Onno de Boer over Triple Brutal: it’s not the mountain we conquer but ourselves!

Zo, de rookwolken zijn weer opgetrokken. De bijna oneindige lijst met berichten van
volgers, vrienden en familie blijven achter. Het lijf is in herstelmodus, moe maar niet
kapot. De laatste paar dagen zijn als een film aan me voorbij getrokken. De traag
aftellende rondeklok op elk onderdeel, de fantastische support die elke keer met de beste
zin mogelijk klaar stond en al dat eten en drinken. Ik kan me niet bedenken hoeveel ik
naar binnen moet hebben gestopt. We zeggen altijd "plan the race, race the plan" en
precies dat heb ik in deze race gedaan!
Na het winnen van de Double Brutal (een 2-voudige hele triatlon in Snowdonia, Wales)
vier jaar geleden werd ik uitgedaagd door de recordhouder van de Triple. Zijn record op
de Double had ik doen sneuvelen, maar hij wilde me graag een keer in actie zien op de
Triple (logischerwijs een 3-voudige hele triatlon, op hetzelfde parcours). Aangezien de
Triple maar eens in de twee jaar onderdeel van het programma van het Brutal Events
weekend is, wilde ik hier twee jaar geleden al starten. De perikelen rondom mijn
verhuizing naar Spanje eisten toen echter hun tol en ik voelde me niet fit. Ik besloot er
dus vanaf te zien.

Al die tijd bleef het idee van de Triple wel rondspoken in mijn hoofd. Hoewel ook dit
jaar behoorlijk druk en stressvol is met veel heen en weer reizen voor werk, sport en
privé, heb ik uiteindelijk 7 weken geleden toch de knoop definitief doorgehakt. De basis
die ik op dat moment had leek mij voldoende om met een intensieve voorbereiding van
zes weken klaar te zijn voor de uitdaging: het volbrengen van de Triple Brutal binnen de
door mij gewenste 48 uur. Dit zou een verbetering van meer dan 3 uur van het staande
record betekenen.
De bergen (of beter heuvels) van Catalonië waar we tegenwoordig wonen waren mijn
grote vriend in de voorbereiding. Beter dan ooit kon ik hier mezelf laten wennen aan de
enorme impact van een extreem lange triatlon in heuvelachtig terrein. In de zes weken
voorbereiding heb ik een aantal specifieke trainingen gedaan. Voorbeelden zijn een
weekend met 400 km fietsen direct na een werkdag inclusief een test van de
slaapstrategie, of 2 uur hardlopen in het holst van de nacht na werk en een cultureel
optreden op een dorpsfeest. Alles om mijn lichaam beter te begrijpen en tegelijk
voedingsstrategie, mentale strategie en slaapstrategie te testen.
De Spaanse zomer daarentegen was mijn grootste vijand. Bijna geen weekenddag ging
voorbij zonder een keer oververhit thuis te komen na weer een lange duurtraining die
ondanks een vroege start toch deels door de hitte van de dag moest. Door gebruik te
maken van HRV (Heart Rate Variability, hartslag variabiliteit) metingen kon ik
gelukkig feilloos bepalen wanneer mijn lichaam weer goed was hersteld.
Zo goed voorbereid als kon naast een fulltime baan stond ik dus zaterdag aan de start.
Nou ja, het was wel fijn en ontspannend geweest als we eerst de goede camping hadden
gereserveerd en vervolgens onze tent op vrijdag niet was weggewaaid in de storm,
inclusief onze hele huisraad en Karins fiets. Waar de tent in het prikkeldraad was
blijven steken was de verdere inhoud van de tent verspreid over het naastgelegen veld in

