anderen zo slecht; ik weet het niet. Maar ik won in mijn agegroup met 27 minuten voor de nummer twee. Wellicht zegt het iets over het weer in Nederland. Ik heb genoten vandaag, voor Tom Dumoulin alvast het parcours voor volgende week getest en goed bevonden. Een snel weekendje Italië om niet te vergeten. En maandag lig ik gewoon weer in het zwembad in Lemmer, want het WK 70.3 in september wacht op niemand!’’
Mooi om van tijd tot tijd zulke belevenissen mee te nemen op Trikipedia. Berber mag blijven! Het waren toch wel de Nederlandse vrouwen, die in Riccione op hun best waren. Marion Tuin elfde pro in 5.02, Berber zeventiende en winnares F25 in 5.24 en Inez Stark 37e en vierde F50. Beste van de mannen was Philippe Theunissen in 5.39, daarmee 431e totaal.
Matt Smith en Gael le Bellec vrienden voor het leven
De Powerman Michigan stond ook nog ‘open’. Het duurde even voor we uitslagen ontdekten, maar dat had een reden. Na het lopen kwamen drievoudig wereldkampioen Gael le Bellec en de Australiër Matthew Smith op kop te liggen. Het had er alle schijn van dat beide duatleten om de zege gingen strijden, tot er plots een auto het fietsparcours op gereden kwam die de Fransman schepte.
Matt aarzelde geen moment, stapte af en hielp goede vriend en trainingsmaat Gael onmiddellijk. ,,Prijzengeld en punten doen me op zo’n moment niets. Ik voel mee met Gael. Samen lagen we op kop, samen waren we slachtoffer van dit zware auto ongeval. Ik heb zo’n twintig minuten bij hem gewacht tot de ambulance arriveerde. Iedereen in mijn plaats zou hetzelfde gedaan hebben.’’ Onnodig te zeggen hoe dankbaar Gael zijn Australische kameraad was. Zijn dag eindigde in het ziekenhuis van Saginaw. Herstel gaat enige tijd duren, het EK in Viborg aanstaande weekeinde gaat helaas aan z’n neus voorbij.
Hoewel niet meer zo heel relevant won Peter Ellis de wedstrijd. De Brit was vier minuten sneller dan de Amerikaan Robert Duncan en acht minuten voor Australiër Matthew Baker. De met Gael meegereisde Fransman Cyril Ricci werd vijfde, schrok enorm van de val en gaat nu in de plaats van Le Bellec naar het EK. Beste vrouw was Izaura Araujo uit de Canadese stad Toronto.
Stefan wint z’n eerste en laatste wedstrijd op Curaçao
Op Curaçao stond de Krijn Mostert Memorial afgelopen weekeinde op het programma. Krijn was de grote triathlonpromotor op het eiland. Hij overleed twee jaar terug. Het is voorwedstrijd van de internationale race eind mei. Stefan Tuinenga woonde en werkte twee jaar op het eiland en keert deze week weer terug naar Nederland. Als toetje deed hij zichzelf de overwinning cadeau in deze Kokomo Sprint Triathlon. ,,Victory! First and probably last in Curaçao. Going to miss the great triathlon vibe on the island.’’ Stefan bleef TEC-genoot Cory Giesselman twee minuten voor. Derde werd Sandro Martin. Vijftig triatleten deden mee. Beste van de elf vrouwen was Nathalie Nelemans van de club Bellisima. Tweede en derde finishten Patricia Nolf en Samantha van Vuure op het tropische eiland. Jaloersmakend temperatuurtje van 28 graden daar zondag. Stefan is 26 mei deelnemer aan de triathlon Amsterdam West.
