Trikipedia presenteert: de 23 Nederlandse triatleten van Hawaii 2019 (part four) – WTJ 1329
We zijn toe aan de laatste zes biografietjes van ‘onze’ Hawaii-gangers. Gelukkig kregen we ook contact met Dennis Vandermeer, die aan z’n achtste Hawaii toe is. Zo leren we ook hem beter kennen en snappen we waarom hij als piloot op Hawaii in aanraking kwam met de Ironman. Ik realiseer me dat de bio van Dennis veel langer is dan de anderen, maar ja: niemand zit aan acht keer!
Alom bekend is Els Visser, in vrijwel alle Nederlandse kranten wordt ze morgen aangekondigd als ‘enige Nederlandse deelnemer op Hawaii’. Dat is het lot van een agegrouper zullen we maar denken. De laatste in de rij is Marcel van Wees, waarvan de familieleden/support vandaag arriveerden in Kona. Marcel was de man, die TeamNL als het ware formeerde, ze van T-shirts voorzag en de – voor ons – bekende groepsapp met deelnemers startte. Dank Marcel voor jouw werk in deze. En nu allen nog wat taperen en zaterdag vlammen!
Dennis Vandermeer (56; 10-8-1963)
Van alle Nederlanders is Dennis Vandermeer (achternaam vaker aan elkaar geschreven dan los) de meest ervaren Hawaii-ganger. Toch heeft het wat jaartjes gekost voor we Dennis beter leerden kennen. Want ook voor hem geldt: hij is zelden in z’n geboorteland. Daar werd hij in ’63 geboren in Roelofarendsveen. Dennis groeide op in Zoeterwoude en Leiden (de sleutelstad is dus goed vertegenwoordigd op dit WK). In 1981 toog hij naar de KMA Breda en daarna sinds 1986 een jaar of tien F16’s rond gevlogen voor de luchtmacht. In 1996 stak Dennis de Atlantische Oceaan over en werd piloot voor United Airlines vanuit San Francisco. ,,Ik vloog tussen 2000 en 2008bijna exclusief heen en weer tussen Hawaii en SF. Toevallig was ik er in 2001 tijdens de race, gewonnen door TimDeBoom en Natascha Badmann.’’ Een jaar eerder volbracht hij voor een weddenschap al de Great Floridian (10.52). Hij won er 1000 dollar mee, maar gaf het vijfvoudige uit aan materiaal, inschrijfgeld en reiskosten. ,,Dat was eens maar nooit weer.’’ Bij het zien van Kona was Dennis weer om. Kona 2003 werd het doel. Hij kocht het boek ‘IM training from start to finish’ en volgde letterlijk het zes maanden schema. Wekelijks landde hij in Kona, waar hij lange ritten en looptrainingen deed. 2003 werd het eerste serieuze jaar met Nieuw-Zeeland (10.16) en Frankfurt (10.06) nog geen slot, maar dankzij een tweede plaats M40 in Sokcho City, Korea (10.33) dus wel. Het zou het begin van een imposante reeks worden. In 2003: 501e in 10.32; 2004 310e in 10.43; 2007 458e in 10.23; 2008 969e in 11.28; 2013 825e in 10.31; 2015 996e in 11.50; 2018 896e in 10.27 en daarmee 17e M55. ,,Het is een waarschijnlijk levenslange triathlonverslaving geworden. De combinatie Korea-Kona was voor mij ideaal. Elke race wist ik me te kwalificeren.” In 2004 derde in 9.23, in 2006 derde in 9.13 (beide keren zonder zwemmen) en in 2007 winnaar van IM Jeju Island, Korea in 10.43 uur. Tussendoor nog even Busselton 2004 in 9.56 uur. In 2008 was het Chinese Jixian Tianjin de road to Kona: die Ironman ging in 10.50. Een jaar