Tessa Kortekaas – Mijn wereld staat op zijn kop!

Het  interview, onlangs gepubliceerd,  met Tessa Kortekaas was kort na haar finish. Inmiddels heeft Tessa de tijd gehad om alles een plekje te geven en op het papier te zetten voor ons. Op haar eigen manier, met haar eigen prachtig omschreven emoties. Te mooi om het niet te publiceren.

2016 – start triatlon
2017 – 15e in mijn agegroep op het WK Ironman, denkend: ik kom hier terug als ik sterk genoeg ben om te vechten voor top 3.
2018 – wereldkampioen in mijn agegroup, denkend: ik heb de grootste triatlon gewonnen, tijd om PRO te worden, hard werken om over een paar jaar terug te keren naar het WK als pro.
2019 – de 3e Ironman als pro, Maleisië, waar ik me kwalificeer voor de het WK in 2020…
Ik denk dat ik de woorden kan vinden om mijn verhaal te vertellen, mijn wereld is op zijn kop gezet…

Set goals. Stay quiet about them. Smash the shit out of it. Clap for your damn self. Repeat.
Deze quote beschrijft hoe ik deze race heb voorbereid. Soms voel ik veel druk van buitenaf, van mensen om me heen, vooral als ik thuis race (Ironman Lanzarote en Challenge Almere), wat mijn eigen schuld is, omdat ik het ben die vertelt wat mijn kansen zijn. Kort na mijn DNF in Almere zette ik de knop om en bereidde ik me voor op Ironman Maleisië.  Ik wilde vanaf de daken schreeuwen hoe geweldig ik me voelde, hoe opgewonden ik was voor deze race en wat mijn doel was voor deze race. Maar ik hield me stil.  Zelfs mezelf hield ik voor: het doel is om het seizoen af ​​te sluiten met een sterke race, om mezelf te laten zien waartoe ik in staat ben, in de vorm die ik nu heb. Het echte doel? Mijn droom laten uitkomen: winnen en kwalificeren voor Kona 2020.  Een doel waar ik in mijn eerste seizoen als pro misschien niet aan zou horen te denken. Het eerste jaar zou er een moeten zijn om de ervaring op te doen, maar ik wist dat hier kansen voor me lagen.  De omstandigheden zijn heftig, door de luchtvochtigheid voelt het aan als 40 graden. Ik weet dat ik goed kan racen in deze omstandigheden, maar juist hierdoor kan alles gebeuren tot de laatste kilometer.

Dus ik heb vol vertrouwen een goede pre week gehad op Langkawi Maleisië. Ik verbleef in een ‘don’t-worry-be-happy-stijl’ guesthouse, waar ik me vanaf het begin thuis voelde. 500 meter van de finish en een wit strand, wat wil je nog meer?!n Ik voelde dat dit mijn dag zou worden, alles zag er perfect uit. Zowel fysiek als mentaal voelde ik me 100%, ik kon niet wachten tot de dag van de race.

Dit was hoe ik mijn race had gevisualiseerd. Het zou moeilijk worden om meervoudig Ironman-winnares Jocelyn McCauley te verslaan, sterk in elke onderdeel, maar ook DNF in races met deze omstandigheden. Ze komt als eerste uit het water met Claire Davis, die waarschijnlijk geen tegenstander zal zijn voor de rest van de race. Ik hoopte uit het water te komen met de Italiaanse Federica de Nicola en misschien wat andere meiden, in niet veel meer dan 1 uur. Op de fiets zal ik beginnen een voorsprong op te bouwen op de rest van het veld en proberen het gat met Jocelyn zo klein mogelijk te houden. De marathon moet gecontroleerd worden om te kunnen vechten tot de laatste kilometer, als ik met 10 minuten voorsprong van de fiets kom, moet ik veilig zijn. Maar met Jocelyn voor me had ik een zeer sterke marathon en een beetje geluk nodig. Het leek eigenlijk onmogelijk, maar ik heb geleerd: never ever give up en anything is possible.

Op zaterdag 26 oktober 07.45 uur stond ik toe aan de startlijn met nog 10 pro dames.  Het mooiste zwem parcours in het Ironman-circuit, een wit strand en een oceaan van 28 graden met twee mini eilandjes als uitzicht. Het startschot klonk en vanaf het begin voelde ik me sterk in het water. Zoals verwacht namen 2 de leiding, ik leidde in de tweede groep.  Normaal kijk ik er naar uit om uit het water te zijn, mijn zwakste deel afgerond, maar deze keer heb ik genoten. De meiden leken oke te zijn aan mijn voeten, wat normaal andersom is, ik moet vechten om aan de voeten te blijven. Na iets meer dan 1 uur kwam ik uit het water met 4 meiden vlak achter me, 8 minuten achterop Jocelyn en Claire. Dus deel 1 precies zoals gepland!

