Tanya en Tijmen en de vergeten Nederlander in Zurich -RTJ 17
Het had zo maar een titel van een stripboek kunnen zijn, maar het is een artikel over de laatste editie van IM Zurich.
We hadden al het lijstje van alle Nederlandse finishers in Zurich, echter er was nog een “vergeten” Nederlander. Willem van der Voort was door de organisatie geplaatst bij de deelnemers uit Nicaragua. De grondlegger van het Van der Voort sprint Triathlon circuit in Noord-Holland is echter wel degelijk een Nederlander, zijn finishtijd ( 12:52:35) is inmiddels toegevoegd aan de lijst. 8 November overigens het grootse duursportgala en wordt bekend welke 5e organisatie in 2020 mee gaat doen in het Van der Voort sprint Triathloncircuit.
Tanya ten Velden debuteerde op de Ironman-afstand, Tijmen Smit kwam met hooggespannen verwachtingen naar Zurich. Wij spraken beiden en tekenden hun wedstrijdrelaas op.
Voor Tanya is deze finish een overwinning op haar zelf, met die immer aanwezige lach.
Het is 03.15 als de wekker gaat, ik hoor de druppels vallen op mijn tent. Het regent, het was voorspelt maar toch hoop je dat het overwaait.
Tijdens mijn ontbijtje zie ik ook wat bliksemschichten, ‘ als ze het maar laten om het zwemonderdeel eruit te halen’, zeg ik tegen mijn familie. Ik wil alle onderdelen doen! We gaan richting start en de regenbuien blijven komen, ik probeer positief te blijven maar leuk is het niet. Alles en iedereen is drijfnat.
Eenmaal in het startvak is het droog, de muziek staat aan en de speaker doet zijn werk. Ik heb er zin in, ben gefocust en als ik onder de ironman boog sta.. wordt ik zelfs een beetje emotioneel. Ik sta hier toch maar!
Het zwemonderdeel gaat gemakkelijk, ik had afgesproken met mezelf om rustig maar door te zwemmen. Heel wat golfslag en mensen zwemmen van links naar rechts. Ik probeer de groep te vermijden en ga zo links mogelijk zwemmen. Geen klappen, geen gedoe en ik zwem evengoed recht op de boeien af. Ik heb een lekker liedje in mijn hoofd en die herhaalt zich gewoon tot 3,8 km.
Het 1e onderdeel is al snel voorbij, ik wissel rustig want ik zie niet in waarom ik nu moet haasten, hobbel naar mijn fiets en ga het 2e onderdeel beginnen.
Fietsen is niet echt mijn ding, ik mis daar echt de power voor. Gelukkig weet ik dat maar al te goed en wordt ik door Jan en alleman ingehaald. Het doet me weinig, want ik rij mijn eigen race, een race tegen 1 iemand: mezelf!
Na 10km komt het met bakken uit de hemel, de weg ligt bijna onderwater en het is spekglad. Iedereen rijdt in slowmotion op bochten af en is zich bewust van het gevaar. Meerdere mensen aan de kant na valpartijen en met wonden zie ik aan me voorbij gaan. En ik realiseer me dat ik extra voorzichtig ga zijn. Ik reken minimaal een half uur extra fietstijd aan pussy gedrag. Maar ik wil heel blijven, niet de finish maar het lopen halen is nu even het doel. Op de heuvels haal ik weer een paar mensen bij en zo wordt het stuivertje wisselen. Je begint elkaar te herkennen en moedigt elkaar aan op de fiets. Sowieso de Nederlanders moedigen elkaar onderling aan, dit geeft echt een beetje een ‘Hup-Holland-Hup’ feeling. Na 100km wordt ik misselijk en begin ik daardoor al wat af te zien, ik drink veel water maar de sportvoeding gaat er niet meer in. Vanaf dat punt weet ik dat ik het heel zwaar ga krijgen. Mijn man en ouders staan op 2 vaste punten in het parcours met koeienbellen, ik weet waar ze staan en dat is echt iets om naar uit te kijken. Daarna is Heartbreak Hill het punt waar ik naar uitkijk, na dik 170km nog een kreng van een klim maar massa’s mensen die een tour de france feeling geven. Bellen, fluitjes, muziek.. alles en iedereen is aanwezig om jou toe te schreeuwen. Als ik daar voorbij ben, ben ik bijna bij het einde van de rit.
