Aquabike in UT Triathlon; Brouwersdam en Gastel lopen vol; Shirin, Daniël, Kitty en Jim – WTJ 1355

DINSDAG – De kalender 2020 vult zich snel en zo ook de wedstrijden waar de inschrijvingen al online gezet zijn. Leuke ontwikkelingen zijn er onder andere in de UT Triathlon van Enschede, waar de kwart triathlon weer terugkeert op de Campus, maar ook voor het eerst op Nederlands grondgebied een aquabike wedstrijd. Het is jaren geleden dat het UT-triathlonronde gereden werd, maar volgend jaar weer wel. En de extra serie kwart, maar dan ‘zonder dat rottige lopen aan het eind, speciaal voor mensen met chronische loopblessures of die gewoon een hekel hebben aan hardlopen’, zo staat het studentikoos op de site. Mooie voorbereiding ook op het WK aquabike, later dat jaar in Almere. Wel weer een primeur in Enschede dus, zoals in 2012 de Teamcompetities ook de landelijke primeur hadden in de Overijsselse stad.

Over Teamcompetities gesproken. Het puzzeltje van wedstrijden is weer wat verder in gevuld. De Stadstriathlon Weert (zonder EK, zonder ETU Cup, maar wel met Divisies), de Maasdijk triathlon bij Oss en de City Triathlon van Roermond worden gastheer van de zuidelijke divisies. Welke dat precies zijn horen we op het NTB-Congres als de definitieve kalender wordt gepresenteerd. In het noorden zijn de wedstrijden nog niet rond.

Tja, en sommige wedstrijden willen er niet aan. Omdat het niet past in het wedstrijdschema, omdat er niet genoeg aandacht aan geschonken kan worden. Of: omdat het startveld zonder Teamcompetities toch wel volloopt. Fraaie voorbeelden van dat laatste zijn de triathlons van Brouwersdam en Oud Gastel, nog geen week na openstelling van de inschrijvingen samen al goed voor 1200 aanmeldingen! En dan te bedenken dat de GO-Triathlon Brouwersdam het volgend jaar zonder de Nederlandse Triathlon Bond gaat doen en toch op voorhand al een topveld op de been brengt. Organisator Erik Peeman zegt dat het een weloverwogen keuze is. ,,We verzekeren de deelnemers zelf, dat scheelt ons enorm in de afdrachtkosten.’’ Het komt niet zo vaak voor dat een NTB-evenement zich losweekt van de bond. Wedstrijden, die van begin af aan, ‘wild’ waren zijn de Frysman en Gelreman en kleinere organisaties in vooral Friesland.

Wordt Shirin van Anrooij de Mathieu van der Poel van het vrouwenfietsen? Je zou het haast denken nu ze na een uitmuntend wegseizoen ook in het veld weer excelleert. In de C2-cyclo cross te Contern greep ze de volle winst, in de uiteraard veel sterker bezette Super Prestige veldrit van Ruddervoorde scoorde ze als 17-jarige een prachtige achtste plaats. Zus Lindy finishte 28e.

Of Shirin volgend jaar al de Olympische Spelen haalt, lijkt onwaarschijnlijk. Maar in Parijs 2024 zien we haar nog best schitteren in de Olympische tijdrit. De tijd zal het leren. Wie wel een definitieve streep getrokken heeft door Tokyo 2020 is het Team Daniël Knegt-Koen de Leeuw. De paratriatleet maakte op Dolle Daandag bekend dat het ‘Exit triatlon!’ is. We geven hieronder de integrale verklaring weer.
Als team hebben we de balans opgemaakt en zijn tot de conclusie gekomen dat ons doel in de paratriatlon buiten ons bereik ligt.
Eind 2016 begon onze ‘’Road to Tokyo’’. Na onze 9de plek op het WK in Rotterdam, maakten we samen met ons team een plan. Geen idee wat ons allemaal te wachten stond, maar het gaf enorm veel energie om samen met het team en sponsors deze uitdaging aan te gaan. Zo’n groot doel maakt het bovendien enorm makkelijk om andere doelen opzij te zetten en je te committeren aan iets waarvan je van tevoren weet dat het niet makkelijk gaat worden. Andere doelen hebben we grotendeels opzij gezet voor onze weg naar Tokyo.
De afgelopen jaren hebben we over de hele wereld mogen racen. Een van de wedstrijden die veel indruk op ons heeft gemaakt waren de Invictus Games in Toronto in 2017. Bovenal omdat Koen zonder achtergrond bij defensie deel mocht nemen aan het evenement voor gewonde militairen en geproefd heeft van de militaire cultuur. Niet alleen de sportieve prestaties die we daar hebben neergezet maakten indruk, maar vooral het gevoel van samen presteren en de sfeer die daardoor ontstond gaf kippenvel.
Hetzelfde teamgevoel hebben we ook altijd gevoeld in de race richting Tokyo 2020.
We hebben er nooit alleen voor gestaan, in het team en in onze omgeving hebben we altijd mensen gehad bij wie we ons verhaal kwijt konden en bij wie we terecht konden voor advies. Op die manier konden we makkelijker door de dalen van topsport heen wandelen. Zonder dat hadden we nooit zulke prestaties neer kunnen zetten. Daar zijn we erg dankbaar voor.
Ondanks dat we heel veel mooie momenten hebben beleefd, hing Tokyo 2020 altijd boven ons hoofd. Elk resultaat koppel je, soms bewust en soms onbewust, aan dat doel: Gaat dit genoeg zijn voor het halen van de Spelen?
Het afgelopen seizoen nam de concurrentie sterk toe maar het aantal startplaatsen per wedstrijd bleef beperkt.
We kwamen hierdoor steeds minder in de gelegenheid om deel te nemen en de nodige Tokyo punten te verdienen.
Dit heeft zijn weerslag gehad op onze sportieve progressie en zijn we niet volledig in de gelegenheid geweest om de aansluiting te kunnen vinden bij de wereldtop.
De onzekerheid of stress in het streven naar Tokyo en alle opofferingen daarbij werden steeds zwaarder. Het gaf niet meer de energie en het plezier die we er eerst wel uit haalde. Dat maakte de keuze om te stoppen niet makkelijk.
Realistisch naar ons zelf en onze support is de huidige ranking dusdanig dat we geen verwachtingen hebben om nog te mogen starten en ons te kunnen kwalificeren voor de paralympische spelen.
Met veel plezier kunnen we terug kijken op afgelopen jaren en de mooie, soms emotionele momenten.
We hebben nieuwe doelen en blijven actief in de (top)sport; Koen wil volgend jaar deelnemen in Almere aan het WK Cross en Daniël maakt een judo comeback en op de Tatami wil hij letterlijk een weg naar het land van de rijzende zon vechten.
We zijn iedereen en alle support bijzonder dankbaar voor de weg die we samen hebben bewandeld. Team Daniel Knegt.

