Danne op weg naar de Norseman (4); pijn, twijfels en gewoon heel heel lang volhouden.

Gisteren stelden wij een aantal vragen aan Danne over de Norseman, maar met deze blog geeft ze haar persoonlijke gevoelens, twijfels en wilskracht prachtig weer. Een bijzondere sportvrouw, die in Hamburg plots internationaal er stond, maar waar wij , als redactie, zo veel bijzondere momenten mee hebben beleefd. Almere 2000 : Danne Boterenbrood, tweede plaats achter Anouscka Severin, Danne weet de woorden van Wim nog letterlijk te reproduceren, haar nationale titel in Amsterdam waar mijn dochter nog steeds apetrots op is, omdat zij de bloemen aan Danne mocht geven, de finish in Maastricht en nog zo heel veel momenten. Kortom , er is een speciale band tussen Danne en ons, opgebouwd in de afgelopen 20 jaren. Wij wensen Danne dan ook een superdag a.s. zaterdag!

De patella pees. Verbinding tussen de quadriceps-spier en het onderbeen. Beenstrekker. Gladde, glanzende structuur. Pain in the ass.

De apothekersassistente in de apotheek van het MUMC trekt een wenkbrauw op bij het lezen van het recept. Een lading aan diclofenac en nog los ibuprofen over de toonbank. ‘Maagbeschermertje erbij doen, dok?’ ‘Misschien wel handig ja’ mompel ik. Ze wenst me succes en ik sjok weer terug naar de poli. Ik ben afgeleid en vraag een oudere vrouw voor de tweede keer waar de pijn precies zit. Mijn scherpe co-assistent vangt het soepel op en neemt het gesprek over. Ik ben er niet bij. Die knie, die verrekte rotknie gooit veel meer roet in het eten dan ik dacht.

Categorie 1 is vervangen door 4. Lopen, zitten, staan, alles doet zeer. Wel fietsen, niet fietsen, rennen, stilzitten, koelen, diclofenac, rekken, het lukt niet. De knie is z’n eigen leven gaan leiden en de tijd is te kort om het netjes volgens de boeken te laten herstellen. Dus schiet ik deels met scherp en deels met losse flodders. Was het de Norseman niet geweest dan was ik allang van het pad afgestapt. Maar deze wedstrijd is anders. Deze vereist koppigheid, alleen dat er al zoveel van gebruikt zou moeten worden om de start te halen had ik niet verwacht.
Ik schuif voor me uit, tel niet de dagen die er nog resteren en probeer een plan te maken. Bij het inpakken van de spullen begint het harder te knagen. Hoe in vredesnaam moet ik met deze knie 180km fietsen en daarna een marathon lopen? De langste duurloop in de afgelopen weken was 1x 9km.
Even voel ik de verleiding om de auto zuidwaarts te sturen om twee weken aan het Plan d’Eau in Embrun te gaan mokken. De mazzel, Noorwegen!
Dan denk ik aan de maanden voorbereiding en de gedachte dat je altijd aan iets kunt beginnen. Aan de supporters en aan het feit dat ik me meestal wel weet te redden in benarde situaties. Aan het sprankje hoop dat de knie nog wat bijtrekt. En dus pakken we mutsen, handschoenen, truien en buffs in. Ik krijg nog wat waardevolle tips van Andrea Jochems, spar nog even met de Silver Fox en het thuisfront en daar gaan we. De heenreis leidt langs Hamburg en ik denk aan 2011, toen er na jaren hard werken een Olympische nominatie uitknalde. Dat leek aan het begin ook onmogelijk.

Eenmaal in het indrukwekkende Eidfjord verdwijnen de gemengde gevoelens langzaam naar de achtergrond. Wat een natuurgeweld. De bergen zijn hoog en ruig, de wind krachtig, de bossen oneindig en het water wild en diep. Ik moet lachen als ik me bedenk dat zelfs het zwemmen een flinke kluif zal zijn. Voor elke meter zal gewerkt moeten worden aanstaande zaterdag.
Het is prachtig, maar boezemt ook ontzag in. Dat geldt ook voor het gros van de andere deelnemers. Naast de boomstammen en heipalen van de Vikingen voelen mijn armen en benen aan als stokjes. Waarvan 1 stokje ook nog een beetje geknakt.
Om me heen zie ik de duurste materialen, snelste fietsen, dikste wetsuits, slimste sportvoeding en ik laat me nog een keer een beetje meesleuren in de twijfel. Heb ik het onderschat? Hoe reëel is dit? Dan zie ik mijn eigen vertrouwde wetsuit, mijn Canyon racert zonder opzetstuurtje (want zere knie), het RunX-pakje, de door Bram zwart gespoten helm en m’n lievelings bananengels.

Fuck it Danne, je doet dit al 20 jaar. Met of zonder dik materiaal. Je moet het zaterdag gewoon heel, heel lang volhouden.