ExTreme Special met Jacomina; Swissman en Heleen; Austria en meer – WTJ 1216

DONDERDAG – We moesten onze Extreme-special er maar weer eens tegenaan gooien. Er is veel gebeurd op dat gebied de afgelopen weken. Eerst Jacomina Eijkelboom natuurlijk. Haar solorace – want zo gaat dat in dit evenement: op gezette tijden onderneemt iemand een poging – in de Arch 2 Arc Enduroman leverde een nieuw parcoursrecord op. Nooit ging een triatlete sneller tussen Londen en Parijs als  de 46-jarige Bilthovense topper. Ze noemde het zelf een stedentrip XL. Ze schaarde zich in een rijtje van amper 30 atleten die tot op heden de finish wisten te halen. 140 kilometer liep ze tussen Londen en Dover, ze zwom met een enorme boog (maar dat kan niet anders) Het Kanaal over en trapte vervolgens de 280 kilometer die de kust van Parijs scheiden weg.

Los van de krachtsinspanning was het ook een kwestie van geduld. Jacomina moest wachten tot het sein op groen ging voor Het Kanaal. Pas op Vaderdag 16 juni kon ze om 16 uur in de middag vanaf de Marble Arch in Hyde Park gaan lopen. Exact 66 uur en 56 minuten later stond ze onder de Arc de Triomphe in Parijs. Eerder had een triatlete het eens in 67 uur en 12 minuten gedaan. Jacomina had driekwart jaar eerder spontaan ja gezegd toen ze vernam van de monstertocht. Ze had tevoren bedacht dat het lopen zo’n 27 uur zou duren, het Kanaal over gebeurde in het donker en nam zo’n 15 uur in beslag. De kapitein bepaalde de koers, wat ook inhield dat de ultratriatlete regelmaitg de kust van Calais dichtbij zag en dan weer ver van de Franse kaap verwijderd was. Een vol etmaal zou Jacomina blijven fietsen en toen het verkeer in Parijs nogal vastliep, was het nog even tricky of ze onder de recordtijd zou blijven. Maar dat is gelukt. Een wereldprestatie, die misschien minder aandacht kreeg dan Maarten van der Weijden, maar er o.i. niet voor onder doet. Nou ja, laten we het één maar niet met het ander vergelijken. Jacomina is onze heldin, waar Maarten ieders held is. De laatste overigens zeker ook met dank aan Stefan van der Pal, die de monstertocht volgend jaar gaat ondernemen. En dan zijn de rollen omgekeerd en coacht Maarten de zwemmende Fries.

Heleen debuteert sterk in eigen Swissman

De andere extreme triathlons van de voorbije dagen dan. In de Swissman Xtreme om en nabij Ascona maakte Heleen de Hooge (-Bij de Vaate) haar debuut in het extremere werk. Ze trof het net als de andere 217 atleten niet met het weer. Een zware onweersstorm woei boven Ascona en dat noopte de organisatoren ondanks hun extreme karakters toch het zwemmen in te korten van 3,8 naar 1000 meter. Achteraf terecht want de donder trof een half uur nadat de laatste zwemmer aan de kant was het meer. Drie Alpenreuzen liggen klaar en dan richting de eeuwige sneeuwtoppen van het Jungfrau-gebergte. Het is een heidens karwei als je snelle races gewend zou zijn.

Dat laatste was Heleen de Hooge-bij de Vaate wel.  In het vlakke Almere en diverse Ironmans kwam ze geen hindernis tegen. Heleen woont steeds daar waar het werk van Rob en haarzelf haar heen brengen. Eerste omzwervingen in Nederland van Creil naar Enschede en Stein en daarna Frankrijk, Amerika en nu Zwitserland. Wie in Zwitserland woont, ziet bergen. Wie er aan sport doet, pakt de bergen mee. Ze liggen er nu eenmaal. Geen wonder dat ook Heleen uitdagingen als de Swissman niet langer uit de weg gaat. Sterker nog, na de zware Swissman van zaterdag heeft ze het Xtreme-virus te pakken. De wedstrijd tussen Isole Brissago en Kleine Scheidegg werd voor de tweede keer op rij gewonnen door de Britse Flora Colledge in 12.40.52 uur. Haar eindtijd was 40 minuten sneller dan vorig jaar, maar dat had ook met het ingekorte zwemmen te maken. Veertig minuten na de Britse meldde de Duits-Griekse Julia Nikolopoulos zich op de top. Zij moest wel tempo blijven maken, want Heleen zat voortdurend achter haar en bleef ook op slechts vier minuten steken. Aanvankelijk was de derde plaats voor even jammer. ,,Voor de Norseman 2020 lagen twee slots klaar. Twee dagen later kreeg ik een mail dat ik een van de acht slots uit de loterij voor die Norseman heb gewonnen. I’m over the moon. Norseman 2020, here I come.’’

