Willeke van der Zand: ‘Ik ben eigenlijk meer een loper’

We kregen er afgelopen seizoen nog een bijzondere vrouw bij: Willeke van der Zand. De Arnhemse had vorig jaar haar zinnen gezet op de Triple Dutch 2019. En wat in Willekes hoofd zit, zit niet in haar…. Toen ze vernam dat Maastricht als Ironman af zou vallen, besloot ze dan zelf maar een hele triathlon te organiseren. Samen met haar partner/’aanstichter van alles’ Gert-Jan ten Pierick. De Gelreman was geboren. Toch niet gek voor iemand, die haar verhaal begint met….

 

Ik ben eigenlijk meer een loper
Of ik een stukje wil schrijven voor Trikipedia omdat ze deze week de vrouw centraal zetten. Tjonge jonge, waar ben ik toch in beland , het was helemaal nooit de bedoeling om te gaan ’triathlonnen’ dat was nu eenmaal zijn ding…….
Maar ja na drie halve triathlons en vier heles komt de zin die ik eerder altijd zei ‘ik ben eigenlijk meer een loper’ niet echt geloofwaardig meer over.
Ik dacht…..misschien wel leuk jullie in vogelvlucht mee te nemen in deze toch wel uit de hand gelopen ……tja hoe zullen we het noemen…..hobby, tijdverdrijf, slavendrijvernij bij tijd en wijle.

In den beginne

Een jaartje of 8 geleden maakte ik een vrij onschuldige keuze, dacht ik toen. Mijn vriend probeerde me al een tijdje over te halen om mee te gaan lopen. Hij was al besmet met het triathlonvirus en ik wist dat ik daarbij uit de buurt moest blijven wilde ik nog een ‘leven’ houden. Maar om van het mannelijke gedram verlost te zijn gaf ik toe…..ik ga drie maanden met je mee trainen (lopen he de rest niet, de rest begin ik niet aan, echt niet hoor) en als ik het dan niets vind, dan is het klaar met het gezeur. Met een handje klap sloten we de deal. Nou daar gingen we. Ja een minuut op en minuut af, dat schiet niet op. Ik ben meer van hier met die zure appel dan bijt ik hem de kop af, want het drama moest niet te lang duren. En mijn lieve aanstichter kreeg denk ik voor het eerst spijt van zijn actie toen ik hem na een week of twee belde in de vroege ochtend zo rond zes uur dat mijn eerste 5 km een feit was.

Mijn eerste 10 km was ook best bijzonder, want die wilde ik zo graag aftikken dat ik na een week of zes na een kilometer of zeven te hebben gelopen het een mooie dag vond om dat een feit te laten worden. Maar ik wist op een of andere manier intuïtief al dat je de afstand in stukjes moest hakken want na 7 km was de koek eigenlijk al op en vroeg ik mijn vriendlief iedere verdere 100 meter de voortgang door te geven, waarop ik zou besluiten of ik verder zou gaan. Pijn had ik jonguh, pijn maar na 29 x te kiezen door te gaan was mijn eerste 10 km een feit.

Niet op mijn rug

 

Ik bleef nog lang roepen dat ik een loper was maar pakte al snel de andere disciplines erbij gewoon lekker voor het herstel he niets serieus. De eerste keer open water zwemmen vergeet ik nooit. Kon best redelijk zwemmen maar zo midden op een meer…..(was natuurlijk helemaal niet in het midden maar iedere realiteitszin viel weg) raakte ik volledig in paniek. De geruststellend bedoelde woorden van mijn vriend maar toen vooral door mij gezien als de aanstichter van dit alles vertelde me dat er niets kon gebeuren. niets kon gebeuren, niets kon gebeuren… Is hij levensmoe ofzo? Wat er kan niets gebeuren, moet je eens opletten als ik jou in mijn klauwen krijg dadelijk! ,,Draai je maar op je rug dan drijf je.” Ik hoor het hem nog zeggen en mezelf roepen ‘ik draai me niet op mijn rug’ wie draait zich nou op haar rug als je denkt dat je dood gaat wat een belachelijk idee!!!

 

Openwatervrees. Wat een onzinnig gedoe zeg! Er is me inderdaad niets gebeurd, maar vertel dat maar eens aan jezelf als je half hallucinerend daar dobbert in een te strak pak wat dan ook niet helpt om lekker rustig te ademen. Maar het kwam goed en inmiddels heb ik al veel open water zwemkilometers overleefd. Ik was dus nu een loper en zwemmer en er was nog een onderdeel. Het fietsen…..ik ging echt niet zo’n raceding kopen dat deed ik eerst maar op een mountainbike. Ik zou tenslotte bijna nooit gaan fietsen dus …..dat zou zonde zijn en een mountainbike pak je net even iets sneller. Ja, ja zullen de triatleten denken die regelmatig bij ons over de vloer komen: inmiddels heb je toch een racefiets, een mountainbike en een vurig rood triathlonfietsie luisterend naar de naam Scotty. (sorry) Die hangt in de kamer. Maar ik denk toch dat ik meer een loper ben…toch?

