Challenge Davos voor Pieter; Jelle en Jeroen halen meteen Hawaii-ticket in Ironman Wales – WTJ 1299
MAANDAG – Aan de eerste twee edities van de Challenge Davos Festival deden nog geen Nederlanders mee. Nu waren er ineens negen. De eerste triathlon werd sowieso gedwarsboomd door hevige sneeuwval (Davos deed haar naam als wintersportoord alle eer aan), waardoor het fietsen ernstig moest worden ingekort. Zaterdag was het normaal weer. Pieter Heemeryck spoelde de teleurstelling van het WK Nice weg met een overwinning. Of deed daar een poging toe.
Pieter Heemeryck stevig aan de leiding in Challenge World Bonus
Hij won Davos en dat was na twee eerdere tweede plaatsen toch wel een opstekertje. Oud-professional Ruben Zepuntke uit Duitsland en Magnus Ditlev uit Denemarken kwamen met voorsprong op de halve marathon af. De drie minuten voorsprong, die Zepuntke (winnaar van de eerste wedstrijd in de Triathlon Nations Cup in Bonn) had na het fietsen, werd door Pieter snel teniet gedaan. Een halve marathontijd van 1.11 is vrij rap natuurlijk al was de Spanjaard Albert Moreno Molins ook vlot met de benenwagen. Hij zou Ruben nog bijhalen en tweede worden. De Duitser pakte brons. In de World Bonus van de Challenge Family, waar in Almere ook punten voor de halen waren, neemt Pieter Heemeryck nu ook de leiding. Vorig jaar won hij dit klassement ook al.
Radka wint, Michiel Hoeben beste Nederlander
Beste vrouw was de Radka Kahlefeldt-Vodickova. DeTsjechische vrouw van Brad bleef onder de vier uur na een kop-staartzege. Pas zeven minuten later volgde de Britse Emma Pallant en ook zij was al vroeg zeker van haar tweede plaats, want pas negen minuten later volgde de Italiaanse duathlonspecialiste Giorgia Priarone. Negen Nederlanders nota bene in het Almere-weekend. Het eerst terug was Michiel Hoeben op een 49e plaats en vierde M40. Vorig jaar was Michiel de snelste zwemmer in de Frysman, waar hij als zevende binnen kwam (zie foto). Good-old Maastrichtenaar Jan Cuijpers van het ITZU-team werd 75e, maar wel mooi winnaar M60. Daarna volgden Ramon van der Knaap als 81e en Jeroen Brantjes als 90e, tevens negende M25. Een Nederlandse triatlete aan het vertrek: Simone Lankhuijzen werd 38e van de vrouwen, maar ook het podium haalde als tweede F50. Op de kwart triathlon finishte Maximilian Itta op een negende plaats. De winst ging naar de Zwitserse Desiree Wagner en de Duitser Nicolas Mann.
Ironman Wales voor debutant Arnaud Guilloux
De Ironman Wales zit meestal ook in het ‘Almere-weekend’. De race in Tenby werd zondag verrassend gewonnen door de Fransman Arnaud Guilloux. Hij won weliswaar vorig jaar als eerste Fransman de halve triathlon op Alpe d’Huez, maar de heles waren nog niet aan hem besteed. Zijn droom om Kona 2020 te bereiken, werd meteen waar gemaakt. Het was als zo vaak Kiwi Dylan McNeice, die als eerste uit het water kwam. Op de fiets kwamen hardtrappers als Joe Skipper (later gediskwalificeerd) en Romain Guillaume hem voorbij. Maar na 180 kilometer waren het oud-profrenner Stefan Schumacher – nota bene over vier weken ook op Hawaii in actie – en de Brit Philip Graves, die als eerste hun tas met loopspullen van het rek haalden. Een dikke minuut later volgde Guilloux en daarna McNeice. Na acht kilometer lopen had de Fransman de Duitser – winnaar van de Amstel Gold Race in 2007, maar ook niet brandschoon als het op dopinggebruik gaat – te pakken. Terwijl Guilloux naar de zege snelde in 8.48.06 uur, werd Schumi ook door de Oostenrijker Maximilian Hammerle en de snelste marathonloper (2.53) in Wales, Fabian Rahn uit Duitsland ingehaald. Schumacher werd wel vierde, McNiece vijfde. Wist je trouwens dat Matt Trautman, de winnaar van Almere 2019 exact een jaar geleden de Ironman Wales won?
Bij de vrouwen kwam ook al een triatleet uit Nieuw-Zeeland als eerste uit het water: Rebecca Clarke. Bij het fietsen begon het duel tussen de Britse Simone Mitchell en de française Manon Genet op gang te komen. Regelmatig wisselde het tweetal van koppositie. Bij het lopen was het een uitgemaakte zaak dat Simone voor eigen publiek ging winnen. De Londense verbeterde het parcoursrecord en bracht het op 9.41.52 uur. De vele klimmetjes, het wisselende weer maken dat het parcours lang zo snel niet is als het biljartlaken in de Flevopolder. Genet verloor nog tien minuten op de marathon, maar bleef wel tweede. De derde plaats ging naar Laura Siddall, achttien minuten na landgenote Simone.
