Claudia Striekwold; Inferno – Verreweg de meest brute race ever!

Claudia Striekwold (The STRIEK) is niets te gek, of het nu een Ironman, een kwart of sprint  triathlon is. De Brabantse veelvraat deelt haar seizoen anders in; andere doelen, andere wedstrijden. Haar verslag van de Inferno-triathlon.

Inferno:
De kers op de taart na een prachtvakantie van 2 weken hoogtestage Livigno/St. Moritz, weekje taperen in Toscane en 6 dagen in de omgeving van Thun/Interlaken om me voor te bereiden.

Samen met Karl… M’n Opel Karl wel te verstaan.

De dagen voorafgaand aan de wedstrijd wat stukken parcours verkend, en genoten van het schitterende Zwitserland, mét gelukkig topweer. Inchecken voor een race met 4 disciplines, verspreid door half Zwitserland is nog een logistiek “dingetje”. 3 wisselzones af die allen 45 min rijden uit elkaar liggen, en een briefing waarvoor je met de gondel omhoog naar Mürren moet…

Vrijdags een massage geboekt, die je zoals eigenlijk alles in Zwitserland ook niet bij een pakje boter krijgt. Maar ach, focus op de race en alles op alles… Ze vond het zo tof dat ik alleen op avontuur was, kreeg enorme korting en regelde een lift voor de wedstrijdochtend (..nacht) van Samuël Huerzeler (5voudig, en na deze editie 6voudig winnaar!!) die toevallig in dat dorp woonde.

3,1 km zwemmen
Was super, kraakhelder water, 16 graden dus goed te doen, opkomende zon, in 1 rechte streep naar m’n fiets, ideaal!

100 km roadbike met 2500 hm
Op de fiets werd ik in de eerste klim door de uiteindelijke nr’s 1, 2 en 3 ingehaald, balen, maar toch maar m’n eigen race racen, de dag is nog lang (heel lang!!). M’n buik protesteerde, nooit last van, maar moest toch echt even van de fiets… Daarna kwam ik écht lekker in de race. Lichtste verzet werkte niet mee, dus staand op de pedalen de Grose Scheidegg op. Schitterende klim, die ik nog niet verkend had. De afdaling was echt een geitenpad, veel steentjes, zand, af en toe een tractor, het had wel wat vond ik.

30 km MTB met 1200 hm
Doseren kun je leren.. In Grindelwald de mtb op en de Kleine Scheidegg omhoog, 1 lange klim, met aan het eind een paar kuitenbijters tussen de 25-30%. De afdaling had een paar mooie technische stukken met veel wortels en keien, kicken!

25 km “run” 2200 hm
Aangekomen bij de Stechelberg begint het pas écht. De eerste 5 km lopen wat glooiend, maar als snel komen de haarspeldbochten, en werd ik gedwongen stukjes te wandelen.
Na Mürren was het overleven, zo steil, de lucht zo ijl, de ondergrond steeds rotsachtiger. Van post naar post voor een slok cola of bouillon. Ik wist dat ik 8^e overall lag en dacht die posititie in de pocket te hebben, tot ik tot 4 km voor de finish ineens een vrouw zag naderen… NO WAY!

Maar die 4 km waren de langste en zwaarste ooit. Rennen kon niemand daar meer. Hijgend op handen en voeten naar de top van de Schilthorn, om boven de 3000m te finishen. Doel top 10 bereikt met een 5^e plaats in mn agegroup en 8^e plaats overall. 11:55:35 is een uurtje langer dan verwacht, maar heb nog geen race zo genoten en afgezien tegelijk.

Verreweg de meest brute race ever! Een race waar écht alles in zit! Whats next!?