Yvonne van Vlerken: vrouwenzaken taboe? Niet voor mij!

Vrouwen geklets, taboe of hoe zullen we het noemen????

Dit verhaal wat ik hier ga schrijven, heb ik inmiddels in de afgelopen jaar al tig keer in mijn kop geschreven. Waarom ik dit met jullie wil delen? Omdat dit dingen zijn waar gewoon over gesproken moet worden, waarom heeft bijna geen enkele atleet of coach het hier toch over? Is het niet zo dat meer dan 50% van de bevolking een vrouwtje is?

Oke,  eerst even een waarschuwing voor de mannen, dit verhaal gaat over meiden-dingen en aangezien veel mannen het hier niet vaak of nooit over hebben, is het wellicht wat abracadabra, maar ik daag je toch uit om het te lezen.

Daar gaan we dan, eerst maar eens een feit, is het niet zo dat ieder meisje vanaf 12, 13, of 14 jaar maandelijks ongesteld wordt? Ja dat is zo! Waarom hangt hier nou eigenlijk altijd zo’n taboe om dit toch heel natuurlijke fenomeen? Toegegeven: daar zijn wij Nederlanders in het algemeen al erg ‘open minded’ en heel wat makkelijker met zulke onderwerpen dan in vele andere culturen, niettemin, er over gesproken wordt er niet of nauwelijks.

Persoonlijk hier even ter aanvulling – wat ook in dit plaatje past – desalniettemin eigenlijk shocking is. Mensen die mij kennen weten dat ik open en eerlijk ben en ik heb er dan ook geen probleem mee om dit op de tafel te gooien. Mijn eigen ervaring komt voort uit dit taboe gedoe, ik kreeg mijn eerste maandelijks ervaring en raakte volledig in paniek, hing ondersteboven boven de wc (je mag lachen hoor, ik lach me nu achteraf ook dood) en begreep echt absoluut niet waar ik me nu open had gehaald of zeer had gedaan en waar dat vandaan kwam….. ok ik was 12 jaar en had er wel iets over gehoord maar op dit moment maakte ik echter even niet de klik. Als dit thema niet zo’n taboe was geweest, had ik deze ervaring definitief nooit zo gehad.

Even een stapje terug, het is toch wel echt zo dat de helft van onze bevolking een vrouwtje is en ja vrouwen zijn nu eenmaal heel anders dan mannen. In sommige dingen hebben we overeenkomsten, maar andere dingen zijn heel anders, pas nu komen we er echt achter, hoe enorm verschillend we eigenlijk echt zijn. Dr. Stacy Sims een absolute voorloper op dit thema zegt het heel mooi, ‘Women are not small Men‘ en NEE inderdaad dat zijn we niet en mede daarom kan men ons ook niet hetzelfde behandelen. Het grote verschil tegenover mannen is onze maandelijkse periode/cyclus hoe je het ook wilt noemen, dit gaat samen met alle hormonen waar wij vrouwen mee te doen hebben. Deze hormonen zijn nu precies het geen waar ik het over wil hebben.

Elke vrouw weet wel dat er twee gedeeltes in de maand zijn: de dagen voor de eisprong, oftewel de lage hormoon fase en de zogenoemde tijd voordat je ongesteld wordt, dat is de hoge hormoon fase. Deze hormonen hebben een enorme uitwerking op je gemoedstoestand, hoe je je voelt bij training enzovoorts. Zo weten velen al dat je in je lage hormoon fase trainingstechnisch gezien je veel beter voelt, je veel beter herstelt, je records kunt breken etc.

Na de eisprong en speciaal net voor je je ongesteld voelt, voelen veel meiden zich traag, zwaar en noem het maar op, dit is allemaal verklaarbaar en omdat dit zo is, zou je training dan niet aangepast moeten worden aan deze periodes? Maar ja, als over dit hele onderwerp niet gesproken wordt, is het allemaal een beetje moeilijk. Daarnaast is het natuurlijk ook nog zo dat in onze mooie sport ook heel veel mannelijke coaches zijn, hoeveel van deze coaches spreken met hun atleten over dit verhaal? Dit is maar een topje van de ijsberg, we hebben het hier nu enkel over de training gehad, die aangepast zou moeten worden. Het gaat echter nog veel verder qua voeding, timing van wedstrijden enzovoorts.

