Sione Jongstra: ‘Op vrouwentriathlons ontbreekt het haantjesgedrag’

Voor de tiende keer organiseert Sione Jongstra een trainingsweek op Lanzarote, speciaal voor vrouwen. Wat drijft Sione om vrouwen kennis te laten maken met de triathlonsport?

Tijdens mijn triathloncarrière merkte ik dat het aantal vrouwen achter bleef bij het aantal mannen als deelnemers. Vaak hoorde ik, als ik vertelde, dat ik aan triathlon deed dat het te zwaar en te lang was. Ik dacht: ‘hier moet ik iets mee.  Triathlon moet een ander imago krijgen en vrouwen moeten kennis kunnen maken met deze mooie sport.’ En zo begon ik in 2008 met de voorbereidingen voor een eerste Vrouwentriathlon in Nederland. Ik vroeg enkele vrouwen of ze zin hadden om dit samen met mij te organiseren. Omdat ik het goed wilde doen, besloot ik dat de eerste editie in 2009 zou plaatsvinden.  Ik woonde toentertijd in Leerdam en zodoende vond de eerste editie in de Betuwe plaats.

 

De eerste twee jaren was er alleen een zestiende afstand. Echter na het grote succes en terugkerende deelneemsters die vroegen om een langere afstand, kwam in 2011 niet alleen een achtste erbij maar ook een tweede locatie in Leidsche Rijn, Utrecht. Dit was inmiddels mijn eigen thuisbasis geworden. De samenstelling van het organisatieteam wijzigde vanaf het derde jaar ook. Uiteindelijk kwam er nog een derde editie in Nijeveen bij en werd er in de jaren erna nog van aantal en locatie gewisseld.

Het eerste jaar blijft qua deelneemsteraantallen het meest succesvolle jaar, maar daarna hebben we altijd een constant aantal gehad van rond de 200-225 deelneemsters. Behalve bij onze editie in Nijeveen (Drenthe) die drie keer heeft plaatsgevonden. Hier bleef de teller rond de 100 steken. Dit was mede de reden dat het daar ook bij drie edities is gebleven.

Veel vrouwen, die bij ons gestart zijn aan hun eerste triathlon zijn daarna meer triathlons gaan doen. En er zijn zelfs deelneemsters die het tot Eredivisie niveau geschopt hebben. De Vrouwentriathlon is zeker een kweekvijver voor meer vrouwen in de triathlonsport in Nederland. Veel dames bleken het toch fijn te vinden om laagdrempelig, op een behapbare afstand en zonder ‘haantjesgedrag’ kennis te kunnen maken met de sport en/of zo de triathlon te willen blijven beleven.

 

De Vrouwentriathlon wordt vanuit Stichting Vrouwentriathlon georganiseerd en is dus geheel een vrijwilligersbaantje voor alle organisatieleden, ook voor mij. Het is erg lastig om het te blijven combineren naast werk, een gezin en zelf nog willen sporten. Het is zeker een kwestie van goed plannen en ik heb geluk dat ik een behoorlijk hoog energie niveau heb.

Ik hoor vaak dat mensen denken dat ik mijn brood er mee verdien, maar dat is niet zo en ook niet mogelijk met het relatief kleine aantal deelneemsters.  Het is dus eigenlijk een (onbetaalde) baan erbij. Dat het niets oplevert is niet helemaal waar, want de lieve en positieve reacties van de deelneemsters en ook vrijwilligers geven mij – en ook de andere dames van het organisatieteam – een gewaardeerd en goed gevoel en geeft weer nieuwe energie.  En niet te vergeten de grote positiviteit en inzet van de andere vrouwen van het organisatieteam. Hoewel er af en toe wel eens één tussen zat die het vrijwilligerswerk maar heel vrijblijvend vond en zomaar halverwege de voorbereidingen opstapte.

Daarnaast organiseer ik sinds 2009 dus elk jaar een speciale trainingsweek voor vrouwen op Lanzarote. Naast de trainingen en dingen leren van mij en elkaar staat de gezelligheid ook centraal. Er zijn dames  die zelfs voor een 5^e keer mee zijn geweest, dan mag ik toch concluderen dat het een succes is. Veel dames blijven nadien met elkaar in contact en doen trainingen en/of wedstrijden samen. De Vrouwentriathlon wordt vaak gebruikt als een reünie.  Deelneemsters komen deels uit de reclame die de Vrouwentriathlon voor deze week maakt, dus zo krijg ik er ook indirect iets voor terug. Voor 2020 – de jubileumweek dus – is er trouwens nog één plekje vrij.

We zijn enorm trots dat we ieder jaar weer rond de tweehonderd deelneemsters hebben, maar om de vaste kosten te kunnen dekken is het maar een klein getal. De kosten worden elk jaar hoger, de subsidies minder of verdwijnen.  Daarnaast wordt het als team wel steeds lastiger om de benodigde vrijwilligers op de dag van de Vrouwentriathlon bij elkaar te krijgen. Er zit geen vereniging achter de Stichting en we hebben dus geen leden die we al zouden kunnen inzetten. Daarnaast heeft de bond besloten het fenomeen startersevenement af te schaffen (2020 komen we gelukkig nog in aanmerking voor overgangsregeling) en zullen de kosten vanaf 2021 nog hoger worden.

Zal er na de editie van 2020 nog een Vrouwentriathlon in deze vorm plaatsvinden? Dat is voor ons op dit moment een vraagteken.

 

Dank je wel Sione voor jouw bijdrage. Laten we hopen dat er na 14 juni volgend jaar (wederom in Beusichem) nog vele Vrouwentriathlons mogen volgen. Daar kunnen we met z’n allen (bond, atletes, sponsoren, vrijwilligers enz.) voor zorgen door in groten getale die dag naar Beusichem af te reizen.