Van “keukentafelproject” tot best een leuke triathlon.
Hij had ‘m heel snel af na de organisatie van zijn allereerste triathlon: Geert Lantink viel niets te verwijten. Alleen kreeg de redactie het ineens razend druk. En bleef de terugblik op Vathorst Triathlon editie 1 lang liggen. Maar wat in het vat(horst) zit, verzuurt niet. Dus hier alsnog. Het woord is aan Geert.
In vijf stappen naar een triathlon organiseren. In deze blogjes gaf ik jullie een doorkijkje geven in het organiseren van de Triathlon Vathorst. Van idee naar…. “The week after” en een meerjarenplan?
Spierpijn, hoofdpijn, een lijst met vermiste chips, nog een paar vlaggen van sponsoren en een stapeltje rekeningen dat betaald moeten worden. Maar eerst even deze blog schrijven. Zo zit ik nu aan de keukentafel. Een paar dagen na de 1e triathlon Vathorst. Iemand noemde dit ooit in een blog een “keukentafelproject” en zo zijn we het hier in huis maar blijven noemen. De kratten met deelnemersenveloppen stonden er immers hoog op opgestapeld (maar nu kunnen we weer aan de keukentafel eten! Vriendin helemaal blij ? ). Gelukkig is de term keukentafelproject ook een motivatie gebleven, want als iemand denkt dat het niet kan, ben ik er des te meer op gebrand om het tegendeel te bewijzen.
Ik blader nog even door de foto’s op facebook en lees wat reacties. Vooral het zwemparcours wordt vaak genoemd als leuk, verrassend, een tikkeltje ondiep op sommige punten en “klein Venetië”. Dat het fietsparcours een tikkeltje lang was namen de meeste atleten als positief en genoten van de mooie omgeving en het mooie weer. Dat mooie weer zorgde nog wel voor een aandachtspunt. Door onverwachte warmte hadden we nog een extra waterpost moeten hebben. Verbeterpunt voor volgend jaar (met watervaste stift op de keukentafel geschreven! Vriendin weer boos). Maar dat mooie weer zorgde ook voor onverwacht veel publiek, overal langs het parcours. Familie, vrienden en kennissen werden aangemoedigd en het sfeertje was top. Geluk met het weer helpt bij een eerste editie.
Al met al kijken we met de organisatie terug op een geslaagde dag. Vooraf zei iemand van een andere organisatie: “er mag van alles misgaan, zolang de atleten er maar niets van merken”( Deze spreuk hangt nu boven de keukentafel. Heeft mijn vriendin nog niet gezien denk ik…). En dat is op de waterpost na denk ik wel gelukt. Natuurlijk waren er verkeerstechnisch een paar verbeterpunten, en had de speaker echt 10 seconden voor het eerste startschot pas de microfoon en geluid (Ruud, bedankt!). Daarnaast was het voor publiek moeilijk te zien waar degene zwom waarvoor ze kwamen want iedereen bleek een triathleten zwemslag te hebben “net als papa”. Dus volgend jaar nummers op de badmutsen. Maar bij de finish was vrijwel iedereen positief, waren er mooie winnaars en blijdschap van deelnemers die voor het eerst een triathlon volbrachten. En daar hebben we het voor gedaan.
En natuurlijk wil ik vanachter mijn keukentafel nogmaals iedereen bedanken die mee heeft geholpen aan het succes van de eerste triathlon in Vathorst. Vrijwilligers, bedrijven, sponsoren, publiek en natuurlijk atleten die er vertrouwen in hadden en zich massaal inschreven voor een eerste editie. Maar bovenal mijn vriendin (inmiddels vrouw) die tegenover mij aan de keukentafel zit en bezig is uit te zoeken wie er verdorie zijn HUURchip nog thuis heeft ?. Want alleen kun je dit echt niet.
Mocht je nu denken, ik wil wel eens aanschuiven aan die keukentafel. Er is ambitie. Misschien is de EK in 2029 zoals trikipedia eerder meldde wel wat overdreven, maar we zoeken naar mensen met ambitie die dit project verder met ons willen uitbouwen.