later dichterbij huis in Tempe, Arizona: 9.48. Intussen trouwde hij Ironman-atlete Candi en werd het gezin uitgebreid met inmiddels vier zonen, allemaal van de partij deze week. Een korte pauze, maar in 2013 was het in Los Cabos weer raak: 10.34, derde en een slot naar de archipel waar hij al zo vaak neerstreek. De eerste Ironman Maastricht moest dan maar z’n eerste tri in z’n geboorteland worden. Hij klaarde de kluis in 10.22 en vijfde M50. Jawel hoor, een slot. Twee jaar later, de serieuzere aanpak. Chris Brands op afstand als coach. Panama City, Florida gaf het gewenste resultaat: pr van 9.51, vijfde M50 doch geen slot. Dan maar in The Woodlands, Texas op de Noordamerikaanse kampioenschappen in april 2018. Een dik pr van 9.34.50 en tweede M50. Kona number seven. Helaas twee maanden na Texas een fietstraining in Korea en daar in botsing met een….hert. Gevolg: zes gebroken ribben, doorboord longvlies, gebroken borstbeen en elleboog. Alle medische adviezen ten spijt, ging het Dennis maar om 1 ding: hoe klaarstomen voor Hawaii? ,,Samen met Chris een onofficiële revalidatie begonnen en redelijk fit aan de start, maar resultaat was toch ietwat teleurstellend.’’ Het motiveerde Dennis wel zeven weken later IM Mar del Plata te doen in 9.42 en tweede M55. De achtste Kona was op zak. Dennis is de tel kwijt geraakt (‘ik dacht mijn 9e Hawaii en 24e hele’). Wij houden het op: Zijn achtste Hawaii wordt zijn drieëntwintigste hele, maar aangezien hij soms onder USA start, weten we het niet helemaal zeker.
Tjebbe Venema (33; 18-1-1986)
Geboren in Amersfoort, studeert Tjebbe sociologie aan de Universiteit van Amsterdam waar hij is blijven wonen. Tjebbe is een collega-journalist, werkt in de TV-media: Quickflick World, Strix Television en AT5. Op de volledige afstand debuteerde Tjebbe in 2018: EK Frankfurt. Een bliksemstart, want vierde M30 in 9.11.42 uur. En eingelijk al een ticket. De slot pakte hij dit jaar in Cork, waar maar liefst zes Nederlanders zich kwalificeerden. Tjebbe was de nummer zeven in de door Alistair Brownlee gewonnen race, daarmee winnaar M30. Slot kon niet meer kapot! Daarnaast nog derde M30 op de 70.3 IM Mallorca. En dan te bdenken dat Tjebbe vijf jaar geleden nog dacht: ‘dat zwemmen zal ik wel nooit onder de knie krijgen.’ Hij sloot zich aan bij De Dolfijn en in 1915 stond hij aan de start van een sprintje in Weert, 2e Divisie. Een nieuwe verslaving was geboren. De eerste drie jaar deed hij twee keer een halve, bleef hangen bij het korte werk, maar de lange afstand lonkte. ,In Frankfurt overtrof ik al mijn verwachtingen. Ik moest zelf passen voor een Kona-slot, want mijn vakantiedagen waren simpelweg op.’’ Een jaar later probeerde hij het samen met Auke en Roy, de begeleiding van SwimGym, AthletSportsWorld en WattCycling nogmaals en nu met voldoende vakantiedagen achter de hand. Het oer-Hollandse snertweer in Cork deed the dutchies goed. ,,Hoge golven dus geen zwemmen, nooit gedacht dat ik daar rouwig om zo zijn.’’ 180 km en een marathon later kwam hij vlak achter Tom als tweede agegrouper over de finish. Hawaii wordt zijn derde hele.