Dr. Stacy Sims schreef een geweldig boek, ik lees het momenteel voor de tweede keer en leer heel graag verder aangezien ik in mijn rol als coach mijn meiden zo goed mogelijk wil helpen. Het boekt heet ROAR!. Meer nog met dit verhaal en het gedeelte wat nu komt, wil ik vooral ook heel veel meisjes en vrouwen waarschuwen. Ik gooi mijzelf hier bloot en doe dit enkel omdat ik hoop dat het anderen wakker schud.

Ik, Yvonne van Vlerken, met een oneindige lijst van prestaties , minstens tienvoudig Nederlands kampioen (triathlon/duathlon), wereldkampioen, Europees kampioen, tweevoudig wereld record houder, 17 Ironmans onder de 9 uur en en en… Afijn, de hele lijst verscheen eerder al op Trikipedia.nl bij de atletenbio’s.

Ik heb het hier nooit echt met mijn coaches over gehad, ik heb in mijn carrière meermaals bij mijn huisarts gevraagd of we niet eens uit moesten zoeken waarom ik NOOIT ongesteld word. Het algemene antwoord luidt daar: JA, JE TRAINT TE HARD. Inderdaad heeft dit een directe invloed op het geheel, zo merkte ik elke jaar dat ik na mijn laatste race een pauze nam en direct ongesteld werd. Uitrusten en boem: mijn hele lichaam sloeg om van prestatiegericht naar productie (lees: vruchtbaarheid) focus. Een wonderbaarlijk fenomeen, wat elk jaar weer terug keerde, wat een geweldige wezens zijn wij vrouwen toch!!

Ik weet veel pro collega’s, die voor de off-season een andere BH-maat hebben dan voor het wedstrijdseizoen. Schitterend hoe wij als vrouwelijke atleten zo kunnen switchen, moeder natuur is een wonder.

Oke maar even terug. Het moge duidelijk zijn dat het uitblijven van je maandelijkse periode NIET oke is, laat ook niemand je afwimpelen, dit is niet oke en heeft vele negatieve gevolgen. Er zijn veel aspecten die invloed hebben op het uitblijven. Te veel stress, slecht eetpatroon, verkeerde training en nog veel meer. Een van de dingen die ik achteraf absoluut verkeerd hebt gedaan is de duizenden van nuchtere trainingen. Ik liep vaak ’s ochtends voor mijn werk een nuchter loopje, nu ja vaak, eigenlijk bijna elke dag. Da’s mede ook de reden dat de meeste weken 100 km lopen hadden, als je zelf vijf keer een ochtendloopje extra eraan toevoegt; dan gaat het hard he. Dit is wellicht oke voor een man, maar pas nu komt mede door Dr. Stacy Sims aan het licht wat dit voor gevolgen heeft voor vrouwen, zij raadt het absoluut af. Je cortisol-level springt de lucht in, wat een directe reactie geeft op je toch al balancerende estrogeen en progesteron levels. Hetzelfde geldt voor diëten. Ik raad dus van mijn kant aan, ga gewoon eens naar je voeding en training kijken, laat nuchter training (dus trainen zonder voeding) weg en luister naar je lichaam. Honger hebben is dus niet oke en geeft enorme stress voor een atlete. Voor mannen is dit een heel ander verhaal. Die zoeken het dus maar uit, want over hun hebben we het nu even niet… hahahaha

Toen ik een partner kreeg die vroeger anorexia had gehad, heeft dat voor mij een enorme verandering te weeg gebracht, ik luisterde naar hem, deed alles wat hij van zijn voedingsspecialist moest doen…. Dit had toch gevolg dat ik van een hele gezonde (ja inderdaad een beetje stevige meid) , die zover ik me kan herinneren toen wel ongesteld werd, veranderde in een slankere, maar wel ongezondere meid. Deze twee foto’s laten mijn winst bij Challenge Roth in 2007 zien, daar had ik hem dus net leren kennen en was ik nog mezelf, de andere foto is 1 jaar verder Challenge Roth 2008. Heel veel nuchtere training, verkeerde voeding, verkeerde training enz. verder.

