Kampioenentijger Machiel Ittmann opent een medaillewinkel: 6x goud, 1x zilver, 3x brons op NK’s 2019 – WTJ 1334

MAANDAG – Als er 1 iemand kandidaat triatleet van het jaar is (sowieso agegrouper van het jaar) dan is het in onze ogen Machiel Ittmann wel. Wat hij in 2019 heeft gepresteerd, grenst aan het ongelofelijke. Het was een nobel maar tegelijk gewaagd voornemen op de dag dat Machiel 50 werd. ,,Ik wil alle NK’s in Nederland mee doen.” Hij deed ze inderdaad alle tien NK’s van de Nederlandse Triathlon Bond (eigenlijk elf maar het NK sprint RBR in Hoogerheide kent geen master-categorie), sterker nog: hij stond steeds op het podium. Zelfs bij de EK’s in Weert en Almere! Na zijn bronzen plak gisteren op het NK Spijkenisse was het avontuur ten einde. Uiteraard vroegen we Machiel om een soort terugblik over dit bijzondere jaar. Hij stuurde ons het wedstrijdverslag van zijn laatste race en daaronder het overzicht. Het woord is aan deze fantastische sportman:

Vandaag de laatste wedstrijd van mijn NK cyclus, het NK RBR kort in Spijkenisse. Vandaag brons op het NK, de medaille waar ik ook mee begon. De cirkel compleet. Misschien was dit net 1 wedstrijd te veel. Na Almere ging het herstel al niet zo vlot. Ziek geworden, weer beter en weer ziek geworden. Donderdag voelde ik me nog zeer belabberd en had ik er weinig vertrouwen in dat ik kon starten. Maar vrijdag en zaterdag ging het wel wat beter en niet starten was natuurlijk geen optie. Al die NK wedstrijden zou ik dan voor niks gedaan hebben
De start ging prima, misschien de eerste ronde wat te snel maar toch geprobeerd de hartslag onder controle te houden de andere 3 ronden. Na de wissel hup de fiets op en ik merkte dat ik erg hoog in HF en ademhaling zat en niet door kon trekken. Dat ging steeds beter en na het eerste keerpunt trok ik even flink door maar toen schoot de kramp in mijn linker kuit, tempo moest er echt helemaal uit en ik probeerde met rekken en met de hak naar beneden fietsend de kramp er weer uit te krijgen. Dat lukte wel maar echt gas geven dat lukte niet meer, ik voelde al aan dat dan de kramp terug zou komen. Afgelopen nacht in bed had ik ook al kramp iets wat ik nooit heb dus ik was er al een beetje bang voor.
Met de wissel naar het lopen schoot de kramp er weer in. Rekken en heel voorzichtig starten. Ik lag toen al op een derde plek bij de masters 50 en wist toen al dat dat het hoogst haalbare zou worden deze dag. Bij de drankpost sloeg het noodlot nog een keer toe maar nu in de hamstrings. Het was duidelijk op. Laatste rondje uitgehobbeld en 3e op het NK bij de heren 50.
Theo Fuhler die in Almere op de lange afstand ook al niet ver achter me zat was nu een klasse apart en Ton Elie een goede nummer 2.