Tessa Kortekaas; ik wilde alleen maar huilen en in het ijsbad springen.

Het is Maleisische avond als ik Tessa aan de telefoon heb. Het ongeloof van haar overwinning van IM Maleisië klinkt nog door, het kwartje is nog niet gevallen. Ze is moe maar kletst de oren van mijn kop. Ik kan horen dat ze daar met een glimlach van oor tot oor aan de telefoon zit. We grinniken wat af. Over twee uur is de ceremony-award.

Ik had deze wedstrijd eigenlijk al vanaf het begin van mijn 1e Pro seizoen op mijn lijstje staan; niet het sterkste deelnemersveld en omstandigheden waarin ik over het algemeen goed presteer. In mijn eerste jaar als Pro wilde ik ervaring opdoen en kwam een kwalificatie voor Kona aanvankelijk helemaal niet in de plannen voor. Toen ik echter in Zuid Afrika een dijk van een wedstrijd neerzette, nestelde zich wel een idee in mijn achterhoofd. Mijn coach roept het hele seizoen al dat ik geduld moet hebben, maar dat is niet mijn sterkste kant. Ik koos voor Almere omdat het een EK was, een race in eigen land en ik die race ook wilde doen. Het voortijdig uitvallen door de buikgriep en de verplichte rust daarna, hebben me goed gedaan. IM 70.3 Lanzarote ging weer goed, ik voelde me een stuk sterker. Dus toen toch maar het besluit genomen IM Maleisië te doen.

Natuurlijk kijk je dan naar je tegenstanders, voor mij waren Jocelyn McCauley en Jenny Schultz mijn voornaamste tegenstanders. Via social media kreeg ik, terwijl ik al hier was, in de gaten dat Jenny niet zou starten en begreep ik dat mijn kansen stegen. Van Jocelyn wist ik dat ze vanwege geloofsovertuiging alleen op zaterdag start en dus een beperkte keuze heeft in wedstrijden. Daarnaast had ze een DNF op Kona en ook vorig jaar finishte ze hier niet. Het zou me kansen op een podiumplaats kunnen geven.

Het zwemmen ging goed; een uur zonder wetsuit is voor mij prima. Het fietsen voelde ook goed, maar de enorme hitte (gevoelstemperatuur 40 graden) en het feit dat er geen zuchtje wind stond, maakt het zo moeilijk om jezelf te koelen. Het laatste uur van het fietsen sloeg de vermoeidheid toe. Op een tweede plek in de race begon ik aan de marathon. Al na twee kilometer schoot mijn hartslag omhoog en dat gaf me een soort van stress. Ik dwong mezelf langzamer te lopen totdat mijn hartslag naar beneden was gegaan, anders zou de marathon niets worden voor me. Het duurde ruim 3 kilometer voor ik de hartslag op normaal niveau had. Ik kon niet het tempo lopen wat ik van te voren gehoopt had, maar kon wel blijven doorlopen. 

Vrij snel wilde ik eigenlijk alleen maar huilen en in de ijsbaden springen. Iedere dag was er een hoosbui geweest tijdens mijn verblijf hier en juist vandaag bleef die pestbui weg. Het was snikheet en ondanks de verzorgingsposten op iedere 1,5 kilometer was koelen onbegonnen werk. Deze wedstrijd is in mijn opinie zwaarder dan Kona.

Ik had goed overzicht op het veld, Jocelyn ver voor me, maar de rest zat nog redelijk dicht bij elkaar. Door de keerpunten kon ik de verschillen goed in de gaten houden. Al vrij snel zag ik dat de Italiaanse uit de race was, zij lag aanvankelijk als derde 6 minuten achter me. Ik bleef in een steady tempo mijn kilometers maken. 

Op weg naar het laatste keerpunt (zo’n meetmoment) bleef het moment maar uit waarop ik Jocelyn zou zien. Het duurde en duurde en op een gegeven moment riep iemand dat ze stuk zat. Even later hoorde ik dat ze ergens in een ijsbad zat. Dat kan niet, bedacht ik me, ik versta ze niet goed. Met nog 8 kilometer te gaan, op het keerpunt, komt de fiets met 1e dame bij me rijden. WAT, ECHT? Vanaf dat moment was ik zo bang dat het alsnog verkeerd zou gaan, niet normaal. Temeer omdat ik een Japanse achter me had gezien, die zo 3 minuten achter me liep. Na de finish bleek dat de winnares bij de agegroepers te zijn, mijn echte Japanse tegenstandster zat er veel verder achter. 

Ik voelde opgejaagd wild. Twee gedachten speelden tegelijkertijd door mijn hoofd: Versnellen/Hou je rustig. Drie kilometer voor de finish vroeg ik de voorrijfietser of ze er al aan kwam, kan je haar zien, hij mompelde iets van : ik zie niets. Daar kan ik dus ook niet van op aan. In de laatste 3 kilometer heb ik alles gegeven. TOTAAL VERROT OVER DE FINISH EN WIN IK EEN IRONMAN IN MIJN EERSTE PRO JAAR. Ik kan het nog steeds niet bevatten, ik heb er nog geen woorden voor, zo bizar. Iets wat je het liefste wil, is realiteit geworden.

Bij terugkeer in mijn onderkomen, op 500 meter van de finish, bleek hoe diep ik was gegaan. Met een ambulance van de organisatie terug naar de medische tent voor een infuus, want ik herkende de uitdrogingsverschijnselen, zoals ik die had in mijn eerste hele op Lanzarote. Een infuus doet wonderen.

Nu op naar de ceremony-award. Het seizoen geweldig beeindigd en voor volgend seizoen geen enkele druk, want Kona is een zekerheid.