Almere-facts; René over zijn Janosik Slovak Tri; SwinRuns Zweden en Lauwersoog – WTJ 1301

WOENSDAG – Zou dat in veel sporten voorkomen? Europees kampioen worden terwijl er toch sommige Europeanen sneller zijn. Het gebeurde op het EK in Almere maar liefst in zeven agegroups. We hangen het niet aan de grote klok, want het leverde per saldo nog meer Nederlandse medailles op. Toch is het wonderlijk dat Britten, Denen, Duitsers en Belgen zo hard zwommen, fietsten en liepen dat ze op dezelfde dag, op hetzelfde parcours eigenlijk een betere prestatie leverden. Robert Fryer, winnaar M30, was al in 8.31 uur terug, daarmee elfde overall net voor Dirk Wijhnalda. Maar deze Brit mag zich dus niet beste van Europa noemen. Dat werd Henk Galenkamp uit Hilversum, die trouwens ook schitterend onder de negen uur bleef: 8.55 uur. Toch was dat 24 minuten langzamer dan Fryer.

Navraag leert dat een aantal van die triatleten geen A-licentie hadden, principieel niet voor hun land wilden uitkomen of te laat ingeschreven hadden en dus verwezen naar de open serie. Naar verluid lagen een paar triatleten in eigen land in de clinch met de bondssponsor van de outfit. Dat hebben we vaker gehoord.

Bijna 250 debutanten dit jaar in Almere

Van de 718 gefinishte triatleten was Chris Buijtenhuijs dus aan die unieke reeks van dertig toe. Het andere uiterste waren toch liefst 248 triatleten die voor de eerste keer de finishlijn haalden in Almere (Holland Triathlon of Challenge Almere/Amsterdam). Zo veel ‘debutanten’ hadden de wedstrijd nog nooit. Voor de goede orde: we blijven de finishers tellen, niet de gestarten.

Sarissa heeft records in handen

Twee records komen in handen van Sarissa de Vries. Eén heeft direct met de race van zaterdag te maken. Haar 4.38.12 uur over het fietsonderdeel is een verbetering van het oude fietsrecord van de zaterdag uitgevallen française Camille Deligny. Zij fietste in 2016 een tijd van 4.43.11 uur bijeen. De fietstijd van Sarissa is wereldwijd de 26^e snelste fietstijd.

Het record is in handen van Jen Annett uit Canada. Zij fietse op het (te korte?) fietsparcours van Texas 2018 naar een tijd van 4.25.10 uur. Maar meer nog spreekt de nummer twee tot de verbeelding: Daniela Ryf raffelde de 180 kilometer tussen de lavavelden op Hawaii 2018 af in een onwaarschijnlijke 4.26.07 uur. Het tweede record van Sarissa is wel wereldwijd. Niet eerder kwam een triatleet binnen een maand tot drie medailles op drie NK’s. Het rijtje: goud in Veenendaal, goud in Ouderkerk, zilver in Almere. Het is nooit eerder een triatleet (M/V) waar ook ter wereld overkomen. Yvonne houdt er natuurlijk ook een record aan over, maar dat had ze al. Van 16 komt ze nu uit op 17 sub 9-uur finishes. Een indrukwekkend oeuvre.

Relaas van René over de Janosik Slovak Extreme

We hadden beloofd terug te komen op de Janosik Slovak Extreme Triathlon en meer in het bijzonder met deelnemer René Verheij. De triatleet uit Zwijndrecht doet hieronder verslag.

De donderdag voor de wedstrijd heb ik nog het zwemwater getest, want vooraf werd aangekondigd dat het water tussen de 15 en de 18 graden zou zijn. Werkelijkheid was dat het water 20 graden was, dus alle extra kleding voor het zwemmen konden in de tas blijven. Na deze verfrissing hebben we het gehele fietsparcours gereden met de auto om deze te verkennen. Want niet alleen ik moest deze in het donker kunnen fietsen, maar Annegreet moest het dus ook in het donker met de auto rijden. Deze verkenning bleek erg nuttig, want hier en daar was de weg toch wel erg slecht met zelfs kuilen en gaten.

Op vrijdagochtend was de briefing en registratie. Deze zijn zo heerlijk rustig en familiair dat ik me daar ook gelijk thuis voel. De briefing was in het Slovaaks en (gebrekkig) Engels, gelukkig geen andere dingen dan vermeld in de race manual.

