Dag 2 en (deels) dag 3 van het EK Triathlon in Weert; Tim, de oud-journalist – WTJ 1188

ZONDAG – Je haalt wat op je hals hoor, als je als degelijke organisatie zoals de Stadstriathlon Weert een Europees kampioenschap triathlon in huis haalt. Gedurende drie dagen een stad afzetten, ondernemers en omwonenden tevreden houden, de Europese Triathlon Unie pleasen, publiek vermaken en ook nog eens goede wedstrijden afleveren. Twee jaar geleden was de organisatie van de WTS Grand Final nog in handen van TIG Sports, een professioneel evenementenbureau dat niks anders doet dan mega-evenementen in Nederland organiseren.

Weert is een groep enthousiaste mensen, die tien jaar geleden het plan opvatte een triathlon te organiseren. Een evenement dat bij het 600 jaar bestaan van de stad in 2014 al een eerste boost kreeg en nu dus bij het eerste decennium een nieuw hoogtepunt: het EK Olympische afstand, het EK junioren, het EK agegroups en het EK Mixed Relay. Het zijn tropenjaren geweest voor Wilfried Weekers en zijn crew. En het werden tropendagen voor de vele vrijwilligers en de triatleten. Zeker, er zal best wat fout gegaan zijn. Wat ik meekreeg was dat de live-stream de eerste dagen niet al te best was. Zelf kreeg ik nog een puntje van kritiek op de allereerste prijsuitreiking. Maar over het algemeen stond het derde EK op eigen bodem als een huis. En dat is – bij dertig graden Celsius – een prestatie van formaat.

Highlights

Na drie dagen met z’n allen loeihard werken om de deelnemers een onvergetelijke herinnering aan Weert mee te geven, is het niet makkelijk om nog eens achter de tikmachine te kruipen. En de vele andere wedstrijden (Vathorst was leuk hoor ik, Waalwijk idem dito, Haarlemmermeer had een prima NK paratriathlon, Frodo wint Kraichgau, Kienle Samorin, verder kom ik niet) in binnen- en buitenland zijn me compleet ontgaan. Ruud was wel op z’n post en heeft de highlights meegegeven.

Sione, Marijke, Edwin en Theo in de medailles

Na vrijdagavond waren we in spanning over de eerste volle (zater-)dag met agegroups en de mannen races bij junioren en elite. Het begon in de ochtend met alle vrouwen in de leeftijdsklassen van 18 tot en met 75 (!). De eerste Europese titel voor Nederland was voor de vrouw, die alle agegroupers tevoren van nuttige tips had voorzien: Sione Jongstra bij de F40. Haar eindtijd van 2.12.25 uur was de zesde beste tijd van alle vrouwen. Moeiteloos had ze op elke jongere categorie ook op het podium gestaan. Blijvende klasse, deze inmiddels naar Zuid-Limburg verhuisde Drents/Utrechtse. Drie wereldtitels had ze al, er is een Europese bij gekomen. Kort daarna wered duidelijk dat ook Marijke Zeekant het goud toekwam. ,,En dan te bedenken dat ik op mijn sterkste nummer – zwemmen – pas als derde van de F60 aan de kant kwam.’’ Ze fietste de achterstand snel weg en hoewel een Britse nog wel harder liep bleef Marijkes voorsprong in tact. Andermaal een Europese titel. En ook Edwin Ophof kon na de wereldtitel in Rotterdam zijn topspeed op de fiets weer eens laten zien. Het was fenomenaal hoe hard de man uit Raalte over het parcours scheurde: 53.40 minuut over de 40 kilometer: Edwin was er bijna vijf minuten sneller mee dan alle andere agegroupers. Nog zo’n rappe fietser was Theo Kion, die trouwens in 1984 al zijn eerste triathlon deed. Hij zag zijn jarenlange inspanningen beloond met een derde plaats bij de mannen 60.

Devi, Rob en Machiel eveneens

Op zondagochtend kwamen er nog twee Europese kampioenen voor Nederland bij: Devi Wolthuizen kroonde zich voor het eerst tot Europa’s beste bij de M30, Rob Kwaaitaal deed hetzelfde bij de M45. En ook Rob had al menig zilveren plak, maar nooit internationaal goud. Met ook nog eens Machiel Ittmann in zijn o, zo drukke vijftigste levensjaar, op brons stond de teller tot aan de Mixed Relay op 5 keer goud en twee keer brons. Gelukkig zou daar nog een heel belangrijke bronzen bij komen.

