Even drie weken inhalen, veel herhaling van zetten; maar dan ben ik in elk geval weer bij WTJ 1239

VRIJDAG – Over één ding kan ik later op mijn oude dag niet meepraten. Ik heb nooit gevoeld hoe het is om in Nederland een temperatuur van boven de 40 graden mee te maken. Mijn vakantie oord had het normale Mediterrane klimaat, dat heus wel de dertig-plus aantikte, maar toch niet boven mijn lichaamstemperatuur uit kwam.

Hoofd leegmaken, want tri blijft voornaamste bijzaak in het leven
Eerlijk gezegd volg ik het nieuws en ook sport zo weinig mogelijk tijdens mijn vakantiereizen. De dagen zijn gevuld met activiteiten, sightseeing en quality time voor de familie. Ik snap dat triatleten zwembroek en fiets meenemen, maar toevallig heb ik een paar keer op dezelfde campings gestaan als twee toptriatleten. En die deden niks anders dan ’s ochtends even naar de bakker en vervolgens met de kinderen op pad of aan de rand van het bad in het zonnetje, boekje lezen. Twee weken stonden hun hoofden niet naar triathlon. Hun resultaten in de tweede seizoenshelft waren verbluffend. Moraal: neem ook gedurende het seizoen af en toe even afstand van trainingen, van de sportbeleving. Het werkt verfrissend. We zaten in de buurt van een grote triathlon, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om de race te bezoeken.

Gemist
Evengoed draait de triathlon-aardbol gewoon door. Wat heb ik gemist. Mondiaal vooral de zege van Max Verstappen in de GP Duitsland en de derde plaats van Steven Kruijswijk in de Tour plus de prachtige Jumbo-Lotto-successen. Daarnaast schrik je van het overlijden van topacteur Rutger Hauer, die ik begint 2003 (kort en telefonisch) mocht interviewen. Gek genoeg niet over zijn filmcarrière, maar het feit dat zijn schoonvader in 1953 als eerste journalist het rampgebied van overstroomd Zuid-West Nederland bereikte. Met Rutger is verder geen link te maken naar triathlon.
Dat ligt wel even anders met Jason van der Burgt, die in dezelfde week overleed. Wat hadden we hem nog graag heel lang in ons midden gehad, echtgenote Agnes en de kinderen Merel en Kasper voorop. Wat me altijd zal bijblijven is de inkijk die hij Facebook-vrienden gaf in zijn ziekteproces tot aan zijn dood toe. Confronterend en humoristisch tegelijk. Daar kon niemand zich een voorstelling bij maken, maar Jason beschreef alles tot in detail. Ik weet nu al dat ik het nog vaak ga teruglezen. Uit de foto’s die Agnes verspreidde en het contact erna, weet ik dat het afscheid op 23 juli letterlijk en figuuurlijk een warme bijeenkomst was. Vele herinneringen aan Jason kwamen boven en in het Amfitheater werd in de buitenlucht het glas geheven op Jason en geproost op het leven. Precies zoals hij het wilde.Ik schreef het al vanaf mijn vakantie-adres, ik schrijf het hier nogmaals: rust zacht, lieve Jason. Familie en vele vrienden: ontzettend veel sterkte. Het gemis is er op vele fronten.  En o ja, we gaan Jason weldra toevoegen in de atletenbio’s van Trikipedia. Dat verdient deze Hawaii-ganger en Ironman Zuid-Afrika winnaar!