Een mooi verhaal vinden we ook dat van Kitty Verheijen, beste Nederlandse op de Ironman Florida. De Ulicotense moest lachen om die vermelding. ,,Ik was immers ook de enigste.’’ Kan zijn, maar we vinden haar journey wel bijzonder. Een aantal jaren terug ging het roer bij Kitty om. Niet zozeer de kilo’s te veel als wel het niet goed in haar vel zitten deed haar besluiten om te gaan sporten. Eerst een stukje, toen meer. De fiets erbij, het zwembad in. Ze noemde het ‘My journey -30K to IM 140.6. Die 140.6 was Florida afgelopen weekeind. De missie slaagde. De pondjes vliegen eraf, er staat een stoere, zelfverzekerde vrouw op de foto’s van nu. Kitty’s eerste post was:
My sorenss won’t last forever, but my medal and memories of my epic achievements will. I AM AN IRONMAN (LADY). 14.36 uur, My first full distance Triathlon Florida. So so so happy and proud. De foto’s van toen en nu zeggen alles over haar ontwikkeling en hoe ze nu in het leven staat. Stoer wijf. Met nog veel meer sportieve plannen. Niet om zich te verbeteren, maar om te blijven genieten van Kitty 2.0.

Weer een ander verhaal is dat van Jim Doornbosch. Met z’n 22 jaar wordt hij volgend jaar de op 1 na jongste Nederlander ooit op Hawaii aan de start (Gregor Stam was 20 jaar en 5 maanden). Jim coachte eerst Niels Kerdel naar Big Island en mag nu zelf, dankzij z’n klassering op de 70.3 Ironman van Shanghai. Zijn relaas. ,,De laatste wedstrijd van het jaar. Afgesloten met een tweede plaats, een PR en een Kona kwalificatie. Iets met kersen en slagroomtaart.’’ Echt lekker kwam Jim niet uit de startblokken overigens. ,,Het zwemmen ging ongelofelijk slecht. Ik raakte ze niet, had er geen gevoel bij en zwom mezelf perfect naar achteren. 😉 Het fietsen daarentegen was super. Goede vermogens, mooi gemiddelde. Het lopen was steady en naar kunnen goed. Als er dan 1 iemand beter is, is dat een verdiende uitslag. Het was wel de eerste wedstrijd waarbij ik kotsend het rode tapijt op liep. Daarom maar geen finishfoto’s. Ik ben hartstikke tevreden en mag mezelf gaan opmaken voor mijn eerste hele triathlon. En dan ook meteen Kona, Hawaii. En dat op mijn 22e. Super vet. Kom maar op.’’
Op zijn matige zwemmen komt Jim nog even terug. ,,Er was geen mogelijkheid om in Shanghai te trainen op het zwemmen. De dode vissen dreven in het water en een zwembad was op ruim twee uur rijden. Wel jammer. Normaal moet ik rond de 1.16/100 meter kunnen zwemmen, nu zwom ik zelfs niet onder de 1.20/100 meter.’’

Jim, ook jij bedankt voor je verhaal. We nemen je op in het snelgroeiende lijstje met Nederlandse Hawaii-gangers 2020.