Danke Yvonne, thank you Lucy!
Ging Almere uit haar dak bij de laatste meters voor Yvonne van Vlerken op een hele, in Wales klapten de duizenden toeschouwers hun handen stuk voor de als vierde geëindigde Lucy Gossage uit Nottingham. Voor de Britse was Ironman Wales eveneens de afsluiting van een imposante carrière. Vijf keer won ze de Ironman UK in Bolton, drie keer was ze de beste in deze Ironman Wales, twee keer won ze Ironman Lanzarote, in 2017 ook nog Ironman Italië. Totaal elf Ironmanzeges plus nog de Challenge Barcelona 2012 en twee keer het Long Course Weekend Mallorca. Dit jaar lag de piek letterlijk en figuurlijk bij het WK Xtreme Triathlon, de Norseman. Ze won de race, daarmee allereerste wereldkampioene in deze bijzondere wedstrijd. Lucy Gossage, we want to thank you so much for bringing so many magic moments in triathlonsport!
Jelle Lugten bij eerste poging meteen een Kona-slot!
En dan was er nog die Nederlander, die nationaal duathlonkampioen lange afstand. Die man die misschien wel beoogd Tour de France-winnaar was, als hij niet bijna tien jaar geleden in een Franse wielerkoers op een tegemoetkomende auto was geknald. We hebben het over Jelle Lugten, 28 jaar. Woonachtig in Utrecht, lid van Hellas. Zijn droom profrenner te worden en wat er daarna gebeurde, hebben we hier al eens belicht. Jelle bleef wel fietsen, maar de spanningen namen toe, het fietsen in pelotons maakte hem angstig. Pas een paar jaar terug ontdekte hij du- en triathlon. Iets uitgebreider stond zijn levensverhaal in het recente bondsblad: Gorilla met een hartslagmeter. Daarin meldde hij ook zijn nieuwe droom: geen Tour, maar Ironman Hawaii. Te beginnen met een qualifier, zoals bijvoorbeeld Wales.
Jelle kwam, zag en overwon. Hij was als 402e klaar met het zwemmen, op een kleine 20 minuten van de snelste jongens. Maar Jelle trapt wel even een tikkie harder dan de meesten. Zijn negende fietstijd bracht hem al weer in de top twintig van de tussenstand. En met een gedegen marathon van 3.23 uur verloor hij slechts één plekje, was hij tevens tweede M25 en was het slot Hawaii 2020 meteen binnen. Bij je debuut zeker zijn van een WK Ironman-ticket is zeldzaam, maar Jelle kreeg het voor elkaar. Een gedegen race, de nieuwe uitdaging is daar. Ruim een jaar kan hij nu toewerken naar die wedstrijd. Trainingsbeest als hij is, zal hem dat ook daar ver kunnen brengen.
Jeroen Korstanje tweede Nederlander voor Hawaii 2020
Wales is toch wel goed voor Nederlandse triatleten met Hawaii-aspiraties, want behalve Jelle kwam ook stads- en clubgenoot Jeroen Korstanje aan het felbegeerde startbewijs voor Kona. De Utrechter won dit jaar de kwarts van Haarlemmermeer en Utrecht en was nu toe aan zijn tweede Ironman. In Frankfurt 2017 was Jeroen nog ver verwijderd van een startbewijs, nu in Wales kwam hij 32 minuten na Jelle binnen op een 41e plaats. Jeroen is als nieuwbakken veertiger in die categorie ook goed voor het zilver. En ook hier lagen drie slots klaar voor de eerste drie. Dus Jelle en Jeroen, we noteren ze alvast voor het lijstje Hawaii 2020. Dit jaar gaan er 25 Nederlanders. Zullen het er volgend jaar meer worden? Hieronder alle Nederlandse finishers op de Ironman Tenby, Wales. Met een vraagteken bij de achternaam van de als 1058e gefinishte Dennis….
19.Jelle Lugten 9.56.18 (2e M25)
41.Jeroen Korstanje 10.28.08 (2e M40)
622.Jeroen van Hoorn 13.02.00
670.Christiaan Roeterdink 13.09.06
1058.Dennis Schildersbedrijf 14.10.59
1183.Leendert Joppe 14.33.03
Tot slot nog even over de bijzondere sfeer in vrijwel alle triathlonwedstrijden in Wales. Natuurlijk, in Almere staat het stadion altijd heerlijk vol mensen en langs het parcours komen gelukkig steeds meer hotspots. Maar in Wales staat het publiek als het ware gedurende de hele 180 en 42 kilometer lange routes rijen dik. Onderstaande foto is het bewijs. Mocht dat toch ooit eens in een Nederlandse wedstrijd lukken zeg….