het hoge gras beland. Paspoorten, huissleutels maar ook talrijke kleine spullen die het
verschil konden maken tijdens de race lagen in de wijde omtrek. Gelukkig was het
bunkhouse op de camping nog vrij en konden we daar reorganiseren en slapen.
Vanwege de storm werd de start bij de briefing op vrijdagavond al een uur uitgesteld.
Zaterdagochtend kwam de melding dat daar nog een uur vertraging voor de start bij
kwam. Ik bleef er behoorlijk rustig onder. Mijn ontbijtschema werd doorgeschoven en
Karin ging aan de slag om de planning en het voedingsschema van de dag door te
rekenen met de nieuwe starttijd. Met een laatste enorm harde windvlaag en hagelbui
gingen we te water en schakelde ik over op standje overleven. In het warme Spanje
hebben we geen 16 graden water, dus ik was er niet aan gewend. Ik hoopte maar dat de
testzwemsessie op donderdag bij aankomst nog een beetje had geholpen met
acclimatiseren.
Ik ga niet liegen, het was koud op sommige momenten echt té koud. Ik heb tijdens het
zwemmen vaak gedacht aan opgeven en moest letterlijk klappertandend ademhalen. De
instap na de landgang na elke twee ronden zwemmen (in totaal waren het 12 ronden dus
5 exits) is voor mij misschien wel het Brutal onderdeel van deze race geweest. Er
stroomt daar na de instap een smalle strook steenkoud water, hyperventilatie
gegarandeerd! Ik had mezelf één heel belangrijke motivator aangepraat vooraf en deze
maar al vroeg een keertje ingezet: ‘Je bent er nu en je gaat dit nóóit meer nog een keer
doen, nu is je kans om jezelf te bewijzen…’. Oké dan. Door de jumping jacks en de
warme soep op de kant (Karin is de meester-regisseur) was het uit te houden. Zo’n 9.5
km later stond ik op de kant. Vanwege de wind was het parcours wat ingekort, want in
de windvlagen bleek het onmogelijk om één van de boeien die recht in de crosswinds
lag veilig te bevestigen. Je hoort mij niet klagen.
Op naar de tent en omkleden. Hoe beslis je na zoiets wat je aantrekt?? Je zit te bibberen
van al het koude bloed in je lichaam en je gaat zoiets inspannends doen als het Brutal
fiestparcours. Nou, dan maar op de mensen om je heen vertrouwen en nemen wat je van
tevoren had gepland. En dat bleek gelukkig een prima keuze! Tijdritfiets op, door het
dorp en het eerste klimmetje het dorp uit. TAK!! Mijn versnellingen willen niet terug.
Achter blijft hij steken op de 2 na kleinste. Nou dat schiet op. Aangezien ik met 39-53
voor fiets wordt dat staan op alles boven de 8%. Ach, het is ‘maar’ 180 km tot de
fietswissel. En wát een 180 km. De wind in de rug waar je hem mee wilt hebben en de
tijdritfiets die door de tegenwind snijdt in de afdalingen met wind tegen. Ik voel me echt
heel sterk en maak de laatste twee van vier ronden vóór het donker dan ook wat extra
tempo om nog een rondje met mijn tijdritvriend zonder licht te mogen rijden.
Dan pauze, andere fiets, verse fietskleding plus een lekkere avondmaaltijd ipv
sportvoeding. De donkere rondes op de racefiets zijn moeilijk, ik ben toch nog wel
mentaal moe van de heenreis en de kapotte tent. Ik weet er nog vier rondes uit te persen
door Sinterklaas liedjes te zingen en een natuurlijke vorm van RedBull te drinken
voordat ik écht naar bed moet, wat overigens ook zo gepland was. Slapen bestaat uit een
snelle recovery shake, tanden poetsen en één cyclus slapen van 1,5 uur. 20 Min voor de
wekker schrik ik wakker want mijn lichaam heeft ook echt herstel ingezet. In paniek
kan ik nog snel mijn trainingsbroek grijpen en ren uit het bunkhouse naar de WC.
Daarna koud, intens koud. Gelukkig mag ik nog even terug in bed dus nog 15 min
gelegen en lekker warm in bed aangekleed.

Met 9 graden buiten in het eerste licht is het echt zwaar om de goede stemming te
vinden. “Ik ga het gewoon proberen”. Elke ronde gaat het beter en tegen het einde ben
ik bijzonder blij om weer afscheid te mogen nemen van dat inmiddels toch wel pijnlijke
zadel tussen mijn benen.
Opnieuw heb ik een wat langere pauze met eten en schone kleding. Ergens lijkt het
meer een omkleed- en eetwedstijd dan sporten, maar we hadden dan ook van te voren
afgesproken, comfort is belangrijker dan snelheid. Eerste taak na de wissel is samen met
Karin de Snowdon op en neer. Ook hier was de route iets ingekort en mochten we bij de
opgang van de graat al omdraaien. Toen wij er waren was dat niet echt nodig, niet voor
het weer en ook niet vanwege mijn benen. Maar het weer was het hele weekend
instabiel en wisselvallig, daarom had de organisatie besloten het parcours voor iedereen
hetzelfde te houden. Op de Snowdon was het alsof ik net een klein stukje had gefietst
om op te warmen. Ik voelde me soepel en sterk. Naar beneden was dan ook een
kadootje, voor mij dan. Karin had moeite bij te blijven wat ze als support runner
verplicht moest :D.
Daarna omschakelen naar de rondjes om het meer. Het leek wel alsof de zon me kracht
gaf. Bijna onaangedaan rende ik zelfs de meeste steile stukken van de rondes en ik had
al drie snelle rondes gehad voor ik het door had. Volgens plan was het daarmee tijd voor
pauze, maar ik wilde de laatste restjes daglicht niet verspillen en besloot nog een vierde
ronde te doen vóór de kleedpauze en avondeten. Het vierde rondje wel een lampje mee
en dus weer…pauze en omkleden.
Opnieuw de nacht in was niet echt makkelijk, maar door dat gek doen heb ik wel een
mentale boost. Nog minder dan 10 rondes, dat klinkt echt heel goed! Elke ronde in de
nacht is dan wel weer doorbijten met je ogen gefocust in de smalle bundel licht en met
het leuke deel, het afdalen door het bos, aan het eind. Na weer vier rondes ben ik echt
toe aan wat tijd horizontaal. Het gaat niet om het slapen, maar om even van mijn voeten
af te zijn. Vaak heb ik met trainingen gemerkt dat na thuiskomst 15 min op de bank
liggen met de benen hoog ik toch ineens weer een stuk fitter was. Tijd dus voor een
powernap. Ik geef mijn support Ariane, die het eerste deel van de nachtshift op zich
neemt, 20 min om me weer wakker te maken vanaf het moment dat ik op het luchtbed
zit.

