WOENSDAG – De opmerkelijkste deelnemer in de World Cup paratriathlon van Madeira? Dat was ontegenzeggelijk de Zuidafrikaan Mhlengi Gwala. We kennen allemaal het dramatische verhaal van de brute aanval in maart 2018, die hem bijna een been kostte. Als niet onverdienstelijk agegrouper nam hij deel aan de wereldkampioenschappen in Chicago en Rotterdam 2017. Onbewust hebben we Mhlengi toen binnen gepraat, uiteraard onwetend van de vreselijke aanslag op zijn leven een half jaar later.
De Olympische droom van Mhengli Gwala
Het gebeurde in Durban, terwijl de man uit KwaZulu-Natal aan de oostkust van Zuid-Afrika een fietstraining deed en door drie mannen van z’n tweewieler werd getrokken die nota bene met een kettingzaag op zíjn rechterbeen. Terwijl Mhlengi zijn portemonnee, mobieltje en fiets afgaf takelden de daders ook z’n andere been toe. Het bericht bereikte Henri Schoeman, landgenoot van Mhlengi. Ghij deed een oproep via social media om de onfortuinlijke triatleet te helpen. Steun uit de hele wereld kwam tot stand, via crowdfunding werd voor operaties zo’n 35000 dollar bijeen gezameld en zie, anderhalf jaar later debuteert Mhlengi in de PTS5-cagegorie van Funchals World Cup. Hij werd negende en laatste. Zwemmen ging niet onaardig, met fietsen en lopen komt hij nog te kort. ,,Het was een zware race, die mannen zijn zo snel en ik had geen goede wedstrijd. Nu ga ik naar huis om hard aan mijn trainingen te werken. Het was een goede ervaring’’, aldus Mhlengi. Zijn droom is wel de Paralympics van Tokyo te halen. Lopen is echter zwaar, omdat Mhlengi steeds op z’n hiel moet landen. Maar hij heeft een ijzeren wil. Zo ook richting zijn meedogenloze daders, die nooit zijn opgepakt. ,,I forgive them, because the sooner I forgive them, the sooner I wake up and be strong again.’’ Bijzondere man, wat ons betreft mag zijn Olympische droom in vervulling gaan.
ICAN bestaat nog steeds in Gandia
Er waren twee hele triathlons afgelopen weekeinde. De ene in het Chinese Anhui kwam al aan de orde, de andere is de ICAN Gandia. Jawel, ICAN bestaat nog steeds. Het Duitse Nordhausen verbindt zich nog altijd aan het Spaanse label en de race in Gandia-Valencia dus ook. Zaterdag was de zesde editie van zowel de halve als hele triathlon. De winst op de volledige afstand ging naar de Spanjaard met deels een Nederlandse achternaam: Marcus Perez Dekkers won in 9.01.51 uur. Ruim vier minuten later volgde de Brit Cameron Keast. Een tweede Spanjaard Luis Miguel Perez finishte als derde. De vrouwen hadden beduidend meer tijd nodig. Miriam Vega Guerra had voldoende aan 11.41.41 uur om als eerste het lint omhoog te trekken. Dat gebeurde wel na een spannend duel met de Duitse Simone Werner, die anderhalve minuut later als tweede aankwam. De ceremoniemeester moest nog wel een uur en een kwartier wachten vooraleer Cristina Moya Contreras als derde na iets meer dan 13 uur arriveerde. ‘Echte Nederlanders’ waren er ook. Arjan Elling uit het Drentse Vries werd van de 167 deelnemers 42e en Henri Bijnen 95e. De Brabander deed trouwens alle zes keren mee. Vorig jaar kreeg de kilometervreter uit Meijel een DSQ aan de broek, maar nu revancheerde hij zich weer. Bovendien scoorden beiden een podiumplaats: GVAV-er Arjan Elling won zelfs bij de M50, Henri Bijnen was de nummer drie bij de M55. We zetten ze even onder elkaar, zoals we dat steeds doen bij heles.
42.Arjan Elling 10.55.22 (1e M50)
95.Henri Bijnen 12.09.22 (3e M55)
Halve ICAN Gandia
Drie Nederlanders op de halve ICAN Gandia. Daniel Ros was van het trio de snelste op een 165e plaats in 5.12 uur. Ruim een uur eerder verruilde Alberto Gomez Sanchez zijn zilveren plak van vorig jaar voor goud in 4.06.48. De winnaar bij de vrouwen was Pilar Sebastian Castellanos. Beide podia waren een volledige Spaanse aangelegenheid.