Even terug naar de opbouw. Eerst kwam er een halve marathon, nee korter begon ik niet aan dat vind ik teveel heisa naar zo’n event en dan even rennen en weer naar huis. Dus de opbouw was als volgt eerst een halve marathon, daarna een hele marathon. Tussendoor na een stunt met de racefiets een jaar revalideren en een verbod op duursporten (nope dus) heb ik er aan toe gegeven…..ja, ik was en ben een loper maar als mensen vragen welke sport ik doe zeg ik met steeds minder gestotter en aarzeling: ik doe aan triathlon.

Dat hele ding (Maastricht) even finishen

Er kwamen drie halve triathlons en toen werd het tijd voor een hele. Er werd getraind en ook gefinisht en wat is het toch prachtig om dat lijf tot eerder onmogelijke prestaties te begeleiden. Want zo’n hele. Echt toen mijn vriend de eerste deed dacht ik……hoe dan….ik dacht ik heb een relatie met een soort God dat hij dat kan; het was niet te bevatten. Nee dat zou ik echt nooit doen….nooit! Tot 2016 dan he…..je moet jezelf ook niet aan iedere belofte aan jezelf kost wat kost willen houden. Geweldig, ik die nog geen band kan plakken of in elk geval de band niet meer om de velg krijg. Maar ach: fingers crossed en hopen dat de fiets heel blijft en de heuvels in bij Maastricht en dat hele ding even finishen.

Val me gewoon niet lastig met allerlei fietstermen en onderdelen want ik snap niets van zo’n fiets. Die moet gewoon doen wat die moet doen. Ik kan me nog herinneren dat ik vorig jaar een bikefit liet doen en dat ik tegen Jeroen van Geelen zei: ,,Ik heb geen verstand van een fiets dus gewoon aanwijzen als je een onderdeel wilt benoemen .” Ik heb er nog steeds de ballen verstand van maar mijn fiets neemt me dat niet kwalijk. Dus als mensen je vragen wat is het verschil tussen een mannen en vrouw triathlonfiets….dat dus een echte vrouwentriathlonfiets die neemt te weinig technische kennis niet te persoonlijk op.

Heerlijke mannenwereld

 

Ik train keurig mijn uurtjes en als er iets leuks voorbij komt dan schrijf ik me in als de ellende maar lang genoeg duurt want dan vind ik het leuk. Zo was de ’trappenmarathon op de Chinese muur’ nog steeds een favoriet. Wat een pijn kan een mens hebben joh!
Snel ben ik niet. Ik heb een soort van eigen stijl ik dartel me eigenlijk met veel plezier en brede glimlach door een wedstrijd heen. Moet keurig in verband met eerder hersenletsel onder een bepaald hartslagje blijven maar ook dat is trainbaar. En dartelend word ik wel steeds sneller, dat wel. Veel meer dames moeten gewoon lekker komen dartelen. En heel wat gedartel kwam het jaar dat het echt helemaal uit de hand liep. Ik voel me op en top in de heerlijke mannenwereld, die triatlon nu nog is. Dat geen enkele vrouw tot 2019 de triple had gedaan……tja dat kon natuurlijk niet. Natuurlijk kunnen vrouwen ook drie hele triathlons doen in tien weken….toch, wel toch, ja toch, zeker wel als je gewoon lekker blijft dartelen en volhoudt dat je eigenlijk een loper bent.

Het besluit was genomen. Moest nog wel even weer een testrondje op de racefiets, want van dat fietsen had ik na de eerste hele zo genoeg van dat de bike zonder wielen achter de wasmachine in de opslag is beland. Ja, ik weet ook wel dat die daar vast heeft staan roepen om me. Maar ik kon geen fiets meer zien. Die fiets of meer dat zadel ……..dat is een martelwerktuig en na zes uur fietsen ….juist ja lijken sommige delen van het lijf weggetoverd wat gevoel betreft. Maar het eerste rondje voelde weer oke en de keus gemaakt die triple zou er komen.

Triple Dutch dan maar met Gelreman erbij

En alsof Ironman eigenlijk vond dat ik toch ook meer een loper was dan triatleet zette die de zaak nog even op scherp en besloot dat zo’n 1200 deelnemers toch net iets te weinig was. Hup de stekker eruit getrokken. Nou ja zeg…..ik had toch gezegd dat ik een triple ging doen en zo werd ik van loper, loper/zwemmer een voorzichtige triatleet naar initiatiefnemer van de Gelreman. Tja en mijn vriend, die had de hele boel een jaar of acht geleden aangezwengeld. Dus die was eigenlijk schuldig aan alles en zette zijn schouders eronder en zo werd de Gelreman geboren. Mmmm inmiddels is ontkennen dat er in mij een triathlonhart schuil gaat natuurlijk echt vreemd. Dus ik trainde me suf en hoopte zo meer vrouwen aan te steken om de lange afstand te gaan omarmen en werd de triple een feit. En hoe gaaf samen met vijf andere vrouwen bestormden we die mooie Triple Dutch lijst, waar Ruud mee aan kwam zetten.
Dussssss vrouwen ‘over there and anywhere in the country’: kom dartelen je zult zien dat het je lukt!

Willeke.