Danne op weg naar de Norseman (3): Blessurespook vs. support crew
Ergens in het najaar van 2018 kwam het bericht: Danne Boterenbrood gaat de Norseman doen. We wisten dat de veelvuldig kampioene nog altijd haar wedstrijdjes meepikte, maar deze zagen we niet aankomen. Toch gaat het er van komen. Op weg naar die extreem zware uitdaging neemt Danne ons mee in haar voorbereidingen of de zijsprongetjes in haar leven. Vandaag deel 3.
Een jaar of vijftien geleden kreeg ik van mijn vader als surprise voor Sinterklaas een skeletmodel met kaartjes aan allerlei gewrichten en pezen. Het waren mijn eigen gewrichten die door de de jaren heen allemaal al eens wat gemankeerd hadden…
Na jaren van consequent trainen verdwenen de blessures en de afgelopen jaren was ik eigenlijk verschoond van enig leed. Ik prees mij gelukkig want zag in de omgeving dat het ook wel heel anders kon.
Tot het spook onverwachts een aantal weken terug de kop op stak. Op de mountainbike voelde ik af en toe een klein pijntje in de knie maar niets noemenswaardigs. Om in de goede positie te komen op de racefiets ging het zadel naar voren en samen met de toegenomen belasting, maar met name ook het vaak tekort schietende herstel, kreeg de knie het zwaarder te verduren. Ik schatte het nog steeds in in categorie 1 (pijntje, niet bedreigend) tot ik de ochtend na een vlotte duurloop de trap niet meer af kon. Categorie 1 voldeed niet meer.
Ontkennend morrelde ik wat verder maar de knie vond het wel welletjes en ging een eigen leven leiden. Tegelijkertijd kwam er nog een ander spook uit de kast in de vorm van een hardnekkige voorhoofdsholte-ontsteking. Mijn absolute angstgegner, die in 2012 mede zorgde voor het mislukken van de definitieve kwalificatie voor de Olympische Spelen van Londen. Binnen no-time veranderde ik van een blije rups naar een rups in zwaar weer.
Een weekendje Walchsee, waar ik een gooi had willen doen naar een mooi resultaat, veranderde in een weekend herstellen en aanmoedigen. Echt balen kon ik er niet van want er was geen vezeltje in mijn lichaam dat behoefte had aan vijf uur afzien. Ik perste er aan het einde nog een ritje door de prachtige heuvels uit, maar stemde direct in toen mijn vriend na een half uur ploeteren voorstelde om misschien maar om te draaien.
Met een bonkend hoofd en een bokkende knie leek het Eidfjord ineens heel ver weg.
Nu, zo’n drie weken later, krabbelt het lijf weer op al bevindt de knie zich nog in een wankel evenwicht. De perfectie is van de voorbereiding af, maar het plan om te starten en er een onvergetelijke dag van te maken is onveranderd. Het is wel wat spannender geworden en vooral de 180km fietsen in aero-positie lijkt nu nog surreëel, maar eenmaal op de fiets komt het vast wel goed.
Mede gesteund door de wetenschap dat er die dag een eigen ‘support crew’ langs de kant staat, waar in de Norseman iedere atleet zelf verantwoordelijk voor is. Wetende dat Bram, mijn ouders en vrienden overal zullen opduiken om te zorgen voor kleding, voeding of een mentale oppepper maakt het al heel veel makkelijker.
Die support crew. Niet alleen bij de Norseman, maar ze zijn er al sinds het vroege begin. Begonnen in wedstrijdjes in de polder voor het Jeugd & Juniorencircuit stonden papa, mama en vaak ook zus BB al langs de kant. Langzaam verschoof het niveau naar nationale wedstrijden, Europacups, Worldcups en later de wedstrijden uit de World Triathlon Series (WTS). Onderweg waren er altijd mensen die aanmoedigden, opbeurden en meetrainden. Zo vergeet ik nooit dat ik na een mislukte WTS in Kitzbuhel op Skype aanschoof bij mijn vrienden voor een spelletje ‘Beverbende’ waarbij iemand mijn kaarten omdraaide zodat ik op afstand mee kon spelen.
Het leverde vele mooie momenten op en samen met deze crew kreeg ik de spoken meestal wel weer klein.
Ook nu doet papa BB zijn magie met het losmaken van de enkel, offert chiropractor Maarten zijn lunchpauze op, stelt coach/vriend Jacob gerust, komt vriendin Heleen een uur eerder mijn weekenddienst aflossen, brengt vriendin Eef een doosje gelatine, lacht goeie vriend Vincent nu al om de slechte grappen die hij gaat maken tijdens het meerennen vanaf kilometer 25, geven mijn vriendinnen fysiotherapeuten tips en adviezen, sleutelen vrienden aan de fiets en smeert Bram iedere dag mijn boterhammen (en nog veel meer).
Kom maar op Norseman.
‘Norseman is a tribute to triathlon where you bring your best friends and family to join the party. Athletes are required to race accompanied by their own supportteam in a car. You bring them as your support. As your safe haven. You join together as a team, where your best friend is the one handing you the bottle that makes you get up another ascent.’
NXTRI