World Series Edmonton
Op sportief vlak ben ik blij verrast met het brons van Marten van Riel in de WTS Edmonton en de herrijzenis van Jonathan Brownlee als winnaar. Mooie Mario Mola valt daar mooi tussen. Van 2012 tot en met 2017 haalde Johnny steevast een WTS-zege binnen, vorig jaar stond hij droog, maar in Canada greep de jongere broer van Ali zijn dertiende winst op dit niveau. Nooit eerder stond Emma Jackson op een WTS-podium, maar de winst was in Edmonton voor de 28-jarige Australische, die jaargenotes Summer Rappaport-Cook en Ashleigh Gentle versloeg. Daags erna dus wel met TeamNL. Rachel Klamer mocht blijven trainen in ‘Hoog Europa’, zij had er al een retourtje Canada op zitten. Met Maya, Jorik, debutante Quinty en Marco scoorde Oranje een achtste plaats. We blijven zevende in de Ranking, dus Tokyo is nog steeds in beeld. Al blijft het oppassen voor de opmars van de Belgen (niet meegedaan vanwege val Jelle Geens) en de Spanjaarden. In Edmonton won – wat mij betreft – verrassend het Nieuw-Zeelandse team. Ook het bewijs dat het in de Mixed Relay alle kanten op kan gaan.

PanAmerican Games, destijds met Roland Melis
Voor Amerikaanse triatleten (Noord-, Midden of Zuid maakt niet uit) zijn de vierjaarlijkse PanAmerican Games erg belangrijk. Ze werden eind juli gehouden in de Peruaanse hoofdstad Lima. Net als vier jaar terug in Toronto was de Mexicaan Cristanto Grajales iedereen de baas. De Braziliaanse Luisa Baptista was beste vrouw en legde feitelijk de basis voor de dag erna toen Brazilië de Mixed Relay won. Is het land van de Samba daarmee een nieuwe concurrent voor Nederland in Tokyo? We zullen zien. Aan de eerste PanAmerican Games deed trouwens Roland Melis nog mee. Hij kwam in 1995 uit voor de Nederlandse Antillen en wist zich als zodanig te kwalificeren voor de Spelen van Sydney. Op die eerste Games in Winnipeg ’95 werd Roland vijftiende. Op de Spelen 45e. Zo hadden we dus eigenlijk zeven Nederlanders op die eerste Olympische triathlon, een aantal dat niet snel geëvenaard zal worden. Dat Charlotte Robin uit Nieuw-Caledonië en de Tahitiaan Benjamin Zorgnotti de Pacific Games op Samoa wonnen is alleen voor de echte uitslagenfreaks (denk ik?).

EK Sprint Kazan is bijzaak
Voor veel Europese triatleten is het EK sprint triathlon maar bijzaak. In het overvolle programma ‘Road to Tokyo’ passen dergelijke uitstapjes nauwelijks nog. Toch goede winnaars daar in Kazan: de Brit Gordon Benson die in de sprint zijn landgenoot Samuel Dickinson achter zich laat en sprintkanon Rostislav Pevtsov, die brons haalt. Julie Derron pakt een lekkere overwinning namens Zwitserland. In Weert op het EK Olympische afstand werden beide winnaars zesde (Gordon) en zevende (Julie). De elite atleten kwamen uit 20 landen. Nederland liet het EK schieten, begrijpelijk al werden in het verleden met Jorik, Rachel, Marco, Kirsten en Maya best leuke resultaten gehaald. Ook geen agegroupers. Het wemelde vooral van de Russen en (uiteraard) Britten. Zij werken met een sportreisbureau waar de prijs (reis, verblijf en startbewijs) daalt naarmate het aantal deelnemers aan een EK stijgt. Wie springt in dat gat in de Nederlandse markt? Het ploegje Belgen bestond uit acht mensen, daar moeten wij toch ook aan kunnen komen?

