Dirk Wijnalda – De Frysman was een mooie ervaring, ik had dit niet willen missen

Gepokt en gemazeld in de triathlonwereld. Meervoudig Nederlands Kampioen LD. Maar ook gewoon een liefhebber. Wij spraken met Dirk Wijnalda over zijn Frysman.

 

De keuze van een Pro, zoals jij, voor de Frysman in jouw programma voor 2019 deed her en der de wenkbrauwen fronzen. Niet kiezen voor een grote race met prijzengeld, maar de Frysman!
Vanwaar deze keuze?

Dat was een lastige keuze waar ik al enkele jaren over getwijfeld heb. De afgelopen jaren gingen andere races met name van het Challenge circuit voor. Maar één keer moest en zou ik de Frysman doen en liefst ook op mijn naam zetten. Gewoon omdat het in Friesland is, de provincie waar mijn roots liggen en waar dus ook een groot deel van mijn familie woont. Dit jaar was een mooi gelegenheid en ook een lustrum editie. Bovendien moest ik ook niet te lang wachten als ik nog wilde winnen, uiteindelijk gaan de jaren toch een keer tellen. Prijzengeld is voor mij geen drive, al is het wel welkom om de  kosten te dekken natuurlijk. Ik ben ook niet afhankelijk van prijzengeld omdat ik gewoon een baan heb naast mijn triathlon bestaan.

In aanloop naar de Frysman heb je ongetwijfeld gehoord over de aparte, unieke sfeer bij de Frysman. Hoe heb jij dit beleefd (ontvangst/briefing/race)?

 

 

Heerlijk. Het begon al bij de registratie, ik was een uurtje te laat voor het ophalen van de startbenodigdheden, maar de vrijwilligers zaten er nog. Ach ja, ze moesten toch de armbandjes voor de pastaparty uitdelen dus die registratie kon ook nog wel. De briefing was gewoon leuk, geen gedoe over penaltyboxen, tijdstraffen, rode , gele en zwarte kaarten, maar een goed verhaal met humor gebracht. De ochtend voor de race was zo ontspannen, er leek geen stress bij de deelnemers of organisatie te zijn. Inchecken was zo gepiept en de fiets hoefde je ook pas in de ochtend te brengen dus kon ik op de fiets vanaf de camping naar de start. Gewoon een uurtje voor de start, wel zo fijn. Er waren ook geen rijen bij de dixies, dat is bij grote wedstrijden wel anders. En tijdens de gezamenlijke wandeling naar de zwemstart was er een soort saamhorigheid van “we gaan met zijn allen de strijd met de elementen aan” in plaats van “we gaan de strijd met elkaar aan”.

Bizarre omstandigheden tijdens het zwemmen. Voor  ons langs de kant leek het ondoenlijk in het kolkende IJsselmeer 3800 meter te zwemmen. Hoe ervaart een doorgewinterde atleet als jij dat?

 

Ik was heel enthousiast van start gegaan in de golven. Maar na 200 meter had ik minstens 3 keer een slok water ingeademd, was ik de richting volledig kwijt en in ademnood met lichte paniek. Ik dacht zelfs aan terugzwemmen en had zoiets ook nooit eerder meegemaakt. Maar gelukkig kon ik me herpakken door even schoolslag te zwemmen en vervolgens over gaan op een rustige borstcrawl. Gaandeweg het zwemmen  kwam ik beter in mijn slag en voelde ik me wat prettiger in golven.  Ik verbaas me er dan ook over dat zoveel deelnemers het zwemmen netjes volbracht hebben. Dat is een knappe prestatie. En voor degene die dat niet is gelukt, geen schande, gewoon nog een keer proberen want dit was wel zeldzaam ruig water.

 

Tijdens het fietsen in een kopgroep met Hylke Sietzema en Dirk Baelus. Wordt tijdens de race dan het strijdplan aangepast of is het puur houden aan de vooraf bepaalde wattages? Ook wanneer Baelus in de laatste ronde wegspringt?

 

De aansluiting  was na het zwemmen snel gevonden, dat was prettig. Wegrijden hoef ik in principe niet omdat ik altijd kan vertrouwen op een goede marathon. Maar als de benen goed waren geweest had ik dat zeker gedaan. Helaas waren de fietsbenen niet zo goed en die van Dirk Baelus wel  en dus reed hij weg, al in de tweede ronde, en bleef ik met Hylke achter. Dat had natuurlijk niet moeten gebeuren. Ik heb geen wattagemeter op mijn wedstrijdfiets, ik race op gevoel en het gevoel in mijn benen zei me dat ik niet moest forceren om  de aansluiting weer te hervinden. In de laatste fietsronde kreeg ik nog kramp in mijn bovenbeen  en moest ik wat tandjes terugschakelen, dat kostte tijd. Uit ervaring wist ik dat de kramp bij het lopen waarschijnlijk niet op zou spelen dus hield ik wel vertrouwen in een goed resultaat.

Een ieder kent je geweldige loopvermogen. Met 6:30 achterstand beginnen aan de marathon, om vervolgens Baelus rustig binnen te hengelen. Het lijkt je zo gemakkelijk af te gaan, maar kan me voorstellen  jij zo’n marathon toch anders beleefd.

 

Het is, voordat  je van de fiets stap,  vaak moeilijk in te schatten hoe het hardlopen zal gaan. Maar na de eerste kilometer lopen wist ik wel dat het goed ging en dat ik inliep op Dirk Baelus.  Bij de doorkomst van het eerste rondje van 7km kreeg ik door dat ik 2 minuten had teruggepakt, dan is het rekensommetje snel gemaakt en zaak om steady te blijven lopen. Dus tot het inhaalmoment ging het redelijk makkelijk. Pas daarna kwam het moeilijke deel, er was geen richtpunt meer maar wel nog 19km tot de finish. Na een lange intensieve dag is dat nog best ver en alles gaat pijn doen, dan moet je doorbijten. Het was wel lekker dat ik in de laatste ronde nog door kreeg dat het parcoursrecord in beeld was dus kon ik me daar op richten. Mentaal helpt dat.

Tenslotte de vraag hoe jij de Frysman 2019 persoonlijk hebt ervaren.

 

Ik ben blij dat ik de Frysman een keer heb kunnen volbrengen. Het was een zware editie en het heeft me meer moeite gekost dan verwacht om deze race op mijn naam te zetten maar het was het waard.
Erg mooi was de enthousiaste support langs de kant van familie maar ook van andere toeschouwers en vrijwilligers. Er was, vond ik , veel aandacht voor de race vanuit de regionale pers. Dat was ook wel uitzonderlijk. Ik heb zelfs nog een live interview gegeven voor radio Fryslan in het Fries, of althans een goede poging daartoe.
De Frysman was een mooie ervaring, ik had dit niet willen missen  en ik kan er met een goed gevoel op terugkijken.