Gert van der Vinden (55; 18-4-1964)
Zeeland is ook weer vertegenwoordigd op Hawaii. Geboren Strijenaar woont Gert van der Vinden al weer geruime tijd in het Zeeuwse Biggekerke. Gert is teamleider Intensive Care bij ADRZ locatie Goes. ,,Ik ben rond mijn 40e pas begonnen met hardlopen en triathlon. Nu is het zomers triathlon, daarbuiten marathons en trails. Op mijn werk wat extra uren opgenomen om te kunnen trainen.’’ In – toen nog – de Holland Triathlon Almere 2010 debuteerde Gert in 10.21 uur. Vier jaar later deed hij weer mee, nu in 10.38 uur. Weer ging er vier jaar overheen. De laatste Ironman Maastricht 2018 was ook z’n laatste seizoen als M50. Gert finishte in 10.32, daarmee tiende. Het moest lukken in zijn eerste jaar als M55 en dat gebeurde ook. De Zeeuw worstelde niet en kwam boven aan de top: winnaar Ironman Zürich in 10.12.31 uur. ,,Maastricht ging niet meer door, dus deze mooie Zwitserse race gedaan. Met een achterstand van 36 minuten op de nummer 1 als achtste aan de marathon begonnen en uiteindelijk iedereen ingehaald met een marathontijd van 3.26.’’ Gerts beste onderdelen zijn zwemmen (deed als kind aan wedstrijdzwemmen) en hardlopen. ,,Fietsen gaat redelijk, maar ik zal geen supersnelle fietser worden, alleen klimmen ligt me wel.’’ Hawaii wordt zijn vijfde hele.
Dorothé Vrieze (52; 18-2-1967)
Geboren en getogen in Zelhem, in de wonderschone Achterhoek. Werkend als office-manager op een accountantskantoor. Dorothé en haar man Bert Vrieze lossen elkaar af op Hawaii. Ze stond zelf voor het eerst aan de start in 2014, Bert kwalificeerde zich voor 2017 en nu zijn vrouw weer aan de beurt. Haar eerste triathlon? Ver voor de andere 22 triatleten, deed zij in 1991 al meer in Wehl. Ze is een trouwe pupil van Rik van Trigt, tevens bondscoach. Het avontuur op de heles begon voor Dorothé al vroeg. Almere deed ze eenmalig in 1996, eindtijd 11.08. Twee jaar later was Roth haar eerste (toen nog) Ironman. Het snelle parcours ging voor de Gelderse minder snel: 11.38. Dorothé bleef triathlonnen, maar zette de heles in de ijskast. Tot 2007 toen Sherborne nog de Ironman UK in huis had. Ze finishte derde F40. Na Regensburg in 2011 (11.16) volgde het EK Frankfurt in 2013 waar ze voor het eerst onder de 11 uur dook (10.51) en zesde werd. Dorothé was niet meer uit de top acht weg te slaan: Zürich 2014 in 11.15 (2e), Klagenfurt 2015 in 11.33 (8e), Maastricht 2016 in 11.48 (6e) en Hamburg 2017 in 11.26 (6e). Het zilver op de Ironman Zwitserland leverde een eerste slot op. In Kona rolde er 12.41 uur uit, goed voor de 35e plaats. Dankzij haar prachtige overwinnng en dik pr in Nice (10.13.45 uur) kwam Kona wederom om de hoek kijken. Kan ze in de Pacific voor een podiumplaats? Dorothe droeg het landenbordje bij de Parade. Ze is moeder van een 20-jarige dochter: Leonie, studerend in Utrecht. Haar tweede Hawaii wordt haar twaalfde hele.
