Lenny Ramsey: Kona komt binnen bereik nu

Als redactie van Trikipedia volgen we Lenny Ramsey al een behoorlijke tijd en zo af en toe spreken we haar. Gisteren, op haar verjaardag, in de vrouwenweek, kijkt Lenny terug op de wedstrijd van afgelopen weekend, maar ook terug naar haar, niet geheel blessurevrije seizoen, met twee derde plaatsen in IM Lanzarote en IM Chattanooga. Het vertrouwen voor seizoen 2020 is groot.

 

Afgelopen zondag was mijn laatste race van het seizoen. Dit jaar was ik er echt klaar voor om even een kleine pauze te hebben –dacht ik. Maar nu het zover is weet ik dat toch niet zo zeker. Maar het is tijd om mijn lichaam even wat tijd te geven om te herstellen, om terug te kijken naar mijn seizoen en om 2020 te plannen.Dit was een zomer met high highs, maar ook een heup blessure.

Mijn eerste grote race van het seizoen was IM Lanzarote. Een race die bekend staat als een zwaar parcours, en dat ik waar mijn kracht ten goede komt. Ik ben niet de sterkste zwemmer of fietser, maar ik kan hardlopen, en hoe zwaarder de rest het heeft -hoe beter het voor mij is. Zodra het semester hier klaar was (ik geef les op een universiteit), ben ik die kant op gegaan zodat ik een week had om te acclimatiseren en even buiten te fietsen (hier was het nog te koud). De wind was een flinke uitdaging, maar deze race was een ervaring om nooit te vergeten. Prachtige omgeving, en eindelijk een paar maanden blessure vrij –ik was in hardloop vorm en wist me tijdens de marathon naar een 3e plaats te lopen, mijn eerste top 3 finish!

Helaas kreeg ik de week daarna last van mijn heup en dat ging niet weg. Dus dat gooide mijn raceschema in de war. Ik was gefrustreerd, ik was in vorm en wilde racen! Maar je moet toch luisteren naar je lichaam en hardlopen ging gewoon niet. Dus een kleine mentale switch en focussen op wat ik wel kon doen -heel veel zwemmen en fietsen en een aantal verschillende dokters af. Uiteindelijk kreeg ik eind augustus groen licht om hardlopen weer op de bouwen –het zou pijn doen, maar ik mocht er doorheen lopen.

Net op tijd om aan IM Chattanooga te doen –ik heb de halve daar een paar keer gedaan en dit was een race die ik heel graag wilde doen –heuvelachtig, heet, geweldig support. Met het voorzichtig opbouwen van het hardlopen, had ik zeker niet de kilometers gemaakt die je normaal verwacht om een goede marathon te kunnen lopen, maar ik had er zin in. De dag van tevoren was ik toch wel heel erg nerveus, kon ik die afstand wel lopen? Mijn coach –Tim Snow –zei tegen me “Qua marathon heb ik meer vertrouwen in jou op een slechte dag, dan alle anderen op een goede dag”. En (zoals gewoonlijk) had hij gelijk. Na een vrij sterk fiets onderdeel, liep misschien niet het tempo dat ik weet te kunnen lopen, maar ik was consistent in de hitte en wist er weer een 3e plaats uit te slepen!

Dat was een goede confidence boost. Ik was er nog niet klaar voor om er een eind aan te knopen, dus Tim kwam met IM Cozumel –wind en hitte,dat klonk wel als een goed idee. Mijn vrouw, Becca, die helaas niet mee kon vanwege werk, was het daar mee eens –maar waarschuwde me wel dat dit mentaal zwaar zou worden. In Wisconsin was de winter aangekomen en mijn werk was weer in volle gang. En dat allemaal bij elkaar viel me inderdaad zwaar –ik houd heel erg van trainen, ik zit graag uren op de fiets en vind het heerlijk om hard te lopen –als het buiten is. Maar nu zat ik binnen op de fiets, uren lang, in de vroege uurtjes voor werk, of ’s avonds na het thuis komen. En met al flink wat sneeuw, temperaturen ver onder vriespunt  en de korte dagen was veel hardlopen binnen bij de sportschool. Ik merkte aan mijn lichaam dat ik moe was –waarschijnlijk mentaal gedreven. Maar ik wilde graag nog 1 race doen, toch? Ik kon de woensdag voor de race pas vrij krijgen, dus had een paar dagen op Cozumel om te acclimatiseren aan de warmte en weer even buiten te fietsen. Mentaal was dit een opluchting –even warm weer en een kleine pauze van werk. Maar ik was nerveus –mijn lichaam voelde de afgelopen paar weken niet in vorm om de fiets en qua hardlopen had ik nu wel meer kilometers gemaakt, maar we hadden het voorzichtig opgebouwd en ik had bijna alles op een lager tempo gelopen. Zou mijn lichaam meewerken op zondag?

