Hylke Sietzema : De kopzorgen van een triatleet (5)

Twee dagen. Twee dagen verwijderd van de Frysman 2019. Twee dagen te gaan naar iets wat 4 jaar in m´n hoofd zit.

Wat vooraf leek op iets dat enorm belangrijk voor me was lijkt nu puur afronding van een geslaagd traject. De afloop van de Frysman is misschien onzeker voor me, maar alles in het traject waar ik invloed op heb gehad is perfect verlopen, fysiek ben ik beter dan vooraf verwacht. Onder andere dankzij jou ben ik ook mentaal klaar om de strijd daar aan te gaan, zonder me druk te maken om wat anderen denken over een wandelende coach door het prachtige Gaasterland. Waar ik mezelf de vorige races vooraf hier enorme druk heb opgelegd is er nu een last van m’n schouders gevallen door deze blogs. Hoofddoel was het niet, maar lekker is het wel. Een bedankje is daarom wel op z’n plaats. Dank je wel.

In mijn vorige blog beschreef ik hoe de doelstellingen tot stand zijn gekomen en hoe een goed plan van aanpak is opgesteld. Al deze doelstellingen hadden bewust betrekking op de voorbereiding en niet tot de dag zelf. Hierin, bemerk ik nu, schuilt een fout; onderbewust ben ik er nooit vanuit gegaan dat ik tot deze trainingsarbeid en fysieke gesteldheid kon komen met de problemen rondom de tumor in m’n hoofd. De verleiding is groot om enkel op prestatie en positie te fixeren, terwijl het enige doel “finishen en genieten” mag zijn. Ik weet vanuit de trainingsdata, testraces en testen bij Tri2one Coaching dat de prestatie en goede klassering simpel gevolg zullen zijn van het bereiken van finishen en genieten.

Momenteel heb ik dagelijks last van steken en korte momenten van pijn in m’n hoofd, met name tijdens eten en drinken. Sinds februari dit jaar is dit niet meer verdwenen, wat zorgen baart voor de toekomst en een mogelijke operatie. Een positieve keerzijde is er ook: met de medicatie lijkt de hevigheid van de pijn onderdrukt te worden en speelt het een fractie meer op de achtergrond. Alsof het iets gedempt wordt. Puur kijkende naar de Frysman heb ik daardoor meer vertrouwen dan ooit dat een hevige aanval van pijn bij het rennen vermeden kan worden, al is het soms even bijten. Trainingen afbreken vanwege de pijn in m’n hoofd heb ik gelukkig enkele maanden niet meer hoeven doen.

Nu merk ik nauwelijks nog bijwerkingen van de medicatie, los van elk uur moeten plassen. Maar hé, wie weet is dat gewoon de leeftijd
In de eerste dagen en weken was dat wel anders. De dosering was dermate hoog dat ik 24/7 in dronken staat was. In die dosering zou ik minimaal een jaar niet mogen autorijden, om maar iets te noemen. Ik sportte wel, ik werkte wel, maar soms keek je drie uur naar een scherm zonder iets te kunnen doen. Grappige momenten leverde het ook op, hoewel, de 5^e keer zonder sleutel buiten je huis staan in een week is niet grappig. Die arme jongen van me moest het soms ook ontgelden. Zo kwam Petra op een dag thuis en bleek dat ik hem wederom de hele dag met de schoenen aan de verkeerde voet rond had lopen. Twee keer was ik z’n luier vergeten bij het naar bed brengen, met een zeiknat bed tot gevolg.

In mijn voorbereiding naar 6 juli is het een bewuste keuze geweest weinig races te doen. Waarom? Zeker in de eerste maanden en het voorjaar is m’n fysieke basis nog dermate laag dat een race te grote impact heeft; belangrijke trainingsdagen gaan dan verloren door onnodig herstel en rust vooraf. Natuurlijk wil je ook graag de wedstrijdhardheid opbouwen, maar je kan niet alles. Het enige dat ik dit jaar heb gedaan is een tijdrit in Almere over 42 km, de Brouwersdam 90 en een clubtijdritje van de triathlon vereniging in Lelystad. That’s it. Elke race had z’n eigen doel: de twee tijdritten waren puur de beste gelegenheid voor een FTP-test in de praktijk (voor de niet triatleet, dit is een testmoment om te bepalen wat je maximaal aan vermogen kan opleveren op de fiets over een gegeven tijd. Met dit gegeven kun je gemakkelijk terugrekenen wat je per uur maximaal kunt, of bijvoorbeeld over 180 kilometer in Friesland ).

Lees de rest van het 5e blog van Hylke hier