Trikipedia presenteert: de 23 Nederlandse triatleten van Hawaii 2019 (part three) – WTJ 1328

WOENSDAG / We schakelen in deze WTJ gelijk over naar de bio´s van wederom zes Nederlandse triatleten. Stuk voor stuk hebben ze, net als Els zojuist bij Bob Babbitt, bijzondere verhalen. Slechts een samenvatting daarvan konden we optekenen in de bio´s. Te beginnen met de jongste van het stel.

 

Tom Oosterdijk (26; 7-8-1993)

Natuurlijk gaat Tom het laatste ontbrekende stukje Hawaii van vorig jaar nu wél afleggen. Een sensatie hing in de lucht, toen hij zo ver van voren meestreed, maar kort voor het eind ging het licht uit. Genoeg daarover. We leven in het nu: de 41^e editie van Ironman Hawaii. Nog altijd is Tom de Benjamin van TeamNL. 26 jaar geleden geboren in het Overijsselse Oele, gestudeerd in Heidelberg en inmiddels al weer een tijdje Hagenees: Tom is de man waar we zaterdag toch echt op gaan letten. De sensatie van Maastricht in 2018, al viel dat door de vrouwenstrijd misschien niet iedereen op. Hij maakte een droomdebuut: zevende in 9.14.17 uur, winnaar M25 en tweede van Nederland. Meteen stootte hij door naar het Walhalla van onze sport. Wat goed is, komt snel. Schreven we toen al. Zeker als je bedenkt dat hij – zo’n 25 kilo zwaarder – drie jaar terug nog een zeker zo vermoeiend studentenleven in en rond de Haagse kroegen leed. Het roer ging om. Leren zwemmen en na drie kilometer lopen niet gaan wandelen. Zijn debuut in mei 2017 was de 70.3 IM Barcelona. Resultaat: 461^e in 5.33 uur. Moraal: anything is possible. Jarrod Harvey werd z’n coach, lid van RTC Den Haag. Geen grootse klasseringen en 28 kilometer achtereen in training alvorens Maastricht te doen. Zijn leven veranderde op slag. De student fiscaal recht annex wijnimporteur (!) mocht naar Hawaii en mag dat opnieuw. Dankzij Cork en z’n vijfde plaats in 8.12, was het retourtje Kona op zak. Met alleen nog een zesde plaats op de 70.3 Barcelona hield Tom zich, buiten wat coachen, verder gedeisd. De piek ligt zaterdag. Hawaii wordt zijn derde hele (tellen Kona 2018 niet mee)

Haitske Bouwmeister-Overbeek (42; 1967)

Ook nu Haitske voor de tweede keer Hawaii doet, weten we niet zo gek veel van haar. Haitske Overbeek studeerde rechten aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, maar vertrok daarna voor werk en de liefde naar Luxemburg, waar ze met Herr Bouwmeister trouwde en ging sporten. Ze wonen in Schuttrange. Haitske is aangesloten bij de Luxemburgse triathlonfederatie en komt uit voor Trispeed een Luxemburgse club. Maar bij wedstrijden staat steevast het rood-wit-blauwe vlaggetje achter haar naam. Op het WK 70.3 in Zell am See kwamen we haar naam voor het eerst in internationale wedstrijden tegen. Ze finishte 43^e in de F35. Niet ver van Luxemburg vandaan, in haar geboorteland debuteerde Haitske op de Ironman. Maastricht 2016 liet ze zien dat triahlon haar ligt. 11.13 uur en een vierde plaats. Een jaar later waren er al Kona-kansen, ze kwam immers uit in de F40. Op Lanzarote was ze op een 24^e plaats niet alleen beste Nederlandse, ze haalde zilver F40 en dat was genoeg voor een ticket Big Island. De race ging haar goed af, ze verbeterde zelfs haar persoonlijk record tot 1`0.49 uur en finishte als zestiende. In het volgende voorjaar ondernam ze geen poging, maar in september 2018 stond Emilia-Romagna op het menu. Haitske was sterker dan ooit: bleef met 9.59.58 uur zelfs onder de tien uur en was er snelste F40 mee. Ruim een jaar kon ze daarna toewerken naar dit WK, waar ze wellicht met landgenoten kennismaakt. Haar tweede Hawaii wordt haar vijfde hele.

