Diepe buiging voor Rachel en tien jaar toptriathlon; alles over WK Lausanne – WTJ 1278

ZONDAG – The day after maar, dit keer. Dan kun je alles goed laten bezinken en toch nog enthousiast zijn. Althans, wij wel. Laten we eerst stellen dat we als hele Nederlands triathlonfamilie Rachel Klamer dankbaar mogen zijn, dat ze nog altijd gretig haar sport omarmt. En dat al tien jaar lang. Wegcijferen, trainen, mindere resultaten verwerken, altijd op jacht naar die positieve uitschieter.

Die kwam er zaterdag in Lausanne. Zonder het hele wedstrijdverslag nog eens over te willen doen, rolde er een fenomenabele vierde plaats in de ITU Grand Final. Niet eerder stond Rachel zo dichtbij het podium van de allesbeslissende wedstrijd. Een race om in te lijsten en niet omdat ze per se veel harder zwom dan in voorgaande WTS-races. Maar op het kennelijk toch selectieve fietsparcours kwam Rachel sterk terug bij het fietsen en nestelde zich in de achtervolgende groep op het leidende kwarter Zaferes-Learmonth (snelste zwemster)-Taylor Brown-Lopes. Waar veel triatletes hun energie verspeelden op het zware fietsnummer, kwam Rachel topfit de wisselzone in ‘donning the white headband and setting off’. En zo kon het gebeuren dat ze almaar opschoof. Lopes viel terug, Duffy was het looptempo nog niet gewoon en aan het eind kon onze Nederlandse vedette jubelend de vierde plaats in de wacht slepen. Meer dan schitterend!

Beste Grand Final ooit van Rachel, Zaferes terechte kampioene

De 24e zwemtijd, de zevende fietstijd en de derde looptijd. Het resulteerde in een vierde plaats en een verbetering van Rachels beste Grand Final in Chicago 2015, waar ze vijfde werd. Dat ze bovendien nog een plaatsje steeg in de WK-eindrangschikking was eveneens een evenaring van haar beste WK-jaar 2015 toen ze eveneens zesde werd.
De feiten op een rijtje. Katie Zaferes wint haar vijfde WTS-triathlon van het seizoen, geen twijfel mogelijk: zij is de terechte wereldkampioene 2019. De Amerikaanse klopte in Lausanne opnieuw het onafscheidelijke Britse Jessica Learmonth en Georga Taylor-Brown. Het dagklassement was daarmee ook het WTS-eindklassement (lees WK-uitslag).

Voor de minder deskundige media is dat helder, want over de mannenuitslag kwamen bij ondergetekende vragen vanuit het ANP. Hoe komt het dat de Fransman Vincent Luis slechts vijfde wordt en toch wereldkampioen is? Geprobeerd uit te leggen dat de snelste op de Champs-Elysées vaak niet de Tour-winnaar is….

Noren slaan weer eens toe, Mola tweede, maar Luis kampioen

De oersterke Noor was toe aan zijn eerste WTS-zege. En dat in de Grand Final, waar de laatste jaren inderdaad Vincent Luis patent op had. Achter Kristian kwamen de Spanjaarden Mario Mola en Fernando Alarza over de streep. Toch was het voor Mario niet voldoende om Vincent van de troon te stoten. Geen vierde wereldtitel voor de Spanjaard, wel zilver. Brons ging niet naar Alarza maar zijn landgenoot, vijfvoudig wereldkampioen Javier Gomez. In de laatste wedstrijd werd Javi zesde, maar hij was in voorgaande races regelmatig genoeg om wederom het podium te bereiken. Daar stond ie trouwens voor de 11e (!) keer op, een absoluut record. Dat Blummenfelt kon winnen had hij overigens ook weer aan zijn evenens snoeihard fietsende landgenoten te danken. Het landenspel werd door Noorwegen perfect uitgespeeld.