De start van de Jánošík is om 12 uur ’s nachts. Ook hier werd er alleen in het Slovaaks gespeakerd en enkele zinnen in het gebrekkige Engels. Nadat het parcours was ingekort vanwege de mist, moest er 4 rondes gezwommen worden ipv 3. Na 55 minuten klom ik weer op de kant, helaas was het totale afstand ook iets ingekort, want ik zag maar 3,3 km op m’n klokje staan. Wel een mooie top 10.

Dan het fietsen, de eerste 70 km een glooiend terrein met de nodig dingetjes: eenmaal een aflopende ketting, voorlamp die het begaf (kon gelukkig een hoofdlampje lenen) en het rijden in dikke duisternis met mist. Na het 70 km punt in een afdaling even een bochtje gemist, maar gelukkig wel kunnen blijven zitten. Verder was het met name veel alleen zijn op de fiets in het donker en werd het ook echt een mentaal gevecht tegen mezelf. Klimmen in het donker is prima te doen, maar de afdalingen deed ik toch wel wat voorzichtig. Vanaf het moment dat het licht werd, kon ik pas een beetje relaxen en genieten van de omgeving. Af en toe in de mist, dan er weer boven, kijkend over een dal met opkomende zon. Fantastisch! Na 186 km, 2.600 hoogtemeters en 6:47 uur stap ik toch wel fris van de fiets. Althans dat dacht ik, de foto doet anders vermoeden…..

Ik begon als 15de aan de marathon, wat me toch wel een beetje verbaasde. Deze positie hield ik vast tot het 25km punt. Het terrein tot aan dat punt was erg afwisselend. Eerste stuk veel trappen omhoog, dalend door het bos naar een plateau met landerijen en boerderijen. Mooi om te zien hoe de lokalen leven. Ook een soort verbindingsstuk over asfalt om dan via een lokaal uitkijkpunt weer de landerijen in te duiken. Na het 25km punt begon het echte werk. Veel klimmen en dalen. Heel veel klimmen en iets minder dalen. Veel via smalle trappetjes, soms gebruikmakend van kettingen, soms op handen en voeten. Hier werd ik dan als laaglander dan ook veel gepasseerd. Dit wist ik van te voren, dus kon me er niet te druk om maken. Er werd nog maar weinig hardgelopen, conditioneel konden het beide prima aan, maar dat klimmen zijn we niet gewend en begon wel z’n tol te eisen. Gelukkig taste het ons moraal niet aan, we konden gelukkig zelf blijven lachen.

3 keer moesten we tot bijna 1.700 meter hoogte klimmen en daar tussendoor dan weer terug naar de 1.000 meter. Op 6 km voor de finish konden we de finish zien, maar vanaf daar deden we er nog ruim 2 uur over. De beklimmingen bleven maar komen. Totaal maakte we 3.200 hoogtemeters in de marathon.
Ik finishte uiteindelijk als 27ste in een tijd van 18:26:22 met een marathon tijd van 10:26 uur. Alleen al over de laatste 17km deden we 7 uur. Wat een avontuur. Jánošík is met recht een Extreme Triathlon. Annegreet, bedankt voor je tomeloze inzet!!

 

Dank je wel René, we zijn al benieuwd naar je volgende uitdaging.

Maak kennis met SwimRuns, ook dat is duursport

Een uitdaging zit hem ook in de SwimRuns. Niet zomaar een zwemloop of aquathlon, nee het echt werk. Gemiddeld meer dan een halve marathon lopen en zo’n 4 kilometer zwemmen en dat verdeeld in verschillende stukjes. Sinds vorig jaar is er zelfs een SwimRun World Series met tien evenementen in onder meer Catalonië, Finland, Malta en de finale in het Zweedse Ötillö, daar waar deze vorm van SwimRuns haar oorsprong kent. De WK-finale is dus in Zweden, het Hawaii van de SwimRun. Het levert ook schitterende beelden op, wie toevallig op maandag de tweede september op het internet surfend, kwam er misschien bij toeval wel op uit. Het was al weer de veertiende editie en bijzonder is wel dat de race altijd op maandag is.