Ironmans Lake Place, Whistler en Hamburg samengevat
Over de voorbije Ironmans heeft collega Ruud het al uitvoerig gehad. Ik kijk nog even in hoeverre we compleet waren. Lake Placid bezorgde Matt Russell na zeven jaar eindelijk weer eens een Ironman-zege. Zijn laatste was Penticton 2012, het Hawaii-slot is binnen. Eindtijd: 8.27.57 uur. De Zuidafrikaanse Kirsten Schut won bij de vrouwen de agegroup-only race in iets meer dan tien uur. Een fraaie prestratie leverde Michel Oostwal. De in de Amerikaanse staat Tennessee woonachtige Nederlander werd negende bij de mannen 55-59 en 271e in totaal. Vorig jaar was hij al eens zevende in Zürich, nu dus weer een top tien klassering. Zijn tijd: 12.00.24 uur. Jeroen van Strien en Arthur Zurcher waren de andere Nederlanders in de voormalige Olympische winterspelenstad. Arthur kwam binnen als 128e M45 (753e man) in 13.38.11 uur. Twaalf minuten eerder hoorde Jeroen de famous words by Mike Reilly. Hij finishte na 13.26.14 uur als 683e bij de mannen en 130e in agegroup 40-44.
Lake Placid was altijd de geliefde Ironman van Marcel Suurmond, maar de Zeeuw zocht zijn heil iets noordelijker in het Canadese Whistler. De veerkracht van Marcel kent geen grenzen: wederom podiumplaats nu met brons bij de M40 in 9.53.36 uur en trouwens ook 24e in totaal. Hij zou er voor de vierde maal door naar Hawaii kunnen, maar deze allerminst zuinige Zeeuw maakt dit jaar even pas op de plaats. In zxijn derde Ironman werd Bob van Walsum 248e in 12.08.14 uur. Collega Marcia Jansen (helse zijsteken tijdens fietsen en lopen) en Paul Tournier finishten jammergenoeg niet. In 2014 en 2016 haalde Marcia nog prachtige top-15 klasseringen in haar agegroup. De voor Mexico uitkomende Raynard Picard won de mannenrace in 9.09 uur. Was Lake Placid de pro-race der mannen, in Whistler was het girl power met Heather Wurtele, die in 9.20.41 uur landgenote Jen Annett en de Amerikaanse Kelsey Withrow aan de kant zette. Heather, die – zoals Ruud al aangaf – Kona links laat liggen, boekte voor eigen publiek haar zevende Ironman-winst. Geen klein bier dus.

Het Maastricht-effect is overduidelijk merkbaar geweest in de Ironman Hamburg. Waren er de eerste twee edities steeds 27 Nederlandse deelnemers, dit jaar steeg dat aantal naar liefst 122! Hoofdrollen voor Guido Kwakkel, snelste landgenoot op een 46e plaats en vierde M40. Knappe vijfde Ironman van Danny Verdoorn ook, die 56e wordt. Verder verraste Frank Timmermans dus met winst M55 na 13 jaar geen hele te hebben gedaan. Ook weer goed: Janien Lubben achtste pro, 13e vrouw. Anne Zijderveld derde F35, Nelleke Baldé zesde F35, Inez Stark vijfde F50 en Emese Timmermans vijfde F20. Maar dat hadden jullie allemaal al gelezen in een RTJ. Kristian Hogenhaug, de nummer drie van Almere, won z’n allereerste Ironman. En dat gold ook voor Susie Cheetham – al wel vier keer op het podium van IM Zuid-Afrika – maar nu pas haar eerste overwinning.

