Beach Games: Silke en Eva; IM Lousville; Tjebbe over Hawaii en de EK’s/NK’s – WTJ 1334

DINSDAG – Als het aan de sjeiken in Qatar ligt, worden vrijwel alle WK’s of grote internationale evenementen in de oliestaat gehouden. Na het WK atletiek was het meteen weer raak met de allereerste Beach Games. Een evenement georganiseerd door de Association of National Olympic Committees (ANOC).
Het slaat meteen aan, in die zin dat er 97 landen aan mee doen. Aquathlon is een van de veertien sporten op de stranden van Doha. Net als bij atletiek zijn veel wedstrijden in alle vroegte vanwege de hitte. Maar ook om 6 uur ’s morgens is de Perzische Golf al 32 graden warm. Wetsuits waren sowieso uit den boze, maar nu moest zelfs het zwemmen worden ingekort van 1 kilometer tot 750 meter. Ervoor en erna zaten twee runs van 2,5 kilometer lopen. Zo begon de ITU ook ooit met aquathlons, inmiddels is de wereldbond overgestapt op – zeg maar – de zwemlopen zoals wij ze ook kennen.

Silke elfde, Eva zestiende op eerste Beach Games

Maar op de Beach Games gingen Silke de Wolde, Eva Cornelisse en hun 26 tegenstanders dus eerst lopen, doken daarna de Golf in en moesten vervolgens weer de strandloop afleggen. Het was een evenement voor de Spanjaarden, want zij scoorden drie keer goud. Zowel bij de vrouwen, de mannen als de mixed-relay voor koppels. Francisca (Xisca) Tous was overtuigend de snelste. Ze kwam via Alanya, waar ze in de ETU-Cup negende werd. De Azerbedjaanse Ksennia Kevkovska scoorde zilver en favoriete Antoanela Manac uit Roemenië haalde brons. Silke en Eva doken als 14e en 15e het water in. Silke nam bij het zwemmen iets meer afstand van Eva en liep nog veertig seconden uit op de atlete uit Rhoon. Aan de streep werd Silke als elfde verwelkomd, internationaal gezien haar beste resultaat. Eva raakte in de laatste kilometer oververhit en zakte met pijn in de spieren nog een aantal plekken terug: zestiende. Eva Daniels – half Nederlands/half Luxemburgs – werd negende.
Spanje en Azerbedjan aan de top in aquathlon
Favoriet Emmanuel Lejeune uit België kon het bij de mannen niet waarmaken. Hij finishte 13e. Beach Games-kampioen werd de Spanjaard Kevin Tarek Vinuela Gonzalez. Zilver ging naar de Hongaar Mark Devay, brons was voor de Azerbedjaan Rostislav Pevtsov. Niet verwonderlijk dat een dag later – dinsdagmorgen – de mixed relay gewonnen werd door Spanje, Azerbedjan tweede en Hongarije derde werden. En de aquatleten van Doha zien we hopelijk volgend jaar allemaal terug in Almere bij het WK Multisports Festival.

Ironman Louisville ook al omgezet in bike-run

Afkloppen natuurlijk, maar gelukkig gaat het op Hawaii nooit mis vanwege weersinvloeden, waterkwaliteit of anderszins. De gedachte kwam bij me op toen we zondagavond weer klaar gingen zitten voor een volgend nachtje ‘Ironmannen’, maar dan in Louisville, Kentucky. Daar moest  het zwemmen noodgedwongen worden afgeblazen vanwege ‘een blauwalg-variant’ in de Ohio River, zodat ook hier een bike-run werd gehouden.
Het komt de laatste jaren nog al eens voor dat een Ironman een soort duathlon wordt door al die misère. Er valt mee te dealen, zolang het maar niet op Big Island gebeurt. De winst ging naar de Amerikaan Eric Engel uit Madison, Wisconsin (kennen we ook van de Ironman). Eric was de snelste fietser in 4.49 en legde de marathon op één na snelste af: 2.58 uur. Dat leverde de opmerkelijke eindtijd van 7.51.46 uur op, een minuutje langzamer dan Jan Frodeno over de drie afstanden een etmaal eerder. Louisville staat niet bekend als snel parcours, dus normaliter had Eric er ongeveer 8.40 uur over gedaan. Twee minuten later kwam de snelste marathonloper Justin Herrick binnen. Wat Bart Aernouts op Hawaii jammer genoeg niet lukte, lukte een landgenoot wel in Louisville. De derde podiumplaats ging verrassend naar Jerome Marechal in 7.58 uur. Met een zesde fiets- en een vijfde marathontijd was de triatleet uit Stavelot goed voor brons. Eerder dit jaar deed hij nog mee aan het WK 70.3 IM in Nice, nu kan ie zich opmaken voor Hawaii 2020, want hoe gek het ook klinkt: Louisville ziet haar winnaars zelden een jaar later terug. Dan verzilveren ze immers hun slot.

Allard en Nico finishen in Louisville

Bij de vrouwen was het de Amerikaanse Liza Rachetto die na 8.48.06 binnen kwam. De Oostenrijkse Veronika Prukler moest als tweede acht minuten toegeven op de winnares uit Los Altos, California. Kristen Yak uit USA bleef ook nog binnen de negen uur als derde. De eindtijden komen uiteraard niet op de all-time Ironmanlijsten voor. Twee Nederlanders aan de start; allebei Brabander. Allard Holthaus uit Wagenberg is hard op weg via het Lagacy Program naar Hawaii te kunnen. Hij deed nu Louisville en werd 109e bij de mannen. De 176e fietstijd was voor ‘schipper Allard’ aanleiding er op de marathon nog eens hard aan te trekken. Hij boekte dankzij 3.30 uur nog bijna zestig plaatsen winst. Endtijd: 9.02.00, bij de M45 goed voor een 22e plaats. Tweede man/Brabander was Nico Lavrijsen. De triatleet uit het Oostbrabantse Reusel fietste 6.50 uur, waarmee hij als 545e aan de marathon begon. Die was zwaar, want Nico deed er 5.20 uur over. Totaal dus 11.36.57 uur en daarmee 742e man en 132e in zijn M40-groep.