Junioren met Jesse vooraan

De zaterdagmiddag/avondwedstrijden dan. Bij de junioren een scherpe Jesse Cuijpers als zestiende uit het water, meteen in de kopgroep van 19 en vervolgens beslist geen slecht looponderdeel. Alles optellend kwam de 16-jarige Jesse tot een 28^e plaats op twee minuten van de Franse winnaar Paul Georgenthum. Het werd ‘double France’ met Boris Pierre als nummer twee. Boris had z’n oma meegebracht en die keer het vlaai-taartje als lekkernij wat hij net op het podium had gekregen. De Franse junioren moesten het gemis van Luis, Coninx en Le Corre compenseren. Dat deden ze glansrijk. Niels van Lanen schopte het tot een 37^e plaats, Gjalt Panjer werd 45^e, Syb de Jong 50^e en Ian Pennekamp 51. Op 66 van Europa’s beste leden, deden ze het niet onaardig. Al hoop je stiekem altijd op meer.

De elite mannen-race werd voor Nederland vrij snel van enige hoogspanning beroofd. Jorik van Egdom moest weliswaar wat goed maken na het zwemonderdeel, was dat ook van plan maar kreeg meteen schakelproblemen. ,,Ik begreep er niets van, had mijn fiets kort voor de start nog gecontroleerd. Na de eerste volle ronde merkte Jorik dat hij niet kon stampen op de pedalen. Daarna gaf hij de pijp aan Maarten, zondag wachtte immers nog de relay. Het moest van de andere mannen komen nu. Donald Hillebregt hebben we hier al aan het woord gelaten. Voor Donald rolde er een 28^e plaats uit op vier minuten van de winnaar. We hebben Donalds reactie opgetekend. Youri Keulen werd in zijn eerste grote EK 45^e en Marco Akershoek kwam korte daarna als 46^e binnen. Pim Venderbosch kwam niet echt lekker uit het water, voerde een gevecht in de achterhoede en werd gelapt bij het binnenkomen van de wisselzone. Voor eigen publiek hadden de mannen stuk voor stuk beter willen presteren dan nu. Maar ook dat is de harde kant van topsport.

Belgen wederom brons

Dat de Nederlandse geen kleur konden geven aan hun race, doet niets af aan het werkelijk prachtige EK. Met als gedroomde winnaar Alistair Brownlee. De tweevoudig Olympisch kampioen dirigeerde met strakke hand een kopgroep van tien met ook landgenoot Ben Dijkstra. De groep kreeg 52 seconden ruimte. Het bleek genoeg voor Ali, die de achtervolgers moest zoeken in de tweede groep. Joao Pereira denderde naar zilver en niet Marten van Riel (lange tijd tweede) maar zijn landgenoot Jelle Geens spurtte op sensationele wijze naar een derde plaats toe. We spraken na afloop met Jelle, die België de tweede gouden medaille bezorgde.

Back to EK Lommel 1992

Dat geschreven hebbende zie ik met een schuin oog het EO-programma De Kist. Ik raak afgeleid. Hoofdpersoon in het gesprek over leven en dood is Tim Overdiek, oud-collega. Tims vrouw Jennifer is in 2009 bij een ongeval om het leven gekomen. Waarom hier over schrijven in Trikipedia? Welnu, in 1992 mocht ik mijn eerste EK Olympische afstand speakeren in Lommel. DE Volkskrant-journalist was een dag eerder ook al in Belgisch Limburg. We zakten door die avond, de man was goed geluimd want erg verliefd. Zijn naam…Tim Overdiek, toenmalig journalist bij De Volkskrant. In het tv-gesprek weet Tim veel zaken in het leven te relativeren. Hij is ook gestopt als journalist. Het maakt me stil en ik besluit het voorlopig even bij deze WTJ te laten. Er zijn veel indrukken van de voorbije dagen die je probeert te verwerken. Eén ervan was een intens gesprek met Peter van Egdom als toeschouwer aanwezig bij de verrichtingen van zijn zoon. Morgen weer een dag.