Kirsten Nuyes is terug in training: je lichaam kan veel aan, maar er zijn grenzen

WOENSDAG – Het seizoen was ten einde, de sportverkiezingen kwamen eraan, de genomineerden waren bekend. We keken nog eens terug in het lijstje en zagen dat Kirsten Nuyes in voorgaande jaren ook steeds genomineerd was. Dat bracht ons meteen bij de vraag: hoe is het eigenlijk met Kirsten. We vragen het haar zelf in tien vragen.

1.Hoi Kirsten, ja de meest voor de hand liggende vraag: hoe gaat het met je?

Hey, Alles gaat wel goed. Ik ben nu al een paar maandjes bezig met trainen, maar omdat ik 4 maanden stil heb gelegen is het vooral terug aan mijn conditie werken. Alles voelt goed, ik voel me fris en ik heb enorm veel zin in het volgende seizoen!

2.Laten we eens terug gaan naar het begin van het seizoen. Je staat in de top 50 van de wereld na 2018 en de eerste twee World Triathlon Series in Abu Dhabi en Bermuda komen eraan. Om te beginnen hoe was je winterperiode verlopen?

In mijn winterperiode had ik veel ups en down. Ik zat algemeen slecht in mijn vel, maar de trainingen gingen de ene dag enorm goed en de andere dag heel erg slecht. Uiteindelijk heb ik ook veel trainingen op karakter begonnen en afgemaakt. Ook had ik die winter voor de eerste keer griep gekregen, dat is zo bijna 10jaar na mijn laatste keer echt de griep te hebben gehad. Als ik zo terugkijk zijn dit allemaal signalen die er niet hoorde te zijn, maar goed dat is altijd makkelijk zeggen achteraf.

3.Dan voer je in Abu Dhabi een achterhoede gevecht, maar goed dat kan gebeuren. Kreeg je daar signalen dat je minder sterk was?

Ik heb niet echt doorgehad dat ik minder sterk was als ik normaal zou zijn. Mijn zwemmen voelde hetzelfde als andere keren dat ik al eens gezwommen had, enkel kwam ik gewoon verder vanachter het water uit. Maar ook die dingen waren het jaar ervoor ook al gebeurd. Dus ik ging er niet meer achter zoeken buiten denken dat ik niet goed gezwommen had en kijken wat ik volgende keer beter kan doen. Ik heb al vaker een race gehad waar ik me net zo voelde als in Abu Dhabi, dus ik had niet het idee dat ik dit jaar minder sterk was, maar meer een mindere dag had.

4.Vervolgens het trainingskamp in Amerika, de koorts en toch de druk om in Bermuda goed voor de dag te komen, want ja de Spelen van Tokyo komen dichter- en dichterbij. Vertel eens over die weken?

Het trainingskamp ging de eerste dagen best goed, ik heb goed kunnen trainen in een mooie omgeving. Maar daarna voelde ik al wel dat het minder werd, ik begon te hoesten en ik stond op met een zwaar hoofd en een misselijk gevoel waarbij ik ook nog verhoging had. Na een aantal dagen in mijn kamer te hebben gezeten en veel te hebben gehoest, wilde ik toch graag langs de dokter. Deze stelde vast dat ik de griep had, maar dan zonder koorts. Die heerste op dat moment heel erg in Amerika. Ik heb rustig aan gedaan, heel weinig getraind en veel naar huis gebeld. Ik heb dan de dag voor de vlucht een gesprek gehad met mijn coach over of het wel of niet verstandig was om te gaan. Maar ik ben uiteindelijk toch meegevlogen in de hoop beter te zijn tegen de wedstrijd en dan maar hopen op het beste. Ik voelde me voor de wedstrijd heel goed, natuurlijk, want ik was uitgerust en fris. Maar de tank met zwemmen was al snel leeg, fietsen was ik sterk, maar niet sterk genoeg om mee te helpen terug te komen met Ashley Gentle. Lopen was ook niet sterk. Over het algemeen gewoon weer een wedstrijd die ik snel moest vergeten, maar waar ik wel een kleine reden had die ik mee kon nemen naar mijn evaluatie.

5.Je was blij dat je niet gelapt was in Hamilton, de doktoren adviseerden rust. Hoe moeilijk is het om – terwijl het seizoen begint – een break in te bouwen, naar je lichaam te luisteren en afstand te nemen van topsport?

