Tessa Kortekaas 4e in IM 70.3 Dun Laoghaire

Het was ver zoeken naar mijn ‘winterkleding’ toen ik mijn koffer pakte om naar Ierland te vertrekken voor de Ironman 70.3. Handschoenen, beenstukken, regenjack, na het zien van Ironman Ierland eerder dit jaar was ik op alles voorbereid, maar wist ik ook dat het er stralend mooi weer kon zijn toen ik er was voor de King of Greystones Charity triathlon.

Ik arriveerde op een grijze, druilerige woensdag maar de voorspellingen voor het weekend waren perfect, men sprak over een Ierse hittegolf: zon, halfbewolkt en 20 graden.
Een korte tapering na een intensief trainingsblok moest me fris genoeg maken voor een sterke race. 6 weken zonder wedstrijd voelde als een eeuwigheid, ik keek er naar uit om weer aan de startlijn te staan met een, laat ik zeggen, aan elkaar gewaagd startveld. Ik hoopte op een plek op het podium, maar bovenal zou het een test zijn om te kijken hoe het lijf ervoor staat voor Challenge Almere, NK hele triatlon, 14 september.

Een vroege, heldere en coole zondag beloofde een stralende wedstrijddag, aan de support zou het in ieder geval niet liggen. The Gavin Glynn Foundation had twee super gave banners gemaakt, overigens mede bewaakt door twee Nederlandse dames bij de start

Het water was aangenaam koud, warm genoeg om het er 1900m in uit te houden. Twee meiden vlogen vooruit nadat het startschot klonk. Ik had een goede start maar kon helaas niet aan de voeten van het tweede koppel blijven haken. De boeien in de verte werden wat wazig, het was niet mijn zwembril die besloeg, er doemde dikke mist op. Jep.. het Ierse weer is onvoorspelbaar. Na mijn draai om de laatste boei richting de kust, waren twee gele stippen het enige wat ik zag: twee vrijwilligers in een geel t-shirt. (Voor een deel van de agegroupers hebben ze het zwemmen moeten inkorten naar 900m omdat de boeien niet meer zichtbaar waren. Een deel van de agegroupers was echter al bezig met hun 1900m.)

Daags tevoren kreeg ik de gouden tip om een stuk plastic onder mijn trisuit te doen, het houd eventuele kou tegen wanneer je met een nat pak op de fiets stapt. Ook was ik blij dat ik mijn handschoenen in mijn bike bag had gestopt.Als 5e met nummer 6 en 7 in mijn kielzog kwam ik uit het water en begonnen we aan een, naar mening van velen, een van de pittigste IM 70.3 bike courses. Het was fris, mistig en het zicht was slecht, maar na 10-15km verdween de mist gelukkig. Mijn plastic zak en handschoenen leken overbodig maar het zat me niet in de weg. De benen voelden beroerd in de eerste 30km en ik moest een van de meiden laten gaan, terwijl ik al boven mijn geplande wattages trapte. Aangezien de eerste 60km zwaarder waren dan het laatste deel kon ik wat risico nemen en in het laatste stuk proberen te herstellen.

Het is een enorm lastig parcours om te doseren, veel hoogtemeters en korte steile klimmetjes. Halverwege, hoog in de Wicklow mountains doemde de dikke mist weer op en was het zicht hopeloos, waardoor ik genoodzaakt was om de visor van mijn helm te trekken. In mijn belevenis miste ik het ‘vlakke’ stuk daar boven, volledig gefocust om de enige 10 meter asfalt die je voor je zag. Blij dat ik nog even had kunnen genieten van mijn plastic zak en handschoenen, verdween de mist weer zodra een deel van de daling was ingezet. Doordat ik mezelf beter en beter voelde, had ik uiteindelijk een sterk fietsonderdeel. Ik had nummer 7 achter me gelaten, zag iemand met materiaalpech, was weer ingelopen op nummer 4 en passeerde net voor T2 de nummer 3 (Lisa Roberts). Dus begon ik mijn halve marathon virtueel op het podium waar ik na 3km weer vanaf donderde.

 

 

Haar tempo lag niet veel hoger maar ik voelde dat ik niet het risico kon nemen om met haar mee te gaan. De twee eerste dames ( Nikki Bartlett en Lucy Hall) lagen zeker 5-10 minuten voorop, maar er kon nog van alles gebeuren. Van achter leek er verder geen grote bedreiging te komen. Ik werd letterlijk vooruit geschreeuwd door alle supporters die ik aan mijn vorige trip naar Ierland heb over gehouden. Mijn pace voelde semi-comfortabel, er zat geen extra versnelling in, wat ook niet te verwachten was gezien mijn voorbereiding op de hele in Almere. Het was genoeg voor een 4e plek met nog geen 3’ van het podium. Wederom een finish met kippenvel en een brok in mijn keel…

Ja.. natuurlijk baal je dan in eerste instantie, een vierde plek is nooit leuk. Maar dan ga je alles analyseren en besef je dat de data beter zijn dan ooit tevoren, dat we inderdaad aan elkaar gewaagd waren en ik even goed 2e of 5e had kunnen worden, dat het geen piekmoment was en dat je nou eenmaal niet super scherp bent op een halve in voorbereiding op een hele. En daarmee sla ik de spijker op de kop: deze test voor het NK en EK in Almere op 14 september is geslaagd!

De uitslag:
1 Nikki Bartlett          GBR            4:46:44
2 Lucy Hall                 GBR            4:54:26
3 Lisa Roberts            USA            4:55:12
4 Tessa Kortekaas     NLD            4:58:05
5 Laura Siddall          GBR             5:02:58