De bike course was een lus van 2x 90km, redelijk vlak met twee delen met enkele steile korte heuvels, een in het begin en de andere halverwege. Ook op de fiets voelde ik me vanaf het begin goed, maar met het heuvelachtige deel in het begin wist ik dat ik moest oppassen dat ik niet te hard zou pushen. Federica vond waarschijnlijk de goede benen en liep op me uit, ik hield me aan mijn eigen plan, wetende dat deze race op de marathon moest worden beslist. Al snel voelde ik me beter en beter op de fiets en plotseling, tijdens het tweede heuvelachtige deel, verscheen Federica voor me. Langzaam kwam ik dichterbij en we vergezelden elkaar lang. Op dat moment zaten we in de 2e en 3e positie, geen idee waar ik de snelle zwemster Claire ben gepasseerd. Na ongeveer 100-120 km merkte ik dat ik Federica achter me had gelaten, maar ik voelde ook de vermoeidheid komen. Gehydrateerd blijven en jezelf koelen was de key, ik had elk aid station (20 km) 2 bidons water nodig, het missen van één zou je in de problemen brengen. Toen het moeilijk werd om mijn zicht de laatste 15 km scherp te houden, begon ik me zorgen te maken. Ik kon mijn hoofd niet koelen vanwege de aerohelm, maar mijn voeding op de fiets was perfect, was dit een teken van uitdroging? Met 15’ achterstand op Jocelyn en met 6′ voorsprong op Federica (gevolgd door 3 meer niet erg ver achter) liep ik de wisselzone in op weg naar de marathon.

De run course was een 2,5e vlakke heen en weer loop (finish op een andere plek) in 35 graden, die voelde als 40 zonder enige wind en het ergste: elke dag sinds ik op het eiland was, was er een zware korte bui, deze dag: geen wolken, geen regen… De eerste 2 km voelde goed, het geplande tempo maar toen BOOM, voelde ik mijn hartslag stijgen. F*ck.. Oke Tess je weet wat je moet doen, raak niet in paniek, vertraag een beetje en geef je lichaam de tijd om in het juiste ritme te komen. Na nog 3km stabiliseerde mijn hartslag en ik vond een tempo van 5:00-5:10/km dat normaal gesproken niet voldoende zou zijn om de 2e positie te behouden (4:40/km was gepland). Vanaf het begin was ik aan het afzien, in de hoop dat het genoeg zou zijn, in de hoop dat ik het vol kon houden, maar alles wat ik wilde was wandelen, huilen en in het ijsbad springen. Toen ik zag dat iedereen het zwaar had, bleef ik pushen en wist ik dat alles nog steeds mogelijk was. Federica kwam niet dichterbij, Japanse Naomi en Tsjechische Simona een beetje.

Net na halverwege was Federica verdwenen, DNF, kwam de Japanse gevaarlijk dichtbij (3 minuten) en won Jocelyn meer tijd. De overwinning leek onmogelijk, zelfs moest ik voorbereid zijn op een strijd om de 2e plaats. Ik was alleen gefocust op de fietser met de 3e vlag, dus ik realiseerde me niet dat deze Japanse een vliegende agegrouper was (3e pro was ook Japans). De hele tijd dacht ik: “Ik kan het niet volhouden, ik kan niet meer vechten, ik ben blij met de 3e plaats. Niet meer dan 17km, er kan nog steeds iets met de anderen gebeuren, pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd!”.  Iedereen moedigde me aan, vrijwilligers, locals, nieuwe Maleisische vrienden, mensen uit en zelfs deelnemers. Het gaf me vleugels, ik kon nu niet opgeven.  Een grote fan (racende) rende de andere kant op en riep: ‘GO TESS, SHE’S DYING!!’ En ik dacht: “ja iedereen is stervende… ik ben 20’ achter dus ze zal dat niet weggeven 12km”. Nog geen 200m later riep een andere deelnemer: ‘Jocelyn zit in een ijsbad!’