Ken haalt ook z’n 36e Hawaii weer binnen

Nog regelmatig zullen we refereren aan het WK Hawaii. Na het door jullie veel gelezen interview met Ken Glah (dat zelfs door internationale media werd overgenomen), moeten we natuurlijk wel vertellen hoe het afliep. Welnu: Ken is 1254e bij de mannen geworden en 75e in zijn agegroup. Hij deed 11.59.06 uur over de race. Beslist niet zijn makkelijkste van de 36 (!) keer Hawaii.

Tjebbe Venema de derde Nederlander in Kona

We spreken Els Visser bij terugkeer in Nederland, waar ze immers aan de vooravond van haar promotie aan de Universiteit van Utrecht staat.
Bovendien is het leuk om juist triatleten te bevragen, die (nog) niet door de media worden belaagd. Wij spraken Tjebbe Venema, onze derde Nederlander.
De Amsterdammer – lid van De Dolfijn en van het AthletesSportsWorld-team – verraste met een 130e plaats. Hij kwam pas als 638e uit de oceaan, fietste Jan en Alleman voorbij naar positie 157e en kon dankzij een supermarathon van 3.19 uur nog opschuiven tot de 145e plaats. In zijn leeftijdsgroep leverde het Tjebbe een 28e positie op. ,,Ik ben dan ook heel blij met het resultaat en vooral met de veerkracht, want het liep niet vanzelf allemaal. Het was echt een zware dag. Zwemmen ging medium, veel golven en lag hutje mutje. Veel klappen gehad. Uiteindelijk tevreden met de tijd, zat gewoon niet meer in. In de wissel op m’n bek gegaan, dacht dat ik aan het eind van de mat was en ben vol tegen een fietsenrek aangelopen. Mijn grote teennagel dubbel en redelijk wat bloed. Ik op mijn bek en mijn fiets ook.’’
Tjebbe kon weinig anders doen dan snel opstaan en doorgaan. ,,Bij het fietsen voelde ik me prima, maar niet echt sterk. Er stond veel wind.’’ Evengoed begon daar z’n enorme opmars. Het meest tevreden was Tjebbe echter over zijn eerste stuk marathon. ,,Het lopen begon heel goed, al kreeg ik na 14 kilometer steken in mijn maag. Waarschijnlijk uitdroging. Dus wandelend naar het volgende aid-station. Daar gedronken tot ik moest plassen. Toen ging het wel weer. Later Tom en Roy bijgehaald en een tijdje samen opgelopen. Daarna weer tempo gemaakt en uiteindelijk sterk gefinisht. Toch niet helemaal waar ik op gehoopt had, maar dik tevreden met het resultaat en mijn mentale veerkracht omdat het niet allemaal van een leien dakje ging.’’
Aan het slot zegt Tjebbe wel het volgende: ,,Wim, het is gewoon te gek om op dit WK te mogen finishen. Daar kan geen enkele triathlon tegenop.’’ Terugkeren naar het Walhalla van de sport sluit hij niet uit.

Kalender 2020: de EK’s, de NK’s

Hoewel 2019 nog 2,5 maand duurt en er heus nog wel hier en daar wedstrijdjes zijn, neigen sportmensen altijd vooruit te kijken. Ook als het eens tegen zit. Dan hoor je: ,,Over vier jaar in Parijs, dan wil ik er staan.’ Zelf leven we liever in het heden, genieten van de momenten zelf. Maar we komen er niet onderuit dat de kalender van 2020 zich zoetjesaan aan het zetten is. De World Triathlon Series en World Cups maakten we hier al eens bekend. Inmiddels is ook duideijk waar de EK’s worden gehouden. Het EK Olympische afstand is van 2 tot en met 5 juli in Tartu, Estland. Om die reden gaat Holten twee weken naar voren met haar ETU-Cup en wel op 20 juni. Een week later – op 27 juni – zijn de Europese kampioenschappen midden afstand in de Challenge-race Walchsee te Oostenrijk. Had Hoorn het geweten, waren ze wellicht niet twee weken naar voren gegaan, nu dus op dezelfde datum. Anderzijds is Hoorn een agegroup-only 70.3 IM natuurlijk. Kort na de Olympische Spelen in Tokio zijn de Europese kampioenschappen sprint in het Zweedse Malmö.
Ook de Nederlandse kampioenschappen zijn grotendeels bekend. Op 6 juni het NK sprint in Nijmegen, de dag erna het NK halve afstand in het haast vertrouwde Nieuwkoop. Op 14 juni dan het NK jeugd- en junioren in Zaanstad. Deze wedstrijd is terug naar voren gegaan vanwege het WK Multisports in Almere. De beste masters van het land komen elkaar tegen in Hardenberg op 4 juli en het NK Olympische afstand in Rotterdam ‘concurreert’ met de World Triathlon Series in Hamburg. Ach, zo is er altijd wel iets. Geen NK lang in 2020, Almere heeft de handen meer dan vol aan het WK en andere bids zijn bij de NTB niet binnen gekomen. Toch denk ik dat de snelste Nederlander op dat wereldkampioenschap zich ook stiekem Nederlands kampioen voelt. Al zijn er dan geen medailles en truien, die blijven een jaar langer in handen van Erik-Simon Strijk en Yvonne van Vlerken.