Het verhaal van de voormalig Europees kampioene

Deelnemers aan zulke zware beproevingen gunnen we een paar dagen de tijd om hun verhaal uit de doeken te doen. Zo ook Heleen. Maar toen we het eenmaal vroegen was ze zeer enthousiast. ,,Het was geweldig. Ik heb letterlijk de hele dage genoten. Helaas moesten het zwemmen worden ingekort. Eenmaal op de fiets begon het snel te regenen en de eerste 60 kilometer hebben we veel regen gehad. Gelukkig was het op dat moment nog niet zo koud. Na 45 km. begon het klimmen. Eenmaal in Airolo aangekomen, de voet van de Gotthardpas was het droog en mochten we de eerste pas bedwingen. Ik had het parcours al in delen gefietst. De Gotthard is 2100 meter hoog, de laatste 6 km. kinderkopjes. Behouden gefietst, ik voelde me super. Boven toch maar regenpakje aan. Daarna de volgende pas: de Fukra. Tot op 2400 meter. Een clubgenoot had veel aanmoedigingen op de weg geschreven. Extra enerige van gekregen. In de afdaling kreeg ik het koud, maar meteen volgde de laatste pas de Grimsel, daar werd ik weer warm van. Boven veel clubgenoten, want dat is slechts 50 kilometer van waar we wonen. Boven schone warme sokken en nieuw jack en dan richting Brienz afdalen. Daar ligt de tweede wisselzone, ik lag nog steeds tweede. Hoewel de klassering me niet bezighield, gaf het wel een kick. Het loopparcours had ik ook verkend. Rob fietste de eerste 33 km als waterdrager met me mee. Het gaat dan naar Grindelwald op 1000 hoogtemeterrs. Daar begin dan de klim naar de Kleine Scheidegg, de volgende 1000 hoogtemeters. Het laatste stuk liep een vriendin met mee mee. Wat een belevenis. Parcours en omgeving zijn fantastisch. Goed georganiseerd alles. En dan nog derde worden, was helemaal fantastisch.’’

Heleen was geraakt door de nieuwe ervaring. ,,Emotions all over the place. Finishing the Swissman is something which get a very special place in my heart.’’ Niet eerder zat een Nederlander zo dicht bij de eindzege in deze specifieke race, waar atleten uit 40 landen aan mee deden. Heleens eindtijd was 13.23.03 uur. Bij de mannen een Zwitserse aangelegenheid met Mathias Nuesch als winnaar in 11.13 en vier minuten later Stefan Graf op een tweede plaats. De Noor Lorenz Erland Linde eindigde op een deerde plaats, ook nog binnen de twaalf uur. Je ziet, het zijn veelal geen namen die we uit de ‘gewone triathlons’ kennen. Vooral veel specialisten, klimgeiten ook. Beste Nederlander bij de mannen was Raimond Schikhof uit Oostzaan. Hij deed 14.53 uur over de drie onderdelen en was daarmee 53^e aankomende man op de top. Paul van der Werf deed er 15.57 uur over en Mark Munro klaarde de mega-klus in het donker, 17.44 uur nadat hij ’s ochtends om vijf uur in het water stapte.

Timothy valt uit in Austria, Bart beste Nederlander

Beetje vreemd dat de Austria eXtreme in Graz op dezelfde zaterdag wordt gehouden al was ook daar het maximale aantal deelnemers van honderd snel bereikt. Onder hen drie Nederlanders met Timothy Wolvetang als kanshebber. Wedstrijdspanning en niet geheel fit deden Tim gaandeweg de race de das om. Waar hij vorig jaar nog zo glorieus derde werd, stond hij met een gespannen maag aan het vertrek van deze loodzware race.. Voedsel tot zich nemen was al niet eenvoudig, toen ook nog eens z’n hartslag verder omlaag ging tijdens het klimmen, ging langzaam het kaarsje uit. Hij begon wel aan de marathon, maar door kramp kwam de snit er nooit echt in. Na zes kilometer lopen was hij bij de medische post. De aanwezig arts plaatste een infuus en gaf aan dat hij moest stoppen. Tims positie was op dat moment overigens nog steeds podiumwaardig. Hem kennende zal het ongetwijfeld tot een nieuwe poging komen. Met het uitstappen van Tim Wolvetang werd Bart van Linder beste Nederlander. De Brabander deed er 15.25.17 uur over, zeg maar 2,5 langer dan de Duitse winnaar Sven Weidner, die klaar was na 12.54.47 uur. Oddlavr Solvold uit Noorwegen werd op vijf minuten tweede, Oostenrijker Bernhard Hirsch derde. Bart uit het Oostbrabantse Best werd een diik uur later gevolgd door stadsgenoot Addie van der Vleuten, die 16.30.29 uur nodig had. Een bovenste Best duo dus. Het was goed voor twee hoge klasseringen: Bart 17^e en Addie 28^e.

Van de vrouwen ging alle de Oostenrijkse Barbara Tesar sneller dan deze mannen. Ze won in 14.08.50 uur. Landgenote Christina Herbste en de Duitse Rita Gottleuber deden er aanmerkelijk langer over: 17,5 uur om en nabij.