Met de badmutsen op en speciale zwemloopschoentjes aan vertrekken de honderen koppels in het Zweedse dorpje voor het grote avontuur van cross-country en open water zwemmen. De koppels zijn met elkaar verbonden door een lint van, pak ‘m beet, twee meter. De wereldkampioenen voor dit jaar zijn de Zweden Pontus Lindberg en George Balkemo, die na 7.47.48 over de finish kwamen. Beste vrouwenkoppel komt ook uit Zweden: Fanny Danckwardt en Desiree Andersson in 9.05.29 en het beste mix-team idem: Charlotte Eriksson en Simon Borjeson in 8.38.10 uur. Nederlands succes was er ook, want Thomas Schreven is samen met zijn Finse echtgenote Jasmina Glad-Schreven goed voor een tweede plaats in 8.47.31 uur. Thomas is geboren in Groesbeek, maar woont met vrouw en kinderen in het Finse Evitskog. In 2011 nam hij deel aan de Ironman Hawaii. Kort daarna verdween de fiets naar de achtergrond en werden ze Swimrunners. De laatste jaren maken ze de finale in Ötillö steevast mee. Mooie teamnaam hebben ze ook: Say no to doping! Dat moeten de ex-wielrenners uit WTJ 1300 maar eens goed in de oren knopen.

Maar ook ons land heeft een heuse SwimRun gekregen. Zaterdag is ie in het hoge noorden: in Lauwersoog. De Beleef Lauwersoog SwimRun. Parcours 23 kilometer hardlopen en 4,2 kilometer zwemmen, verdeeld over acht stukken lopen en 7 stukken zwemmen er tussendoor. Het zwemmen is zowel in het Lauwersmeer als de Waddenzee. Bart van der Wal doet weer mee en is na de primeur vorig jaar enthousiast geraakt. Vorig jaar was hij met Cornelis Scheltinga de snelste, dit jaar doet Bart samen met Ruben van Duren mee. ,,Er is natuurlijk al het Rondje Eilanden en dit jaar ook in Rotterdam een SwimRun. Maar de meeste Swimruns zijn mijlenver weg. Dus deze ga ik niet missen. Lauwersoog wordt al iets meer een wedstrijd, er loopt bij de tweede editie een klok mee. Maar het gaat vooral om het avontuur en de beleving.’’

Lauwersmeer is al frisser

De watertemperatuur van het Lauwersmeer is 15 graden, iets frisser dan vorig jaar. Maar toen waren de weersomstandigheden wel weer bar en boos. Bart deed dit voorjaar al mee aan de Amphiman Swimrun. ,,Daar was het tien graden. Je moet er even doorheen. Het eerste stuk is wel meteen 1500 meter zwemmen. Vorig jaar verdwaalden we nog op het loopparcours, er waren pijlen verzet of weg gehaald. Nu ken ik de omgeving beter. De langste afstand is 10 kilometer langer geworden. Het wordt waarschijnlijk zonnig en warm. Lekker beetje zweten in je neo. Het langste stuk is 7 kilometer en de schoenen daar een keer lekker droog lopen. Zwemmen is met je loopschoenen aan, heerlijk beetje klooien met nieuwe materialen.’’ Er zullen nu veel meer triatleten zijn. We weten b.v. dat Sanne Goosen mee gaat doen.

Start en finish zijn bij camping Beleef Lauwersoog. Dan via het Robbengat, naar militair oefenterrein de Marrewaard en de bossen in het natuurgebied tot aan de haven in de Waddenzee. Zwemmen is afwisselend zout en zoet water, ook bijzonder! De keuze bestaat uit 10 kilometer of 10 of 15 zeemijl. Organisatie berust bij SwimRunsport.nl

Weert komt er bovenop

Tot slot. De Stadstriathlon Weert heeft het even zwaar. Het is niet niks, zo’n EK. Werken met een budget dat de 6 ton te boven gaat. En dat alles uit de koker van de een stichting, waarin de leden op vrijwillige basis een topsportevenement neerzetten. De subsidies van provincie en gemeente zijn het probleem niet. Het zit ‘m in het ministerie van VWS, waar het geld weliswaar klaar ligt maar niet is uitgekeerd. Ook de NTB bemiddelt in deze. We wachten geduldig af, maar één ding is zeker: ook in 2020 komt er een Stadstriathlon Weert. Misschien iets bescheidener van aard, maar met dezelfde gedreven mensen om de Limburgse stad iets moois te bieden.