Els Visser (29; 3-4-1990)
Els is de bekendste van de 23 Nederlandse triatleten. Ze is de enige pro uit ons land en ze heeft haar verhaal natuurlijk. In 2014 wereldnieuws door de schipbreuk bij Lombok, acht uur zwemmend naar een onbewoond eiland en de dag erna gered. In de ontbijtshow van Bob Babbitt bracht ze het onder een breed triathlonpubliek onder de aandacht. Ooit dachten we dat Els het ijzingwekkende avontuur wilde afsluiten, maar het is onlosmakelijk met de goedlache blondine verbonden. Haar tweede verhaal was de Ironman Maastricht. Wel winnares, geen winnares en na een gang naar de rechter toch weer wel. Gelukkig kon Els zich daarna focussen op haar sport. Geboren in het Groningse Haren, opgegroeid in Glimmen, studeerde geneeskunde aan de Universiteit Utrecht. Haar coaches zijn Cameron Watt en Brett Sutton. Het begon allemaal met een wedstrijdje in Ouderkerk ergens in 2017, een week later Oud Gastel. Alles nog in Hellas-tenu, haar club toen. Trainend voor IM Zürich later die zomer verraste ze vriend en vijand met en vierde plaats overall en de winst F25 in 9.52. Ze mocht al naar Hawaii, maar deed dat nog niet. Wel overwinterde ze meteen in Australië, waar ze de IM Busselton deed. Zwemmen ging niet door, het was geen lekkere race voor Els: 22e. Maar de trainingen gingen goed, 2018 ging ze het als pro proberen. Dat pakte al goed uit in Port Macquarie: vierde in 9.56 en daarna volgden de twee roemruchte Nederlandse races: Maastricht met winst in 9.31 en Yvonne geklopt en Almere waar de rollen omgedraaid waren: Els na Yvonne tweede in 9.16 uur. De onzekerheid bleef over de Limburgse race. Ze verzette haar zinnen op Langkawi Maleisië. Snikhete race met wederom een vierde plaats, nu in 10.02. In 2019 vielen de puzzelstukjes alsnog op hun plaats: rustig begonnen met een vijfde plaats in Cainrs in 9.14 en een pr op de Challenge Roth in 9.07.49 uur. De laatste wapenfeiten voordat ze via Santa Cruz afreisde naar Hawaii waren de winst in de Allgau triathlon en een tweede plaats op de 70.3 IM Zell am See. Over haar kansen: ,,Ik ga er helemaal blanco in, het is geweldig dat ik de kans krijg mee te doen, ben benieuwd waar ik sta.’’ Hawaii wordt haar negende hele.
Marcel van Wees (43; 21-2-1976)
Marcel voetbalde zijn hele leven bij FC Weesp tot hij te vaak blessures op liep. Sportief hield hij het daarna bij fietsen. Maar dan weer wel meteen Alpe d’Huzes en de Mont Ventoux. Onrustig als hij was, moest er een doel komen. Als 20-jarige had ie een paar keer meegedaan in zijn eigen dorp Weesp. Het werd dus triathlon, met zwemlessen van ervaren triatleet Jim Hagenstein. ,,Mijn schouders werkten eerst niet mee, maar nu zwem ik de kilometer rond de 16 minuten.’’ In 2016 deed ie z’n eerste halves in Luxemburg en Gdynia, Polen. Ook Marcel plande zijn ‘Road to Kona’ zorgvuldig met ieder jaar een hele. De sportman uit Naarden deed in 2017 mee in eigen land, Ironman Maastricht. Het resulteerde in 10.42 uur. Kippenvel kreeg Marcel toen Ruud en ondergetekende hem binnenriepen met de woorden: MARCEL YOU ARE AN IRONMAN! Het zou bij die ene hele blijven, maar een jaar later was het EK Frankfurt een volgende graadmeter: 10.35.18 uur, het is zijn pr op de hele. De echte doorbraak was die haast oer-Hollandse snertweerdag in Cork, waar Marcel na 9.31 uur de Magic Carpet bereikte en daarme 55e totaal en vierde bij de M40. Denk dat we Marcel gerust als de gangmaker van TeamNL mogen bestempelen. Hij formeerde de app, zorgde dat iedereen uniform in het prachtig blauw-oranje T-shirt meeliep in The Nations Parade en trommelt de collega’s ook op voor gezamenlijke trainingen op Big Island. Gangmaker ook met leuke feiten. Zo schreef hij in voor Maastricht na een avond doorzakken met vrienden. Soms gaan die dingen zo. In het dagelijks leven is hij coördinerend senior hypotheken bij Nationale Nederlanden na een studie financial service management. Zijn vriendin, broer, beste vriend en vader zijn ook gerarriveed. Het wordt een unieke ervaring, want dan zit het avontuur erop en mooier zal het niet worden. ,,Daarna wil ik iets teruggeven aan de sport die mij zoveel mooie momenten heeft gebracht.’’ Hawaii wordt zijn vierde hele.
++++++++++++++
Beste 23 Nederlandse triathlonvrienden, Ironman-helden van 2019: namens Ruud en veel andere fans, die in Nederland aan het beeldscherm gekluisterd zullen zitten zaterdagavond/nacht wens ik jullie ongelofelijk veel succes en plezier toe. Geniet met een grote G en kom binnen bij Mike en Paul met een big smile!