Zeeland is er weer bij op Hawaii
Het waren succesvolle weekends voor de Zeeuwen dus. Want naast Marcel Suurmond en Nelleke Baldé leverde Gert van der Vinden een topprestratie af in Ironman Zwitserland. Voor het laatst dus in Zürich (Thun biedt meer ruimte voor 2000-plus deelnemers…. Waarom toch altijd maar die giga-aantallen?). De man uit Biggekerke kwam als derde M55 uit het water, viel op de fiets terug naar een achtste plaats, maar zijn 3.26 uur-marathon bracht de oersterke Zeeuw de victorie. Zo blijft Zeeland vertegenwoordigd op Hawaii. Winnaar Jan van Berkel tellen we niet mee als Nederlander, blijven er toch 51 over die IM Zwitserland deden. Tel daarbij de tien dutchies op de 5150 op en TeamNL is in La Suisse groter dan ooit. Philip van der Wijde was de verrassende snelste van ons land. Hij finishte op 1.10 uur van Jan als 37e en zevende M25. Zes mannen bleven binnen de tien uur, Tijmen Smit lukte dat door een ‘verloren’ marathon helaas niet. Was Gert klaar in 10.12 en 154e, vier minuten later volgde de iets jongere Erik Peeman als zevende M50. De pro-women deden de 5150. Op de hele won de Duitse Katrin Esefeld, op de ‘kwart’ was Nicola Spirig zelfs goed voor een derde plaats overall. Annet Nimeijer meldde zich als snelste Nederlandse bij de finish op een 27e plaats. Vervolgens volgden Josien Vergroesen en de debuterende oud-juniorenkampioene Tanya ten Velden. Haar ‘verhaal met een smile’ en de complete lijst hebben jullie al kunnen lezen. In het buurland las ik in een Zeitung dat Els Visser terug was op de Ironman Zwitserland, daar waar ze twee jaar terug doorbrak. Maar het bleek om de 5150 te gaan, logisch zo kort na Roth. Els werd – net als toen – vierde. Beste man op de 5150 was Fabian Dutli. Beste Nederlandse man: Pieter Pilat op een 82e plek. Dat die afstand wel degelijk aanspreekt bleek uit de 60 (!) nationaliteiten, die in Zürich mee deden. Een waardig afscheid van de stad, nu het evenement naar Thun wordt verkast.

70.3 Ironmans in teken van kwalifcatie WK Nice
Er was ook nog een zwikkie 70.3 Ironmans wereldwijd. In Whistler wonnen de Canadees Dylan Gleeson en de Amerikaanse Hanna Grinaker de halve. Het Nederlandse echtpaar Leo en Petra Stolk was van de drie deelnemende Nederlanders het beste. Ze finishten 673e (Leo) en 469e (Petra) in tijdens van bijna zeven, respectievelijk acht uur. Meer Nederlanders in Delawqare Ohio. Guus Reefman was snelste landgenoot in 5.51 op deze 70.3 Ironman: goed voor een 384e plaats en zeventiende M20. De winst ging naar de Amerikanen Eric Engel en Sarah Bishop. Daags voor deze 70.3 IM’s was Santa Rosa aan de beurt. Liefst 2600 deelnemers met acht Nederlanders en ook de derde editie kwam op naam van Ozzie Sam Appleton. In het sterke veld klopte hij Tim O’Donnell en Tim Reed. De Amerikaanse Chelsea Sodaro verraste door Mirinda Carfrae en voormalig WTS-winnares Paula Findlay te verslaan. Zoals Ruud al aangaf: tweede plaats voor Alexandra Dronkers bij F65 en daarmee voor het eerst naar het WK (in Nice). Maar ook Sebastien de Jong plaatste zich ervoor dankzij een zesde plek M30. De Nederlander werd 48e in totaal in 4.30 uur, kleine 50 minuutjes achter de winnaar. Aan het begin van mijn vakantie waren er dan nog de 70.3 IM’s in Astana en Muncie. Zonder Nederlanders maar wel met winnaars uiteraard. In Kazakhstan wonnen de Duitser Nils Frommhold en Tsjechische veelvrate Radka Kahlefeldt-Vodickova, in voormalig WK-stad Muncie was Matt McWilliams ruimschoots de beste. Dani Fischer nam bij de vrouwen revanche op haar sprintnederlaag vorig jaar.

P.S.: Deze WTJ is donderdagavond in een hotel in Gerardmer geschreven. De echte draad pakken we thuis weer op met een preview op het weekend, wat in Maastricht vanavond al begint met het Multi Sports Festival. En over de Norseman hadden we het ook al, geloof ik 😉