Pepijn van Overeem (31; 2-11-1987)

De geboren Utrechter woonde een tijdlang op het Kanaaleiland Jersey. Als piloot was Pepijn werkzaam bij AIS Airlines en Blue Islands. Net als Haitske was Pepijn in 2017 ook al van de partij op Hawaii. Hij debuteerde eerder dat jaar op de Ironman van Zuid-Afrika en finishte in 10.10 uur. De revanche kwam in de zomer toen Ironman Bolton in 10.04 uur ging en Pepijn er vijfde AG-er mee werd. Zijn derde hele dat jaar was Hawaii, maar die ging niet helemaal zoals gehoopt. ,,De marathon was een brug te ver.’’ Zijn sportloopbaan is nog niet zo lang, pas in 2014 begon hij met hardlopen, een jaar later volgde de eerste triathlon. 2016 was een jaar van serieuze halves en toen het laatste stapje. In 2018 ging hij weer naar Nelson Mandela Bay. Een snelle race in een pr van 9.44.56 uur, maar zestiende was onvoldoende voor Pepijn om opnieuw naar Kona te kunnen. In september volgde nog Wales, zonder al te grote verwachtingen. In 10.22 uur was de klus geklaard, zesde M30 en na de roll-down volgde kwalificatie. ,,Ineens kreeg ik 13 maanden om me voor te bereiden op een re-match.’’ Alleen ziet Pepijns leven er iets anders uit. ,,Een hoop leuke dingen gebeurd. Verloofd en getrouwd met vriendin Alice. Samen hebben we de liefste en mooiste baby ter wereld mogen brengen. En dan ook maar een nieuwe baan. En daarmee terug naar Nederland.’’ Pepijn deed geen wedstrijden dit jaar. ,,De fitness levels zijn gokwerk geworden. Mijn enige verwachting voor Kona? Maximaal genieten van het hele circus met mijn gezin. Toch stiekem hopen op een goede marathon.’’ Zijn tweede Hawaii wordt zijn zesde hele.

Niels Ros (33; 10-7-1986)

Niels komt uit Gouda, woonde in Suriname en is terug in Leiden. Daar werkt hij als fysio-, manueel therapeut en duursportcoach bij Movement Solutions/Sportgeneeskunde Rotterdam. Niels deed zijn eerste hele in Almere 2016. Hij debuteerde in een veelbelovende 9.31 uur. Daarna stond er ieder jaar een hele op het menu. In Barcelona 2017 en Kalmar 2018 scoorde hij twee tiende plaatsen met een pr in de Calella van 9.09.30 uur. Het juiste duwtje richting Kona kreeg Niels in kletsnat Cork, Ierland. Geen zwemmen dus andere eindtijden: 8.37 uur, veertiende totaal maar belangrijker: vierde M30. Het was de slot waar hij op aasde. Niels is net als Rosanne de Boer lid van ZVL-1886. Via crowdfunding maakt hij z’n droom waar. Ander weer dan Cork, waar Niels pas na 10 kilometer lopen voor het eerst op z’n sporthorloge keek. ,,Normaal heb ik wedstrijdspanning, ik wist niet dat ik op zo’n zwaar parcours zo hard kon lopen. Alles op gevoel. Veertiende in een veld vol toppers, nog nooit was ik zo emotioneel.’’ En dan te bedenken dat hij ruim twee jaar geleden een zware virale infectie opliep bij een rondje hardlopen. Het bleek dat een ontstoken wortelkanaal ook zijn ruggenmergvloeistof aantastte. Een week lag hij in het ziekenhuis en dacht: ik ben klaar met sporten. Tot een vriend met laptop de zaal op kwam, beelden van IM Barcelona liet zien en zei: daar sta jij over 1 jaar. Nog in het hospitaal werd het ticket Spanje geboekt…. Als fysiotherapeut nam hij z’n eigen revalidatie ter hand. Barcelona ging goed tot aan de marathon. Geen Kona. Intussen beviel z’n vrouw Tessa van dochtertje Noa. Niels relativeerde z’n Hawaii-droom. Voor de lol ging ie naar Cork en daar gebeurde het. Met zijn drietjes naar de andere kant van de wereld, het kost een aardig centje. Maar Niels ‘crowdfundde’ het bijeen. Hawaii wordt zijn vijfde hele.

