De internationale resultaten van TeamNL; Challenge Samorin; 70.3 IM Kraichgau – WTJ 1191

DINSDAG – Na de euforie volgt de nuchterheid. Eén zwaluw maakt nog geen zomer, zo vang je hier en daar op op Social Media. Ik heb het nog even over Weert, waar we uiteraard zondag jubelden met het brons voor Oranje op de Mixed Relay. En ja, ik weet het. De Fransen stuurden de B-ploeg, de Duitsers hebben nog meer in huis, de Noren en de Britten waren nog lang niet in hun sterkste formatie. Alistair Brownlee was al weer naar huis om te trainen voor Leeds en voor….de Ironman Cork. Op 22 juni staat hij aan de start van zijn eerste Ironman. Ergens in het interview aan de finish in Weert begon Ali er al wel over. ,,I have no really goals for my future carreer. Of course I wanna do the Olympics one more time, but the main thing is having fun in the races that I’ll do.’’

Bij die woorden hadden we nog niet direct in de gaten dat hij ook de nieuwe Ierse Ironman wilde betrekken. Voilà, vandaag bracht Tri247 het nieuws naar buiten. De eerste Brownlee op een Ironman-race. En dat al over drie weken. We dwalen af. Het ging over Nederland. De vraag is: koesteren we die tweede bronzen plak op internationaal niveau of gaan we zitten sombermansen? Ik vond het wel een mooi zinnetje in de blog van Marco Akershoek, 46e op het EK. ,,Ik had meer van mijzelf verwacht, dat kenmerkt ook een topsporter. Aan de andere kant, ben je een topsporter wanneer je drie dagen per week werkt naast je trainingen. Hoeveel van mijn concurrenten op dit EK doen dit.’’

Mixed Relay nader beschouwd

Het klopt dat er veel geld in de triathlonploegen voor de korte afstanden wordt gepompt. Het klopt dat lang niet iedereen zich ‘happy’ voelt op het Nationaal Triathlon Trainings Centrum (NTC) in Sittard. En het klopt ook dat we na Sydney 2000 (met zes triatleten aan de start) steeds minimale afvaardigingen naar de Spelen hebben kunnen sturen. Een kritische noot mag, de beste stuurlui staan vaak aan wal. Maar we hebben het wel over één van de meest mondiale sporten ter wereld, meer nog dan het klassieke wielrennen. Tot in alle gaten en hoeken van de wereld wonen goede triatleten. In de loop der jaren zijn er toonaangevende landen ontstaan: Amerika, Australië, Frankrijk, GB, Nieuw-Zeeland en België. Ergens in die top tien hoort Nederland te staan. Kijken we naar de actuele ITU-ranking van de Mixed Relay staat ons kikkerlandje nog keurig zesde achter Australië, USA, Frankrijk, Nieuw-Zeeland en GB. Daarmee laten we voorlopig 35 landen achter ons. Laten we ook dat vaststellen. Of die Nederlandse triatleten nu wel of niet onder bondsregime trainen, vind ik als liefhebber niet zo relevant. Als er maar van tijd tot tijd te juichen valt. Geen nieuwe aanwas, zegt u? Klopt, maar je zou de kost niet willen geven: al die juniorkampioenen wereldwijd die afvallen naarmate ze eenmaal elite geworden zijn. Dat, terwijl anderen doorzetten en met vallen en opstaan alsnog de top halen. Uit de teneur proef ik een beetje dat de technische staf enige zelfreflectie behoeft. Daar is niks mis mee. Als een voetbalteam faalt, kan de coach zijn biezen pakken. Bij de Duitse triathlonbond is net zo lang geschoven met trainers tot er weer resultaten kwamen. Maar garanties krijg je nooit, ook niet onder een spiksplinternieuwe bondscoach of technisch coördinator. Uiteindelijk ligt er op de Mount Fuji maar drie keer goud te blinken.

Kienle en Charles sterke kampioenen in Samorin

Nog helemaal niet over Samorin gehad hier. De Slowaakse Challenge is in vier jaar tijd uitgegroeid tot een topevent, waar de Challenge Family graag mee pronkt. Het startveld is ook niet misselijk al is de ooit bedoelde confrontatie tussen lange en korte afstandsspecialisten een beetje verdwenen. Dat ligt ook lastig als je gelijktijdig het EK Olympische afstand hebt. Het maakte de strijd niet minder boeiend en voor dat laatste zorgden Pieter Heemeryck en uiteindelijke winnaar Sebastian Kienle. In een adembenemende slotfase moest de Belg uiteindelijk het loodje leggen. De voormalig Hawaii-kampioen had na twee tweede plaatsen deze Samorin hoog op z’n verlanglijstje staan. Het lukte, dankzij een sublieme halve marathon in 1.11. Pieter deed er 1.14 over en strandde in het zicht van de finish na de race met fietsen en lang lopen te hebben bepaald. De derde plaats ging naar de Amerikaanse Belg Rodolphe von Berg. Senior Rodolphe von Berg (de baron) deed nog beter: tweede bij de M60. Fietsbeest Andreas Dreitz noteerde wel de rapste fietstijd, maar verloor te veel tijd bij het zwemmen. Aanvankelijk leek er van zwemmen weinig terecht te komen door de spookachtige weersomstandigheden in de aanloop naar de race-dag. Maar zondag klaarde alles op en liep alles op rolletjes in en rondom het gigantische sportcomplex/renbaan van Samorin. Florian Angert kon zijn derde plaats van vorig jaar niet herhalen. Hij finishte vijfde. Andere favorieten als Adam Bowden en Ben Kanute moesten genoegen nemen met respectievelijk een tiende en twaalfde plaats.