Het voelt als een seconde later als ik aan mijn hand wordt wakker gemaakt. Compleet
doorweekt van het slaapzweet kom ik onder de slaapzak vandaan en ik voel heel even
écht waar ik mee bezig ben, de aanslag op mijn lijf. Snel verzet ik me tegen dit gevoel,
wissel mijn broek en smeer nieuwe crème in mijn kruis (die écht gehakt is van het
fietsen). Nog maar één ronde alleen te voltooien is een goede motivator om toch weer
de duisternis in te stappen. Op een of andere manier had mijn hoofd bedacht dat het
inmiddels licht moest zijn buiten, dat was toch wel even een tegenvaller.
Al snel heb ik weer ritme en ga ik door met waar ik was gebleven. De laatste vier
ronden, vanaf 3 uur ’s nachts, loopt Karin mee. We kletsen gezellig en zij vertelt over
de gigantische support van mensen over de hele wereld die mijn prestatie aan het volgen
zijn. Na vijf minuten FB berichten voorlezen moet ik haar overigens wel stoppen. Ik
word er emotioneel van.

De laatste twee ronden is het eindelijk weer licht. Eigenlijk net als de dag ervoor en ook
op de Double is dit het laatste zetje. Dan wéét je dat je het gaat halen. Ik versnel wat
omdat ik er graag wil zijn, maar ook om mezelf te testen en eigenlijk ook omdat ik het
stiekem leuk vind om Karin moeite te horen doen. We vliegen nog twee keer door het
bos omlaag en in de laatste ronde stop ik even bij de aid station om de vrijwilliger te
bedanken voor zijn support gedurende de nacht. En dan rennen naar de finish!
Vlak voor de finish staat Ariane, de andere helft van het supportteam, ons op te wachten
en met z’n drieën rennen we over de finish. Samen met mijn ouders knuffel ik ze
allemaal tegelijk. Wat een teamwork, wat een dag, of nee weekend (ehm en maandag
dan?), nou ja wat een geweldige happening! Eind resultaat, 1u20 over ten opzichte van
de 48 uur en daarmee bijna 5 uur sneller dan het oude record. Het parcours was dan
ingekort, maar meer dan 2 uur had me dat niet gekost. Ik reken hem goed 😉
Nu is het weer terug naar het realiteit van de dag en de voorbereiding op het volgende
avontuur in Nepal (https://saikalako.com/). Met de Brutal achter de rug kan ik weer
meer tijd maken voor ons coachingsbedrijf en nog meer mensen helpen net als ik meer
plezier en vooruitgang uit hun training te halen via HRV gestuurd trainen. Tijd die ook
nodig is om de nieuwe website te volmaken, wat helaas nog 2 maanden zal duren.
Daarom vanaf oktober kun je ons vinden via www.mijnsportavontuur.nl en tot die tijd
kun je via onze FB-pagina @mijnsportavontuur contact met ons zoeken, volgen en
vragen stellen. Binnenkort zullen hier ook filmpjes verschijnen over de voorbereiding
en beelden van tijdens de race.

Mijn grote dank aan supportteam Karin (master mind), Ariane (tevens filmcrew) &
ouders, aan de topvoeding van Hammer Nutrition (Buddy!), de comfortabele kleding
van FusionWorld (Ronald!), de organisatie Brutal Events (in het bijzonder Claire, maar
ook David en alle andere vrijwilligers!) en iedereen die vanuit alle plekken in Europa
maar ook daarbuiten heeft meegeleefd. Ook prachtig om steeds meer Nederlanders te
zien die dit soort wedstrijden gewoon doen. Heerlijk om jullie te ontmoeten en te
spreken voor en na de race. Soray jammer dat je niet kon deelnemen, beterschap en
bedankt voor het vrijwilliger zijn. Annabeth, Jorien, Eline, Carlo & Hans gefeliciteerd
met jullie finishes zoals de slogan van de Brutal (bron: Sir Edmund Hillary) luidt: ,,It is
not the mountain we conquer but ourselves!!”