Marloes Vos, adaptive triathlete (3) : Vallen en opstaan!

Marloes Vos, adaptive triathlete, 28 jaar, 10 jaar lang is zij door het leven gegaan in een rolstoel. In 2016 is de knop omgegaan en in 2018 is haar triathlon avontuur begonnen. Nu is ze op weg naar haar 1^ste full distance triathlon in 2021. Naast haar fulltime baan als product manager zet ze zich ook in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog gaat Trikipedia.nl Marloes volgen, tot haar ultieme doel; De Gelreman 2021!

Het leven gaat met vallen en opstaan, voor mij letterlijk en figuurlijk. Mijn weg als triatleet op weg naar full distance zeker en helemaal in deze tijd van corona en lockdowns. Al was het voor mij daarvoor ook al een bumpy road. En ik denk eigenlijk dat dit voor velen onder ons geldt. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Het trainen voor een doel, gaat niet altijd vanzelf en altijd stijgende lijn. Het belangrijkste is hoe ga je daarmee om en hoe weet je jezelf fysiek en mentaal gezond te houden.

Door het leven gaan met mijn spierziekte maakt dat ik altijd flexibel moet zijn, planningen maken is leuk, alleen als ik uit  bed stap en mijn been zegt even nee dan zal ik daarop moet anticiperen en dat doe ik nu al een aantal jaren en zo ook nu in de sport. Er is helaas geen handboek voor mijn aandoening, maar ik denk eigenlijk dat dit geldt voor iedereen, je kan nog alles zo plannen, maar het leven is niet te voorspellen. Mijn coach Josta Bolhuis van Trispiration zegt het altijd mooi, in de triathlon sport heb je een plan a tot en met z en oh ja, een flexibel plan heb je ook nodig en zo is het maar net, waai met de wind mee en je zet de richting uit.

De corona tijd, maakt het voor iedereen een uitdaging om gemotiveerd te blijven en te trainen, maar ook fysiek en mentaal op de rit te blijven is een uitdaging. Voor mij was het effect gelijk merkbaar, 2 weken na dat ik thuis moest gaan werken, de zwembaden en gyms dicht waren, kreeg ik een acute ontsteking in mijn achillespees. Verandering van traingingspatroon zorgde ervoor dat ik gelijk een fysieke reactie kreeg. Zeer balen, want ik was op weg naar de halve marathon als voorbereiding op de halve triathlon. Maar ja “change of plan’s” en we gaan focussen op fietsen. Superfijn dat ik dan een coach heb die meedenkt, die alternatieven bedenkt. Gelukkig blijk ik sterk te zijn en goed in vorm en na 4 weken kon ik weer hardlopen en liep ik mijn eerste 5 km. “Yes,  I am strong”; ik fietste er op los en zou beginnen aan mijn challenge, mijn eerste 90 km fietsen….. Dat liep even anders.

Mijn neef  mee, we fietsen de Gelreman route twee keer, na een plensbui waren we koud, maar we gingen door. Alleen kwamen we er achter dat een paar km extra nodig waren om het doel van 90 km te volbrengen: neef Jordi wist nog wel een leuke route door een mooi stukje Arnhem. Toen kwam daar het bruggetje:  dat werd een bridge to far. Een seconde van uitval en daarmee stuurfout in combinatie met een ijzeren richel, maakte dat ik mezelf in de ijzeren pilaar van brug lanceerde, oftewel zoals vriendin zei, een ‘Brughug’ deed. Snakkend naar adem en paniek dacht ik alleen maar aan mijn fiets: is die nog fietsbaar, kan ik verder fietsen ermee, is nog heel….
Tot ik realiseerde het bloed uit mijn knie gutst… een flinke open wond. En ja wat doe je dan…. Uhm in de polder staande op een fietsbruggetje tussen de koeien met de dokterspost op 3 km afstand. De dokterspost gelden; we komen er aan! Hoe ik dat gedaan heb geen idee.. Maar al fietsend de corona vragenlijst doornemende kwamen we aan op de post. En ja conclusie, de knieschijf lag bloot en moest gehecht worden, gekneusde borstkast en  wat doe je dan….
Herstellen en nieuwe plannen maken samen met mijn coach, fysio en sportarts.

Nu kleine 2 maanden verder ben ik hersteld (oké nog wel een rare puntknie, maar ach ja) en heb ik op creatieve wijze meekunnen doen aan de Trispiration Triathlon competitie (55 vrouwen die in hun thuisomgeving zich zelf uitdagen), maar race 3, 4 en 5 heb ik zelfs weer echt kunnen knallen.

Het lef moet weer terugkomen, het vertrouwen in wat ik kan ook en  optimale voorbereiding naar mijn alternatieve halve triathlon kan ik het niet noemen. Maar weet je, het maakt me sterker voor de toekomst. Bij mij geldt toch:  “time doesn’t count, the finish does!”

En zo zie je maar weer plan a tot en met z is niet genoeg. Denk in mogelijkheden en ook al zijn je doelen weg, ga op avontuur maak er wat moois van. Geniet, want dit is een uniek jaar. Een jaar waarin je kan bouwen en sterker uit kan komen, fysiek en mentaal.