 

Jan-Peter Simons (45; 16-1-1974)

De aanhouder wint. Dat geldt zeker voor JP Simons. Woonachtig in het Brabantse Hooge Zwaluwe is Jan-Peter zo’n trouwe Ironman-deelnemer dat hij via het Legacy-programma zijn startbewijs wist te bemachtigen. Van huis uit is hij analytisch chemicus, eerst bij Hexion Pernis en nu als coördinerend stralingsdeskundige in o.m. het Jeroen Bosch ziekenhuis van Den Bosch. ,,Ik zorg dat een machine radioactief materiaal kan leveren voor hartonderzoeken in ziekenhuizen.’’ In 2001 begon Jan-Peter triathlons te doen via de TV Breda. Vanaf het begin stond Kona op z’n to-do-lijstje. Zijn eerste hele is vijftien jaar geleden in Almere. Eindtijd 11.51 uur. Hij finishte daarna in de Holland Triathlons van 2005 (11.25), 2007 (11.34), 2009 (11.00), 2010 (10.45) en 2011 (11.06). Intussen had JP zijn horizon al verbreed met de zware Embruman in 2006 (14.17) en later nog in 2008 (14.34) en 2013 (13.50). Embrun is z’n favoriete race. Lanzarote werd zijn eerste van vele Ironmans (12.30). Op het Spaanse vulkaaneiland zou hij ook in 2011 (11.48), 2014 (11.32) en 2017 (12.55) finishen. In Frankfurt 2009 beleefde hij het EK (10.58). ,,Jammer genoeg ben ik te langzaam voor een direct slot Kona, maar gelukkig via het legacy programma toch ingeloot.’’ Hij deed de Norseman eenmalig en was twee keer in de Challenge Roth: 2011 en 2014. Wonderlijk genoeg beide keren in 10.38 uur. Jan-Peters pr stamt uit 2012: Barcelona in 10.10.56 uur. Ook Ironman Mallorca twee keer: 2014 (10.39) en 2015 (10.40), op zich zijn z’n eindtijden best stabiel. Uitstapjes naar de Sachsenman in Moritzburg waren er in 2008 (10.56) en 2010 (11.21). Klagenfurt en Kopenhagen ontbraken nog op zijn lijst. Dat werd in 2016 hersteld in respectievelijk 10.36 en 10.15. Uiteraard ook twee keer Maastricht: 2015 (11.26) en 2017 (11.15). In dat laatste jaar ook maar naar de Italiaanse nieuwkomer: Emilia Romagna (10.28) en ook vorig jaar (11.23). In IM Haugesund 2018 (10.51) kwam hij een kwartier te kort voor een slot. Zo dichtbij zat hij nooit. Toen begin dit jaar duidelijk werd dat al die Ironmans beloond gingen worden met ticket Kona, hield hij het bij Hamburg (11.15). Het legacy programma geldt voor ‘goede sponsors’, die minimaal 12 IM’s hebben gedaan, maar nog nooit het WK. Hawaii wordt zijn eenendertigste hele.

 

Anton Smit (55; 1965)

Opmerkelijk dat we juist van de triatleten, die meerdere keren Hawaii deden het minste weten. Dat geldt ook voor Anton Smit, voor de derde keer van de partij. Het is wel verklaarbaar. Anton en ook Haitske en Dennis Vandermeer doen nooit wedstrijden in ons land. Anton woont in Zwitserland, daar kennen ze hem als Antoni. In zijn jonge jaren studeert Anton fysiotherapie in Groningen. Voor zover bekend deed hij ook aan roeien. In de Alpen was veel vraag naar goede therapeuten. Daar begon hij jaren geleden al een bloeiende praktijk in het Zwitserse Frauenfeld, samen met z’n vrouw Els. In 1998 debuteerde hij op de Ironman Roth (toen nog geen Challenge). Met 10.15 uur had hij wel talent. Er gingen jaren overheen vooraleer hij in het nabij gelegen Rapperswill-Jona de 70.3 IM zag. Hij finishte als vijfde M50 en beste Nederlander. In 2015 maakte hij de echte overstap naar de hele. In Nice was hij negende M50 (10.20), in Mallorca een paar maanden later zelfs derde M50 in 9.48 uur. Het leverde Anton een eerste startbewijs op voor Kona 2016 waar hij 11.05 en 950^e werd. Tot z’n eigen verrassing lag het tweede slot een jaar later klaar in Klagenfurt: een pr van 9.44.38 en vijfde M50. Kona ging al bijna een uur sneller: 611^e in 10.29 uur. In 2018 hield hij het bij een EK Frankfurt (10.19). Daar was hij dit jaar opnieuw. Minder snel: 10.41, maar inmiddels M55 en brons. Dus hup, weer koffers gepakt voor Kona. Tussen de heles door deed Anton 1 keer in Nederland mee: het EK masters in Holten. Maar wel als Zwitser. Zijn derde Hawaii wordt zijn negende hele.