Geen makkelijke race voor Jorik, Maya en Richard

Beleefde Rachel een grootse dag in Lausanne, heel anders verliep het voor haar partner Richard Murray en ook voor onze Jorik van Egdom. De Zuidafrikaan en de Veenendaler kwamen tegelijkertijd uit het water, maar keken daarbij wel tegen een achterstand van een minuut aan. Van een goed georganiseerde achtervolging kwam weinig terecht. Jorik probeerde ietwat overmoedig het gat te dichten, maar kwam zichzelf tegen op de klim. Volger Rob Barel zei dat ie zich sterk voelde, op het vlakke alles had gegeven en de tol moest betalen op de klim.’’
Jorik en ook Richard stapten beiden uit de wedstrijd. Richard sloot zijn matig seizoen af met een 29e plaats in de ranking, Jorik zakte nog vijf plaatsen naar een zestigste plek. Marco van der Stel, absent in Lausanne, is de nummer 78 van de wereld nu. Het zware parcours lag Maya Kingma niet zo. Ze kwam als elfde uit het water, maar ze verloor acht minuten op de sterkste fietsers en daar kwamen bij het lopen nog zo’n zes minuten bij. ‘Tough day at the office’ zeggen we dan. Maya wilde (met te weinig trainingsarbeid door een val een paar weken geleden) per se starten en ook finishen en deed dat op een 41e plaats. Daarna volgden nog twee triatletes. Anderzijds: achttien atletes stapten uit of werden op een ronde gezet. Dit was geen mals WK. Steeg Rachel dus van zeven naar zes, Maya moest een paar plekken inleveren. Toch is het nog altijd haar beste WK jaar. Kijk maar naar het rijtje: 132e in 2016, 53e in 2017, 39e vorig jaar en 29e nu. Elk jaar deze progressie en ze is eveneens wereldtop.

Wereldtitels ook voor Jetze en Sione

Er was, naast Rachel, vaker reden tot juichen in het Oranjekamp. Zo waren zondagmiddag onze paratriatleten als vanouds weer de besten van de wereld. Ook in het jaar, waarin met name Jetze vaker handbike-races deed dan triathlons mocht hij zich voor de vierde keer tot wereldkampioen laten kronen. Zijn vaste rivaal Geert Schipper greep voor het derde opeenvolgende jaar zilver. Was Jetze kort achter de Italiaanse nummer drie Giovanni Achenza als tweede uit het water, Geert moest nog wel wat doen om terug zijn zilvercollectie verder uit te breiden. De Spanbroeker was pas als zevende uit het water, maar zijn tweede handbike en derde wheelchair-tijd brachten hem weer op z’n vertrouwde plek. Jetze vond het ook zwaar, maar aan de uitslag zie je dat toch niet af.

Zilver voor Marijke, Geert en Nico, brons voor Maurits

Later zondagmiddag kwam er nog meer eremetaal bij. Nico van der Burgt had lang zicht op goud zelfs, maar werd in de PTS3-categorie uiteindelijk nog voorbij gestoken door de Spanjaard Daniel Molina. Maar een knappe twee plaats op nota bene zijn eerste WK. Maurits Morsink was er vorig jaar aan de Gold Coast ook al bij. Toen werd hij vijfde, nu kwam zijn altijd fameuze inhaalrace na het zwemmen tot stilstand bij brons. Tellen we bovendien de inmiddels vierde (!) wereldtitel voor Sione Jongstra van zaterdagochtend en de zilveren plak van Marijke Zeekant zondagmorgen op de OD bij op en we komen uit op 2 x goud, 3 x zilver en 1 x brons. De vier van Sione zijn er eentje op de OD in Rotterdam, twee op Hawaii Ironman en nu dan sprint-afstand. Knappe top tien klasseringen voorts van Christina Draijer en Jurgen Claassen allebei vierde. Theo Kion, brons op EK Weert werd nu zesde. En nestor Jelle van Raalte draaide uit op een zevende plaats bij de mannen 75. Margret Ijdema haalde in de PTWC een achtste plaats, zodat we in totaal elf keer in de top tien finishten.

De overige Nederlanders op een rijtje:
25-29: 42.Gijs van den Berg
30-34: 70.Ester Scholten
40-44: 94.Josse de Bruin; 118.Dennis Angevaare
45-49: 29.Michael Raaijmakers; 44.Vincent Beijk; 77.Bas Groothedde
50-54: 87.Eddy Lammers; 113.Albert van der Smissen
55-59: 28.Maximiliana Itta
55-59: 85.Pim Veeger; 143.Willem Ketting
30-34 Sprint: 18.Frank Janssen
35-39 Sprint: 12.Jorinde van der Laan; 53.Sandra Middel
40-44 Sprint: 77.Mareille Veenman
40-44 Sprint: 82.Ralph Metten
45-49 Sprint: 86.Bart Rijborz
60-64 Sprint: 84.Gerard van de Bovenkamp
Komende dagen vast nog meer vanuit Lausanne.