Nelleke Baldé ; haar eerste Ironman, 6e in Hamburg -WTS 26
Eerder hadden we al eens eerder over het multitalent Nelleke Baldé bij Trikipedia. Ze debuteerde afgelopen zondag op de hele afstand tijdens IM Hamburg met een zesde plaats in haar agegroep in 10:56:53. Natuurlijk haar verhaal over de wedstrijd.
Als je nu aan mijn beentjes vraagt hoe ze de dag ervaren hebben, dan kijken ze je heel boos aan en als ze een rug hadden keren ze die naar je toe!
Wat een ellendige sloperij zo’n triathlon.
Maar het voelt ook wel goed om dit eens te doen. Soort strenge optater voor je gestel kan vast geen kwaad zo af en toe.
De hele triathlon in Hamburg was echt een hele kluif. De trainingen ernaartoe vond ik fantastisch maar de race zelf kan je je toch niets bij voorstellen. De zenuwen raasden al dagen door mijn lijf en naarmate raceday naderde kon ik steeds moeilijker eten. Gelukkig sliep ik wel heel makkelijk en dat eten prakte ik er ook wel in omdat het moest. Ik had allerlei verwachtingen van mezelf. Ik wist dat dat niet realistisch was (je moet zoiets toch echt eerst zelf ervaren) maar ik kreeg ze maar moeilijk uit mijn hoofd. Dat leer ik vast nog wel als ik later groot ben 
Anyway: Raceday! 3 uur wekker om verplicht te eten. Terug naar bed. 4:45 volgende wekker, trisuit aan en naar het parc ferme om de bidons op de fiets doen, fietsschoentjes in de elastieken en wetsuit aan want het water was net gemeten met het ultieme eindoordeel dat wij amateurtjes (de pro’s niet) ons neopreen mochten gebruiken!
Ik zwom fantastisch. Alleen dat navigeren is nog een dingetje. Wat extra meters gemaakt maar met 1:13 uit t water. Snelle wissel. Iets te fanatiek alleen. Ik wilde mijn flying mount natuurlijk toepassen na de opstapbalk maar vergat in alle haast dat er nu een grote bidon achterop mijn zadel zat. Ik maakte een flinke schuiver. Stuur in mijn rib (blijkt later gekneusd…) elleboog en knie open. Sjongejonge… heb ik dat. Gelukkig had ik mijn newbie bandje om dus een excuus voor alle toeschouwers. Maar dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten. Duurde best een poos voor ik het uit mijn hoofd had gezet. Mijn ademhaling deed zeer door de rib en ik besloot t rustiger aan te doen. Daardoor in een lint van stayeraars terecht gekomen. En ik kreeg een blauwe kaart. Dacht toch echt dat er voldoende afstand tussen mij en mijn voorganger zat, maar blijkbaar heb ik zitten suffen daar? Kon ik wel even het bloed daar in de partytent wegpoetsen, dat lieten ze toe. Maar jeetje… wat rot is dat. Ben juist altijd fanatiek bezig om niet te stayeren. Het laatste stuk terug gefietst na vijf minuten straf.
Na de fiets mocht ik eindelijk lopen. Had ik echt zin in! Ff die stijve nek losgooien en een andere beweging voor dat lijf, lucht voor de longen onder de rib. Benen voelden heel goed! Rib had ik gelukkig met lopen geen last van, nu wel van mijn arm maarja… die benen waren na twee rondjes ook wel klaar met bewegen en begonnen zachtjes te huilen. De laatste 10 kilometer was het echt de mentale battle waar iedereen het over heeft. Blijven verzorgen, op techniek letten, veeeeel koelen want t was 30 graden en natuurlijk niet in de negatieve gedachtes gaan blijven hangen. Nou want die had ik af en toe wel! Vooral het lekkere woord ‘Ellende’ bleef in mijn hoofd spoken, met een vet Rotterdams accent. Soms moest ik ook wel om mezelf lachen
Na 10:56 was ik dan eindelijk een Ironman… duurt even, kost wat tijd en geld maar dan heb je ook wat!
En nu ga ik eerst weer vrienden worden met mijn lijf. Daarna bespreek ik wel of Almere de halve blijft of de hele wordt 
