Tessa Kortekaas: Teleurgesteld, maar inmiddels lach ik weer.

De voortekenen waren prima, Tessa Kortekaas wilde vlammen op haar eigen Lanzarote. Het liep anders dan gedacht en gehoopt. Tessa haar verhaal:

 

Wat is de waarde van een (pro)triathlete als je voor een race niet altijd 100% positief bent en het uiterste van jezelf verwacht?

Ironman Lanzarote werd helaas niet waar ik op gehoopt had. Ik ging voor het ereschavot maar het werd slechts een 8e plek. Een race met een verhaal

Met een zwemonderdeel beter dan ooit, in een onrustige zee, kwam ik binnen een uur het water uit. Exact volgens plan en de achterstand op de leidster in de wedstrijd beperkt tot 6 minuten. De aanmoedigingen vlogen om mijn oren, ik keek uit de elementenstrijd op de fiets, maar bovenal naar de parade over de boulevard. De support is ongekend.

Op de fiets had ik vrij snel mijn ritme te pakken en de benen voelde goed. Ik lag op positie 6/7 en de verschillen werden niet echt kleiner, iedereen kan tegenwoordig hard fietsen. De stevige wind deerde me niet, ik was gefocused op wat ik op de fiets moest afleveren: kop naar beneden en gas op de pedalen. Dat ging goed tot een kilometer of 90, toen ik het idee kreeg dat mijn voorband afliep. Daar stond ik dan even later naast mijn fiets met twee pitstop tubes die niet meewerkte, gelukkig was de CO2 voldoende om weer door te kunnen. Alle strijdlust verdween en in de afdaling die volgde zette ik alles voor mezelf op een rijtje. Nijdig als ik was, besloot ik voor het alles of niks scenario te gaan. Ik pushte tegen de bovengrens van mijn powerzone en nam de nodige risico’s in de afdalingen in de hoop wat tijd op de concurrentie terug te winnen. Een 40 km voor het eind, voelde ik mijn voorband weer zacht worden. Mijn reserveshit had ik allemaal verspeeld dus op hoop van zege probeerde ik de volgende AID station te bereiken. Dat lukte maar geen mecanicien te bekennen. Met een half zachte band, trapte ik als een malle en werd door Jan en alleman gepasseerd. 5 km verderop eindelijk een mecanicien die me van lucht kon voorzien.

Het mentaal zwaarste stuk van het parcours lag op me te wachten, fijn als nu dan echt alle strijdlust is weggeëbd.Ik wilde gewoon van die f*** fiets af en lopen. Ook al wist ik dat het podium er niet meer in zat, ik wist dat er een grote menigte van over-enthousiaste supporters op me stond te wachten.

Ik had geen flauw benul van mijn positie en het deed er ook niet toe. Ik wilde gewoon een dijk van een marathon afleveren en trots zijn dat ik gewoon een goede race heb afgeleverd, ondanks de lekke pijp. De eerste kilometers vond ik een rug om me wat te verschuilen voor de wind, de pace was een klein tikkie te hard, maar ook hier nam ik de gok. Het niet uit de wind kunnen lopen en toch jezelf pushen voor de juiste pace zou me evengoed de das om kunnen doen. Zodra we wat meer in de luwte kwamen besloot ik wat terug te zakken in tempo.

Velen kwamen zo halverwege de 42 km in de problemen en dat gold helaas ook een beetje voor mij. Het werd een mentale strijd… Ik kon in principe geen posities meer winnen noch verliezen, de benen werden zwaar, het ging op de automatische piloot. Het logische gevolg mijn mijn (ondanks of dankzij… de lekke banden) te sterke fietsrit. De aanmoedigingen waren indrukwekkend, zowel vanaf de zijlijn als bekende deelnemers, ik genoot ervan al was dat niet aan mijn gezicht af te lezen. Ik wilde maar 1 ding, finishen!

 

Voor de zoveelste keer tijdens de race kreeg ik een brok in mijn keel en hield ik het de laatste kilometer niet droog. Ik kan het geen tranen van teleurstelling noemen. Uiteraard ben ik teleurgesteld, maar het zijn dingen die erbij horen. De emotie barst bij mij los, wanneer ik ruim 10 uur op een dergelijk stressniveau aan het presteren ben, ik kan het evengoed hebben als alles wel perfect gaat. Daarnaast mag duidelijk zijn dat ik het (triatlon)hart van velen op het eiland heb veroverd en ze mij door de marathon hebben gesleurd. Dat doet wat met je als je de rode Ironman loper bereikt die ligt uitgerold op je trainingspad. Kippenvel…

Het heeft me een nachtje onrustig slapen gekost om te beseffen dat er geen reden tot teleurstelling is. Ik mag trots zijn op mijn bijna dolfijnachtige manoeuvres door het water, ik heb sterk gefietst, alhoewel wat risico’s genomen waardoor ik niet in staat was de marathon in de geplande 3u15/3u20 af te leggen. Maar hé 3u30! Een zeer zeker zwaardere editie dan vorig jaar, inclusief de ellende 8 minuten sneller.

 

Ze kennen me hier als de meid die altijd lacht: “kop op en breng die lach terug op je gezicht!” Ze hebben gelijk! Ik verwacht veel van mezelf en dat zal vaker voor teleurstellingen zorgen, maar het maakt me wel sterker en brengt me verder. Wat is de waarde van een (pro)triatlete die al gauw 100% tevreden is na de race?

Het was een druk voorseizoen, nu even rust voor het lijf en het koppie, opladen en op naar het volgende doel! Ik lach weer!

Fotocredits: @James Mitchel Photography , Clublasanta,  ironmanlanzarote