Team Noah in Klazienaveen – RTJ 10

Woensdag – Al jaren kom ik Noah, Robert en Henriëtte Brethouwer tegen bij triathlonwedstrijden. Mijn respect voor hen en hun medeteamgenoten is groot, maar wat iedere keer een enorme indruk op me maakt, is het plezier van die kleine GROTE vent. Soms even gelegenheid om samen te babbelen, immer een teken van herkenning en een gulle lach. Afgelopen weekend was team Noah weer actief, dit maal in Klazienaveen. Het werd echt eens tijd om Noah zijn triathlonbeleving te delen.

Ik ben Noah Brethouwer en 14 jaar oud. 
Niemand had ooit verwacht dat ik zou kunnen sporten.
Er waren allerlei slimme mensen, die dachten dat ik het nooit zou kunnen.
Ik zie er net iets anders uit dan veel andere jongens van mijn leeftijd.
Maar dat belemmerd me niet om mee te doen aan wedstrijden.
Elke keer als ik aan een triatlon mee doe,  vieren we mijn leven.

Zondag heb ik met papa mee gedaan aan de triathlon in Klazinaveen. We hadden de mazzel dat we konden starten op de Olympische afstand. We moesten al heel vroeg weg. Mama, Hans en Ellen gingen ook mee om ons te ondersteunen. Na anderhalf uur rijden kwamen we aan in Klazinaveen. Eerst brachten we de kano naar de start. Dat was best nog wel een stukje rijden langs het kanaal. Nadat we onze startnummers hadden opgehaald konden we alles netjes bij de uitgang van het Parc Fermé klaar zetten en richting de opstapplaats voor de bus gaan.

Precies op tijd waren we bij de start. Om in het water te komen gleden we eerst heel ver naar beneden. Het zwemmen ging best snel dit keer en vanuit mijn boot kon ik mooi de concurrentie in de gaten houden. Ik kwam, ik zag en ik overwon. Iemand zei dat ik wel een beetje op napoleon leek.Toen het zwemmen gedaan was stonden er wel vier helpers klaar om me op de wal te hijsen. Papa stuurde ik nog even het water in zodat hij voor ons een goede zwermtijd kon klokken. Want tja.. het blijft toch een wedstrijd. Papa was inmiddels wat overenthousiast richting de wisselzone gerend terwijl mijn helpers mij nog in m’n rolstoel moesten takelen. Een beetje stom van hem maar daar heb ik het al even met hem over gehad.

Eenmaal op de fiets begonnen we aan een heerlijk ritje. Ik had gerekend op twee ronden van 20 kilometer. Maar omdat de lieve mensen van de organisatie weten dat fietsen m’n lievelingsonderdeel is mochten we in totaal 47km. Naast wat lange snelle wegen waren er ook stukjes weg met heuvels en klinkers. En die stukjes weg vind ik het allermooist. Het kriebelt dan een beetje in m’n buik van al dat gehobbel. En daar moet ik van lachen joh. Wat ook tof was dat mijn andere “knecht” Hans mij onderweg van drinken voorzag. Het maakt zo’n enorm verschil, die support. In de Tour de France zeggen ze wel eens dat ze in een zetel naar de finish worden gebracht. Nou dat is een prima advies…

Maar voordat er gefinisht kon worden moesten we nog even 10km rennen. En dat was echt heel er tof. Ik heb bijna de hele weg de mensen om me heen aangemoedigd. De mensen langs de straten riepen allerlei lieve dingen naar me. En ja dan kun je niet anders dan zwaaien en applaudisseren voor die mensen want ze deden echt hun best. Tijdens het rennen klopten de andere atleten ons goedkeurend op onze schouders. Er werden heel veel high fives uitgedeeld. Er was zelf een snelle loper waarvan we een gelletje kado kregen. En er waren wel tien mensen die zeiden: “jullie zijn de helden van vandaag”. Jammer genoeg kwam aan het lopen al snel een einde. Mijn racekar lag vol sponsen en bekers en lege verpakkingen. Dus dan maar richting de finish. Daar werden we warm onthaald door Mama , supporter Ellen en mijn coach Hans.

Allemaal hartelijk bedankt voor weer een mooie sportdag. Graag zie ik jullie in september in Almere bij m’n volgende uitdaging.

Wil je meer weten over team Noah, dat vind je hier