Ik zei tegen mezelf dat ik dit gewoon wilde horen, het was niet echt, dit was onmogelijk. Leid ik de race? Ga ik winnen? Ga ik naar Kona? Ik wilde er niet aan denken, maar het gaf me meer vleugels. Ik kwam op het punt waar we elkaar de eerste ronde passeerden, ze was er nog niet.. Ik kwam bij het keerpunt en ze was er nog steeds niet.. De fietsers voor de leider in de race kwam bij me rijden. Mijn hart begint te bonzen en ik krijg de tranen in mijn ogen ogen terwijl ik dit schrijf. Ik kon niet geloven wat er gebeurde. De Japanse liepen nog steeds 3’ achter, het enige wat ik moest doen was controle houden. Nou eigenlijk hoefde ik me helemaal geen zorgen te maken, want de 2e pro liep bijna 10’ achter, maar dat wist ik niet. Nog 8km te gaan, nog 40 minuten, er kan nog steeds van alles gebeuren.

Ik was zo bang… bang om mezelf op te blazen, bang om kramp te krijgen, bang om de overwinning te verliezen, bang om mijn kwalificatie voor het WK te verliezen…

Langkawi juichte me toe, thuis en vrienden van overal juichten me toe, ik kon het voelen. Ik weet niet hoe ik deze stabiele marathon en zelfs een snellere laatste 8 km heb weten te lopen. Jullie moeten me allemaal de kracht hebben gegeven. Ik gaf alles in de laatste 3km, nog steeds bang, kijkend over mijn schouder. Yvonne van Vlerken (Per was ook in de wedstrijd) in blije verbazing van wat er in het slot van de wedstrijd was gebeurt: “Nee, er is niemand achter je, genieten nu!”

Eindelijk, de rode loper, het voelde alsof er geen einde aan deze marathon kwam maar de laatste 12km veranderde alles. Ik kon niet geloven wat er gebeurde, de laatste 500 meter stond Langkawi op springen, WAUW!  Ik kan dit niet allemaal in woorden beschrijven, de foto’s zeggen alles en vertellen het einde van het verhaal. Of is het het begin..?

IK BREEK DE TAPE! IK BEN DE IRONMAN MALEISIË CHAMPION! IK GA NAAR KONA, HAWAÏ, WK 2020!  I F*CKING DID IT!

Terug in het guesthouse wachtten trotse eigenaren en gasten op me om alle ins en outs te horen, maar ik begon me zwak te voelen, diarree, dorstig en dizzy.  Ze hebben het medische team van Ironman gebeld die er in no time waren. Ze namen me aan het infuus mee naar de medische tent, uitdroging, niets om me zorgen over te maken. Niet zo vreemd nadat je alles maar dan ook alles hebt gegeven gedurende 9u43 in de brandende hitte. Al snel was ik terug in mijn kamer, naar de kl*te maar niet in staat om te slapen van de adrenaline. Krankzinnig, een droom die heel snel uitkomt! Dream big, work hard, let it happen!

Ik zou dit niet kunnen doen zonder de steun van familie, vrienden en fans. Ik ben wie ik ben, ik volg mijn hart en ik ben blij om op deze manier een inspiratie voor sommigen van jullie te zijn. Ik kijk er naar uit om mijn weg naar Kona 2020 met jullie te delen via Trikipedia.nl.

Ik zou dit niet kunnen doen zonder mijn coach Miguel Prados, ik heb aan je gedacht toen de situatie in de race alles veranderde. Je wereld staat op zijn kop en de mijne ook! Sinds we samenwerken, maak ik enorme progressie. Ik ben trots op hoe we dit hebben gepland en hoe het is verlopen, een kopie van Hawaï 2018, maar we zijn nu op wereldniveau. We zeiden dat 2018 moeilijk te verbeteren zou zijn, we hebben het veruit geflikt!

Ik zou dit niet kunnen doen zonder mijn sponsors:
CarregUK – Fusion sportkleding – Tripasion – Trikipedia.nl – Stilo Vitae – Powergym voeding – Hoke OneOne – Orca sportkleding – Centro Deportivo Fariones – PY Hotels Princesa Yaiza – Julbo eyewear – Sockgame.nl – La Casa del Parmigiano – BikeBox Alan – Schwalbe banden –  De Gavin Glynn Foundation

De berichten waren overweldigend, het zal even duren om iedereen te beantwoorden, maar ik ben hier echt dankbaar voor!
Jullie zeggen allemaal dat ik geweldig ben, maar jullie zijn dat ook.
BEDANKT!!!

Nu is het tijd om het allemaal te laten bezinken, uit te rusten en deze dag van mijn leven te vieren!