Hylke Sietzema : De kopzorgen van een triatleet (4)
De eerdere drie blog’s van Hylke zorgden voor heel veel reacties. Wij zijn er zeker van dat deze aangrijpende vierde blog mensen opnieuw versteld doet staan.
De tekentafel is leeg, voor je ligt een leeg vel papier. In je hoofd, of misschien op het papier zelf al staat je doel, maar hoe daar goed aan te komen is nog onbekend. Het is m´n vak om sporters in deze situatie structuur te bieden, houvast te bieden en te zorgen dat zij kunnen genieten van het proces en het sporten. Nu is het mijn beurt. Makkelijker? Soms. Maar veel vaker niet dan wel. De beste stuurlui staan nog altijd aan wal, maar deze stuurman gaat nu zwemmen! Oh ja, en een stukje fietsen en rennen erbij.
Het is in veel opzichten verstandiger een coach in de arm te nemen op mijn route naar de Frysman, toch is de keuze bewust om de planning en trainingen zelf te blijven schrijven. Waarom? De situatie rondom de tumor in m’n hoofd is dermate wisselend en instabiel dat wekelijks, soms dagelijks grote aanpassingen nodig zijn. Hier wil en kan ik een ander niet mee belasten. Gelukkig kan ik met de andere coaches binnen Tri2one altijd sparren wanneer nodig, heel prettig om verschillende expertises in huis te hebben. Of ik het nu zelf ben of niet, of er kopzorgen zijn of niet, ik besluit mezelf te benaderen als ware het een triatleet met hulpvraag die aanklopt bij Tri2one Coaching. Confronterend, maar “gewoon ergens beginnen” kan echt niet.
Ik denk dat het april 2018 is als de spiegel op tafel komt en ik er goed voor ga zitten. De honger heeft weliswaar plaats gemaakt voor de vraatzucht, maar dat alleen zou een slechte drijfveer voor een gedegen trainingstraject zijn. Enkel die motivatie, zonder verdere onderbouwing of diepgang, zou ik van één van mijn atleten ook niet accepteren. Doorvragen en ontdekken waar de motivatie écht uit voort komt is het eerste wat ik moet ondergaan. Conclusie: mezelf bewijzen me mét beperkingen te kunnen voorbereiden op een hele triathlon.
Dolgraag stel ik als doel de finish te halen of een bepaalde klassering te bereiken, maar dat kan de doodsteek worden voor de lol in de sport. Dat heb ik namelijk niet in de hand en hoezeer ik me ook voorbereid, die externe factoren zal ik nooit in de hand hebben. Doelen liggen daarom voor mij allemaal in de voorbereiding, het maken van de juiste keuzes “op de weg naar” en alle vruchten plukken waar ik bij kan zonder te vallen op 6 juli 2019.
Dat doel is leuk, maar is het acceptabel? Is het acceptabel voor je omgeving, je werksituatie, je sociale leven, medische of lichamelijke beperkingen? Te vaak zie ik in mijn vak dat hier in het enthousiasme aan voorbij gegaan wordt bij het maken van plannen. Er is een doel, er volgt een schema of een plan en ergens kruist het plan zich met het acceptabele van jezelf of één van de andere factoren. Tackle dit vooraf! Ga met je gezin in gesprek, bespreek het op je werk, bedenk wat het je letterlijk en figuurlijk mag kosten en of dit opweegt tegen hetgeen het je oplevert. Sporten is leuk, maar voor alle niet-profs (en trouwens, ook de wél profs) mag dit niet op de eerste plaats staan.
Komt de conclusie dat het acceptabel is? Super. Maar is het ook reëel? Kán jouw lichaam dat of is er een grote kans dat je lijf dit aankan? Wat is je ervaring in deze of andere sporten? Is het ook echt reëel dat je jezelf voor een lange periode gemotiveerd kan houden?
in mijn geval kan ik op het laatste “ja” antwoorden. Alhoewel: weet dat m’n lichaam hiertoe in staat was eerder. Ik bezit echter niet over geweldig looptalent, heb bizarre platvoeten en liep dramatisch bij een poging in 2017 een OD deel te nemen zonder training. Ja, ook de trainert is weleens dom. Ik besluit daarom een half seizoen en kleine trainingsopbouw te testen in de zomer/nazomer 2018.
De rest van deze zeer aangrijpende editie vind je hier