En dan mag ik eindelijk aan het lopen beginnen, mijn onderdeel! De 1e 10km gaan prima, ik heb een lekker tempo en haal massa’s mensen in. Maar de misselijkheid blijft en ik weet dat ik al een paar uur geen sportvoeding heb ingenomen daardoor en reken uit dat ik straks echt een fysieke klap kan krijgen. Na 13km zie ik een boom die voor mij bedoeld is om onder te spugen, ik sta er een paar minuten maar verder dan kokhalzen komt het niet. Dan toch maar door, wandelen-dribbelen-wandelen-dribbelen, een hekje waar ik over heen ga hangen om te spugen dan? Nee ook niet, gatverdamme wat een naar gevoel en ik moet nog zo ver! Ik zie mijn man staan en vraag of hij een paar klappen op mijn rug kan geven zodat dat de boel misschien tot spugen zet.. maar weer zonder resultaat.
Stoppen is geen optie, blijf ik maar herhalen. Ik moet en zal de finish halen.
Na 2.5 ronde merk ik dat ik ook nog duizelig wordt, wat natuurlijk heel logisch is. Ik moet wat eten van mijn man en stop bij de eerstvolgende post om voldoende binnen te krijgen. Het gaat er moeilijk in maar het blijft binnen.
Ik probeer te hobbelen naar de volgende post, in dit geval noem ik het echt niet meer rennen.
Ik merk dat ik me iets beter voel en hou het langer vol om te hobbelen.
De laatste ronde gaat het zelfs over naar dribbelen en ik probeer echt weer te genieten. De vrijwilligers die hier de hele dag staan, probeer ik een high five te geven en ik loop van punt naar punt.
Het einde is in zicht, laatste en 4e armbandje krijg ik om mijn pols, hier heb ik het hele looponderdeel naar uitgekeken.
Ik zie mijn familie en bekenden staan bij de finish-arena en geef iedereen een high five.
Mijn laatste meters en ik hoop dat de speaker mij niet overslaat, maar ik hoor het hem dan al zeggen; Tanya, you are an Ironman!
Dat het zwaar zou zijn wist ik, dan ik me zo zou voelen had ik niet verwacht. Maar ik ben onwijs trots dat ik geen moment aan opgeven heb gedacht.
Met een minimale voorbereiding door een flinke herfst & winter dip, een prachtige bruiloft en aansluitende honeymoon 7 weken geleden heb ik het toch geflikt en mezelf bewezen hoe sterk ik mentaal kan zijn. If it doesn’t challenge you, it won’t change you!
Stiekem heb ik nu al een doel voor de volgende, maar ik zet nu eerst een fles wijn in mijn camping koelkastje.. want die heb ik meer dan verdiend!
Tijmen Smit had als doel een podiumplaats, het pakte anders uit:
Dit was niet waarvoor ik naar Zürich was gekomen…
Na een korte, hete en zware nacht op tijd naar de wissel gelopen. Het regende als een malle. Eenmaal in het startvak vielen de zenuwen van me af en wist ik wat me te doen stond. Na een super zwem onderdeel, in een nieuw pb, 54.1, klom ik voor in het veld de fiets op.
Ik haalde al snel wat atleten bij en zat zo nog meer van voren. Onderweg nog een flinke bui op de kop gehad maar dat mocht de pret niet drukken. Toen ik klaar was om te wisselen, was ik nog een aantal plaatsen opgeschoven en was het podium binnen handbereik.
De 1e loopronde ging makkelijk en vlot en het doel was om vanuit daar verder te bouwen. Alleen het tegenovergestelde gebeurde. Het voelde of iemand aan mijn shirt zat te trekken. De kilometer tijden gingen omhoog en de power ging er langzaam uit. Ik had geen idee hoe dit mogelijk was, alles liep volgens plan. Ik kon wel janken. Hiervoor kwam ik niet naar Zürich, om me door iedereen te laten overlopen. Ik hou te veel van de sport en ik ben de competitief ingesteld om finishen als doel te hebben. Maar dat was op het laatst wel het hoogst haalbare. Nee, ik had me deze race toch heel anders voor gesteld. Nu samen analyseren met mijn coach Lars wat er mis ging en de pluspunten meenemen naar Almere. Om daar wel te doen, wat ik het liefste doe. Knalle als een malle.