Eerste Ironman ooit in Goa met Natascha
Van Gandia naar Goa. Klinkt een beetje hetzelfde, maar ligt toch mijlenver uit elkaar. Goa is bijzonder wamt het was zondag de allereerste 70.3 Ironman-race op Indisch grondgebied. Goa is een fameus toeristisch oord in India, prachtomgeving voor een gloednieuwe IM. Nu trok de race nog niet zo veel nationaliteiten of toppers. Behalve eentje: zesvoudig WK-winnares van Hawaii Natascha Badmann was er wél.
De 52-jarige (!) Zwitserse had weinig moeite om de wedstrijd naar zich toe te trekken. Always smiling Natascha zat zelfs in de top twintig totaal. Zouden er in een (70.3)Ironman als eens ‘oudere’ winnaars geweest zijn dan het fenomeen Badmann, die al zo immens lang aan de top meedraait. Vijftig minuten na Natascha volgde de Sri-Lankese Puvini Kahandawala met de Australische Natalie Edwards op haar hielen. De laatste twee zijn nauwelijks bekend. Dat geldt ook voor de drie mannen op het podium: Bishworjit Saikhom, Nihal Baig en Mahesh Lourembam. Alledrie Indiërs. Snel genoeg echter om de winnaar van de testrace vorig jaar de Zwitser Pablo Errat voor te blijven. Bishworjit doet al negen jaar aan triathlons, maar het was voor hem zoals voor de meeste van de ruim 900 (!) Indische deelnemers zijn eerste halve Ironman. De overwinning kreeg voor hem een extra dimensie, omdat vorig jaar zijn vader overleed. Voor hem wilde hij per se winnen. En jawel, er was een Nederlandse deelneemster: Corina van Dam deed 6.57 uur over de afstanden onder tropische omstandigheen. Ze was er 1.40 uur langzamer mee dan de 6-voudig wereldkampioene, maar toch goed voor een veertiende plaats en brons bij de vrouwen 50.
70.3 Ironmans Wilmington, Tempe en Coquimbo
Over naar de USA waar zaterdag de 70.3 Ironman in Wilmington, North Carolina was. Bijna 3000 atleten, doch geen enkele Dutchie. De agegroup-only race ging naar de Amerikaan Martias Palavecino in 4.06. Zijn landgenoot Van Fletcher kon hem lang bijbenen. Derde finishte Luke Davis. Ook het vrouwenveld was grotendeels Amerikaans, sowieso het podium met Meghan Fillnow, Kelly McKechnie en Kerry Girona.
Zondag was de 70.3 Ironman van Tempe. In de stad in Arizona bouwen ze twee keer het IM-circus op. Half november de hele, een maand tevoren de halve. Anders dan Wilmington had Tempe wel serieuze Europese inbreng. De Spanjaard Manuel Diaz versloeg de Zwitser David Guenthardt. Derde was de Amerikaan George Hoffmann. En de Zwitsers kunnen toch op een uitstekend weekend terugkijken: ‘Mama’ Nicola Spirig vierde in de World Cuyp Tongyeong, Natascha Badmann winnend in Goa en Sophie Chevier de sterkste in Tempe. De Helveetse was 21 minuten sterker op de drie onderdelen dan de Amerikaanse Lauren Bondy. Pamela Staton eindigde drie tellen boven de vijf uur. De 1871 starters in Tempe bevatte wel één Nederlander: Rick Enthoven was 2,5 uur langer bezig dan Diaz, daarmee was Rick goed voor een 634e plaats. Enthoven woont al zo’n twintig jaar in Californië.
De derde editie van de Chileense race in Coquimbo trok ‘slechts’ 550 deelnemers. Maar of Ironman dat erg vindt? We hebben geen idee. De Braziliaan Santiago Ascenco won en was de enige die de vier uur barrière wist te slechten. Na de winst bij de primeur en de zilveren plak vorig jaar, verlengde Ascenco dus zijn podiumabonnement met de zege. De Chileen Martin Ulloa was twee minuten verderop zeker van zilver. Verrassend want iedereen had routinier Felipe van de Wyngard op de tweede plaats verwacht. Hij kwam na 4.06 uur uit op brons. Louter Zuidamerikanen op het mannenpodium, geen enkele op dat van de vrouwen. De Australische Ellie Salthouse hoefde ook niet zo gek veel mannen voor zich te dulden. Winst in 4.24 uur. Sarah Piampiano uit Amerika moest toch zeven minuten toestaan, de mede-favoriete werd wel tweede. Amanda Wendorff, eveneens USA maakte tien minuten later de drie blokjes compleet. Een vijfde 70.3 IM, die van New Orleans, ging niet door en staat niet langer op de IM-lijst.