Een onbalans in je hormonen kan veel dingen tot gevolg hebben, dit zijn er een paar: hoofdpijn en/of migraine. Heb je vaak hoofdpijn of zelfs last van migraine tijdens je menstruatie? Slaapproblemen, continue vermoeidheid en prikkelbaar, stemmingswisselingen, vergeetachtigheid, laag libido waar ik het zo even over heb, sorry, ik spaar jullie niks, eetbuien, gewichtstoename en ook moeilijk afvallen hoort hier bij! Ik moest laatst een beetje lachen om een artikel, waar het over libido ging in vergelijk met je training/wedstrijden. Dit onderwerp libido is ook een interessante, zijn je hormonen als vrouw in de war, of zo te zeggen niet in balans, dan kan dit ook nogal eens invloed hebben op je libido. Eigenlijk ook wel heel logisch, jouw lichaam staat op prestatie focus en totaal niet op reproductie, oftewel een kindje maken, dus 1 en 1 opgeteld, je libido is ver te zoeken. Nu achteraf verklaard dit ook weer een stukje van de puzzel, je kunt het lekkerste ding als partner hebben, maar als je hormonen op zijn kop staan, een heel laag libido heb, waar jij eigenlijk helemaal niet echt iets aan kunt doen, ga je hem niet zijn kleren van zijn lijf scheuren…..

Dan komen we bij het punt wat de schade is over langere termijn, tja, ik, twintig jaar triathlon , 45 hele triathlons en wel 200 halve triathlons en nog honderden andere wedstrijdjes verder, zet dus een punt achter mijn lange afstand carrière…. dit heeft zijn reden. Mensen vragen mij waarom ik stop, ik win immers nog en ga zelfs gewoon weer onder de 9 uur, laat jongere collega’s gewoon achter me en voel me ondanks al twee jaar hormonale problemen te hebben dat ik nog steeds enorme prestaties kan leveren.

Ik hou van deze sport en zou het liefst nog lekker verder racen, ik racete meer dan alle andere en ben de gelukkigste mens ter wereld met mijn leventje, was en ben ik nog steeds, maar mijn hormonen staan op zijn kop.

Had ik alles wat we nu weten, maar eerder geweten, dan was wellicht alles oke en was ik niet de afgelopen twee jaar de hele nacht in mijn bed aan het zwemmen. Tja, zoiets heet opvliegers en ook daar moest ik eerst maar een dokter vinden die op het idee kwam dat je met 39 en zo gezond als een vis (zou je denken) al in de overgang kunt zijn. Had ik mazzel dat mijn cardioloog (ook dit zou je als atleet af en toe moeten laten checken en heb ik altijd gedaan) de man is van mijn Frauenartzt. Hij heeft dus verstand van hormonen en telde 1 bij 1 op, bloedtesten bevestigde zijn vermoeden. Ook mijn maatje en ervaren sportarts Guido Vroemen had hetzelfde idee, ik had al veel langer antwoorden kunnen hebben, maar ja naar de dokter ga ik eigenlijk zelden of nooit.

Disbalans in je hormonen …..Ik hoef niet uit te leggen dat dit enorme invloed heeft op je prestatievermogen en je gehele systeem. Het is ongelooflijk hoe ik de afgelopen 2 jaar nog zo kon presteren, nu dat ik alle feiten weet en hoe mijn lijf wellicht op 70/80% was van wat ze kan, nog zulke enorme prestaties kon leveren.

Maar ook hier is het schitterende en eigenlijk ongelooflijke hoe wij vrouwen werken en hoe snel we ons kunnen herstellen, goed eten, veel slapen, weinig trainen en alle bloedwaarden zijn van een jonge meid, het is dus omkeerbaar en gelukkig maar. Dit alles had echter niet zo hoeven zijn!

Coaches zouden hier naar mijn idee, in deze eeuw – we leven wel bijna 2020 mensen! – openlijk met hun atleten over dit thema moeten spreken, meiden ga dit zelf in de gaten houden en vooral eten, je goed verzorgen en niks met enkel water drinken en 3 uur fietsen zonder voeding mee te nemen, je kunt wel eens meer schade aanrichten dan je denkt……

Ik deel mijn verhaal hier graag, met als doel alle meisjes en vrouwen even wakker te schudden. Gewoon lekker eten, je lijf extra goed verzorgen als je veel traint, behandel je lichaam met respect en liefde.

Jullie Yvonne