Het zwemmen is met de stroming mee –dus dat is voor mijn voordelig. Ik had niet het gevoel dat ik alles aan het geven was, maar ik was met een groep, dus dat is toch altijd een goed gevoel. Mijn race begint als ik op de fiets stap –dus nu was het een kwestie van ervoor gaan. Al gauw merkte ik dat mijn benen niet wilde meewerken.

Ik fiets met power en ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om de kracht te leveren die ik had verwacht. Maar ik weet inmiddels ook dat bij een hele Ironman afstand van alles kan gebeuren, dus gewoon doorzetten, consistent blijven, en zorgen dat ik in de hitte mijn voeding onder controle heb. Zelf gebruik ik powerbar producten (gels en sport drank), dus dat had ik mee op de fiets, en dat wissel ik af met wat er op de course is –in dit geval gewone Gatorade.
Gatorade heeft ook een endurance formule –voor duur sport, maar dit was dat niet, en ik weet dat mijn maag moeite heeft met deze formule. Ik had zout meegenomen, in de hoop dat dat het probleem zou oplossen. Behalve het feit dat ik na 7  flessen sport drank (3 van mezelf en 4 Gatorade), bijna niet had geplast, voelde mijn maag prima bij de start van het hardlopen.

Nu was het een kwestie van mijn tempo vinden, mijn lichaam koel houden en consistent doorlopen. De drie rondjes is gaaf want daardoor zie je vrij veel publiek. Ik begon rustig aan het eerste rondje en mijn benen voelde zich goed. Halverwege gingen mijn benen nog goed, maar kreeg ik niks meer binnen, mijn maag wilde geen voeding meer. Tijdens het laatste rondje had mijn maag het gehad, en kwam alles van de afgelopen paar uur weer naar boven. Met nog maar een uur te gaan wist ik dat ik deze race hoe dan ook wilde afmaken. Tussen de stops door liepen mijn benen wel gewoon door en voor de laatste paar kilometers was het een kwestie van mentaal focussen op de finish.

Het was niet de ideale dag voor mij. Maar met een erg sterk veld (het was het Zuid Amerikaanse Kampioenschap, dus er stond meer geld en meer Kona slots op het spel) ben ik wel erg blij met een 5e plaats. Uiteindelijk was dit met een blessure van 3 maanden misschien niet het seizoen waar ik op had gehoopt, maar ik ben blij met de resultaten. Dit jaar heb ik voor het eerst het gevoel dat ik thuis hoor in het professionele veld. Ik weet dat er veel meer zit in mijn lichaam en ik denk dat Kona binnen bereik is. Het einde van het seizoen is altijd zwaar, ik vind het heerlijk om te racen en ik wil meer! Maar dat is een goed gevoel, ik doe triathlons omdat ik het leuk vind en dat wil ik zo houden. Dit gevoel betekent dat ik er nog steeds plezier in heb en dat ik er naar uitkijk om mijn lichaam te pushen en om volgend seizoen weer alles te geven.

Als laatste refereert Lenny aan de eerder geplaatste artikelen in deze Vrouwenweek:

Nu het seizoen over is, neem ik 2 weken helemaal vrij van sport, en dan nemen we 1-2 maanden om spieren op te bouwen (gewicht heffen) en te werken aan zwaktes (bijvoorbeeld zwemmen). En in deze tijd kom ik ook zo’n 3-4 kilo aan in gewicht, om mijn hormonen een beetje wat rust te geven. Ik word trouwens wel gewoon ongesteld, iets waar ik wel last van heb, de paar dagen voordat ik ongesteld wordt, voel ik me fysiek waardeloos.