The Last Man Standing III (Hans Bosman) – Celtman

In januari en april 2019 hebben wij verslag gedaan van Hans Bosman uit Nigtevecht en zijn hele triathlonprogramma voor 2019 en zijn (magere) voorbereiding op de:
Celtman (Xtreme), Frysman, Norseman (Xtreme), Gelreman, The Brutal (Xtreme) en Challenge Almere.

Celtman en de triathlontoerist
Wonderschone wedstrijd op 15 juni 2019 in de Highlands, rondom de bergen van Beinn Eighe, in het westen van Schotland, Torridon. Mooier dan de plaatjes. Je moet het beleven. Een aanbeveling waard. De weersomstandigheden wisselen van minuut tot minuut en gelukkig treffen we het meestal met het weer, behoudens wat slagregens.

Hoe is het mogelijk dat in zo’n afgelegen gebied een extreme triathlon wordt gehouden met meer dan 200 deelnemers en op de dag van de race meer dan 750 maaltijden worden geserveerd door de locals?
Super vriendelijke organisatie. No-nonsense humor, vastberaden doch ook relaxt.
De race-directeuren Paul (goed gevoel voor drama en sfeer, goede spreker), Stewart (een typische geen gezeur-Schot) en John (die is overal) passen perfect bij elkaar en zijn een drie eenheid met unieke karakters.

Enorm gepruts met de fietskoffer. De racefiets in Nederland laten inpakken en daar laten uitpakken. Een cursus techniek en onderhoud van de fiets is geen overbodige luxe.
Op weg naar de zwemstart in Shieldaig zelfs het voorwiel er verkeerd ingezet. Mark de bicycle repair man uit Portree, Skye biedt wederom uitkomst. Ga maar snel de bus in met zwemsuit al aan. Vijf bussen vol met deelnemers aan de Celtman. De meesten zwijgen. Een aantal praat honderduit.

Op een afgelegen plek vindt met magisch Keltisch vuur, traditionele Schotse opzwepende doedelzakmuziek en wat muggen (midgets genaamd) de zwemstart plaats in de Atlantische Oceaan in een Loch.
Voorafgaand aan de start wordt er één minuut geapplaudisseerd voor de onlangs onder tragische omstandigheden overleden Chris Stirling die de Celtman al eens heeft gewonnen.
Vrees voor het ijskoude water, kwallen, zout water en eventuele stroming. Heb twee schattige kwallen aan het eind gezien. Stroming valt mee. Het zoute water is niet onaangenaam. Het water is naar mijn inschatting circa 10 graden en koud. De handen en in mindere mate de voeten worden koud. Het water uitkomend bemerk ik moeite te hebben met coördinatie van voeten en handen. Gouden tip: een stoel om op te zitten.  Mijn oudere broer moet onder de klanken van doedelzakmuziek janken van vreugde en helpt me met aan- en uitkleden. Later hoor ik dat een andere Nederlander Benedikt met een bootje naar de zwemfinish is gebracht doch nog wel mag fietsen. Met hulp van publiek lukt het me uiteindelijk na drie keer mijn schoenen in de pedalen vast te klikken en omhoog te fietsen. Nu jezelf warm trappen en dat lukt. We zijn er klaar voor.
De eerste 20 km gaan veelal gluiperig omhoog. Dit moet niet te lang duren. Van 20 km (Kinlochewe) tot 60 km (Gairloch) gaat prima, is redelijk plat en kan de wereld aan. Zou het gaan lukken? Daarna echter wordt het mij te hilly (totaal meer dan 2000 hoogtemeters). Nadat ik al twee keer met de fiets als een pinguïn ben omgevallen in de buurt van Chaudfontaine bij de Jean Nelissen-classic was het me al wel duidelijk geworden. Kan-nie-klimmen-nie. Wie daarentegen therapie nodig heeft voor afdalingsangst kan ik het parcours aanraden. Geen al te bochtige afdalingen.
Op de helft, nog 100 km te gaan, weet ik het zeker. Ik haal de cutoff niet voor een wit T-shirt die is bepaald op 12 uur koers voor 3.4 km zwemmen en 200 km fietsen. Race over en mijn broer haalt me na 130 km op.

Zou als triathlontoerist graag nog willen lopen met mijn collega support runner.  Vanuit de auto bel ik met racedirecteur Paul, die zegt dat het voor hem geen probleem is, als je er maar voor de cut-off bent en “enjoy the adventure”. De eerste kilometers zijn vlak en goed te doen. We zijn met vier groepjes die elkaar af en toe inhalen. Na zo’n drie kilometers verandert het parcours. Alleen nog maar stijgen, nauwelijks te lopen en introduceer een nieuwe door mijn collega support runner ontworpen achterwaartse techniek.

Het landschap is adembenemend op de Coulin Pass. Al genietend mis ik ook hier de cut-off, to hilly. Ik weet nu ook. Kan nie-klimmen-nie. Douchen! Uitstekende en ontspannen support gehad van mijn goedgemutste broer René en collega Bart.

Verder de deelnemers bij de finish in de avond aangemoedigd, waaronder de Nederlander Jasper. Hulde! Iedere finisher krijgt een bierfles Celtman in de handen gedrukt.
Heerlijk geslapen. Voel me topfit en helaas geen spierpijn. De kenmerken van een triathlontoerist.
De finishersceremonie de volgende ochtend is indrukwekkend. Een wit-Tshirt, een blauw T-shirt (voor de beteren met een nog stijlere route wat lopen betreft) en een rood T-shirt voor degene die al 5x zijn gefinisht. Het prikt eenieder in de ogen bij de overhandiging van een steen uit het Beinn Eighe-gebergte: ter nagedachtenis aan de recentelijk overleden Chris Stirling. Elk jaar zal deze steen worden doorgegeven en overhandigd.