Als ik heel eerlijk moet zijn vond ik het totaal niet moeilijk. Zoals ik al eerder heb gezegd, ik zat mentaal al slecht in mijn vel en had nergens zin in, elke training voelde voor mij als een verplichting van mezelf omdat ik dacht dat ik mezelf aanstelde. En nadat iemand die me voor de eerste keer zag en hoorde, me naar de dokter heeft gestuurd omdat ik er niet goed uitzag, kwam er uit dat ik moest stoppen met sporten tot alles weer goed was. Dat kon heel lang duren. Op dat moment kwam voor mij gewoon het moment dat ik eindelijk toestemming had gekregen om te luisteren naar wat mijn lichaam al heel lang vroeg, rust. Ja, het ging lang duren, ik heb namelijk 1,5 jaar mijn lichaam liggen afbreken, dat moest allemaal weer terug in orde komen voor ik weer mocht beginnen. Maar uiteindelijk kan ik hier op terugblikken met een gevoel dat ik mentaal erg sterk ben geweest het afgelopen jaar. Dat ik zo goed als alle trainingen op karakter heb getraind.

6.Ook je vriend Niek raakte geblesseerd en bleef dit seizoen uit competitie. Is het dan gedeelde smart, halve smart of is het samen aan de zijlijn staan best zwaar?

Ik denk dat we beide wel kunnen zeggen dat het beide aan de zijlijn staan best zwaar is. Het liefst had ik zelfs nog gehad dat hij zou kunnen sporten, dan had ik kunnen komen supporteren. Dat vind ik ook best leuk om te doen! Maar we hebben elkaar best veel gesteund, en we wisten natuurlijk beide hoe zwaar het dan was om geen wedstrijden te kunnen doen, dus we begrepen elkaar.

7.Hoe was sowieso de opvang van b.v. bond, coaches, collega-triatleten en andere betrokken. Je hoort wel eens verhalen dat het ook snel ‘uit ’t oog, uit ’t hart’ is. Of kreeg je wel voldoende steun.

Ik heb alle benodigde hulp van de bond aangeboden gekregen, maar ik heb besloten om mijn eigen traject te volgen. Met de nodige deskundige hulp die ik aangeboden kreeg in de omgeving heb ik die met beide handen aangenomen!

8.Wat ben je in de drie maanden (of was het langer) rust zoal gaan doen. Andere interesses gekregen, ook buiten de sport om of vooral verlangt naar het moment dat je de draad weer op kon pakken?

In deze vier maanden heb ik vooral veel dingen gedaan die niks te maken hebben gehad met sport. Gewoon lekker ontspannen de dingen doen die ik leuk vind. Ook ben ik met mijn ouders op reis geweest, en voor de allereerste keer zonder enige training. Geeft op de een of andere manier toch een beetje rust in je hoofd dat je op reis even helemaal niets hoeft te doen. Ik ben altijd heel creatief, dus vaak ben ik dan te vinden achter mijn bureau. Verlangen naar terug te kunnen beginnen heb ik nooit echt gehad, misschien de laatste weken dat ik wel het gevoel had dat ik weer wat wilde gaan doen. Maar dat gevoel was heel lang uitgebleven voordien.

9.Intussen heb je de trainingen weer hervat en ben je – neem ik aan – weer vooruit aan het kijken. Met welke ambities maak je straks een doorstart in de triathlon?

Op dit moment ben ik weer aan het trainen en kijk ik elke dag hoe ik me voel en hoe het gaat. Mijn niveau gaat vooruit, maar heel langzaam. Op dit moment heb ik nog totaal geen idee wanneer ik weer een beetje fit ga zijn. Dus heb ik ook totaal geen idee wanneer ik ongeveer weer kan beginnen met wedstrijden. Ik gok wel dat als ik weer mag beginnen, dat ik waarschijnlijk wel zal starten met een nationale wedstrijd of een kleine ETU en dan kijk ik wel verder hoe het gaat.

10.Wat zouden andere triatleten kunnen leren van de rustperiode, die jij – noodgedwongen maar welbewust – hebt ingebouwd?

Ik zou zeggen dat je vooral erg goed moet luisteren naar je lichaam. Je lichaam kan enorm veel aan, maar er zijn altijd grenzen. Als je triatlon of eender welke sport leuk vindt, en je hebt opeens elke dag geen zin meer om te trainen of je bent moe/het gaat slecht, dan is er wat mis. Je lichaam vraagt naar wat het nodig heeft, hoe meer je het negeert, hoe sterker je gevoel wordt. En probeer enkel en alleen naar jezelf te kijken. Het is jouw lichaam en jouw grenzen, anderen kunnen soms meer aan dan wat jij kan.

 

Dank je wel Kirsten, wijze woorden aan het slot. We zien je graag weer terug in de wedstrijden, mogelijk is dat zelfs iets vaker dichterbij huis.