Een heuse hattrick scoorde Lucy Charles. De Britse won voor de derde keer op rij en steeds was ze zes minuten sneller. Nu al bijna onder de vier uur. Ze bleef de Tsjechische Radka Kahlefeldt-Vodickova vijf minuten voor. Radka overklaste wel de andere tegenstandsters in de strijd om de tweede plaats, want na het fietsen lag ze nog zesde. Daniela Bleymehl hoopte op meer, maar de Duitse bleef op een derde plaats steken.

Nederlanders op The Championship

Een aantal fraaie podiumplaatsen werd door sterke Nederlanders behaald. Jim Doornbosch was de bronzen medaillewinnaar bij de M18. Nico Krijgsman haalde zelfs zilver M55 in wat al het officieuze wereldkampioenschap halve triathlon genoemd wordt. De Noord-Hollander was slechts drie minuten van de titel verwijderd. Een tweede zilveren plak scoorde Nelleke Baldé bij de F35. De Zeeuwse debuteerde sterk in Samorin. Ze verloor negen minuten bij het zwemmen, maar bracht het terug tot een marge van zes aan de finish op agegroup-winnares Shannon Profitt uit Nieuw-Zeeland. Nelleke was 27e in totaal. De in Amsterdam woonachtige Frankie Sanjana stapte na bij het fietsen uit. Overigens was de snelste Nederlander Tim Geraedts, studerend in Delft maar afkomstig uit…Weert. Tim werd 51e totaal en vijfde M30. Andere top-tieners: Marten Visser 5e M40, Jan Verbakel 5e M45, Marcel Suurmond 6e M40, Willibrord Vos 7e M55, Hans van Langen 8e M55 en Dirk Goldebeld 8e M60. Bij de vrouwen verder Inez Stak 5e F50, Marlies Schoonhoven 8e F50, Emy Teunissen 9e F25 en Elena Meijer 9e F18. Een recordaantal van 28 Nederlanders deed mee aan The Championship.

Zeges voor Peter-Johan en Jan in Kraichgau

Uiteraard moest daar Ironman iets tegenover stellen. Dat gebeurde met de Duitse wedstrijd in Kraichgau, die nota bene vijf jaar Challenge is geweest en nu ook voor het vijfde 70.3 Ironman. Jan Frodeno won hem voor de tweede keer op rij, het was tevens de tiende achtereenvolgende Duitse winnaar. De spanning was een stuk minder dan in Samorin. Het aantal Nederlanders daalde ook: 72 vorig jaar tegen nu 56. De ingeschreven profi’s Milan, Omar, Evert en Bas bijvoorbeeld waren er geen van allen. Beste Nederlander werd nu Peter-Johan Dillo. De blonde Schagenaar (nee geen makelaar) klasseerde zich sterk als zeventiende en daarmee winnaar M45 op precies een half uur van Frodo’s winnende tijd 3.53 uur. Vier minuten na Pee-Jee volgde Erik Doornbos op plaats 27 en goed voor de zesde M35. Super was toch ook weer het optreden van Jan Blokland. De Alkmaarder is nog niet geheel tevreden over zijn lopen na die vervelende blessure die hem op Hawaii parkeerde. In Kraichgau kon ‘Jan Landblok’ in elk geval ouderwets van leer trekken op de fiets om genoeg over te houden voor de zege bij de M55 en 87e in totaal te worden. Petje af ook voor Bart Elderenbosch. Bart zit niet lekker in zijn vel (burn out heet zoiets), had al ruim tevoren ingeschreven. Toch maar meegedaan en nog 114e in 4.46 uur worden. Respect Bart. Verdere top tien-klasseringen voor Bert Vrieze 5e M55, Rene van Rouendal 9e M60 en Ardjan Swerink 10e M40. Voorin waren het vooral de Duitsers, die de Kraichgau-keors bepaalden: Jan Frodeno ging zijn landgenoten Patrick Dirksmeier en Lukas Wojt minstens twaalf minuten vooraf.

Ilona draait goede halve, Rina wint

Bij de vrouwen was dat niet het geval. De Deense Helle Frederiksen was de baas over de Belgische Alexandra Tondeur en de Duitse Elena Illeditsch. Alexandra is ook niet meer weg te slaan van de internationale podia, zo blijkt. Een knappe negende plaats was er voor Almeerse Ilona Eversdijk, die de lange afstanden steeds beter onder de knie krijgt. Ilona was 28 minuten verwijderd van de zege, maar ze stond wel op het podium later: als derde F25. En er was ook bij de vrouwen een Nederlandse zege: Rina Zijgers won het F40-klassement. Het was al weer heel wat jaartjes geleden dat Rina zich aan langere afstanden waagde. Meestal zien we de Hellas-vrouw in de Eredivisie-races, nu klokte ze 5.05 en dat was goed voor de vijftiende plek overall plus agegroupzege. Julia de Leeuw deed het goed op plaats 25 en daarmee zesde F25. Dorothé Vrieze pakte een viere plaats F50. Vader en dochter Marcel en Daniëlle Spoelder uit Almere deden ook mee. Dochter debuteerde op de halve met een prima 77e plaats totaal en derde bij de F18.