Alida Hagen: Geweldig om te voelen dat mijn lichaam dit weer aan kon!

Alida, we kennen elkaar sinds een leuke 1 april-grap, die we op Trikipedia (toen nog 3athlon.nl) gebruikten en waar best veel reacties op kwamen. Sindsdien altijd contact gehouden. Op wedstrijden en via social media. Weet je nog hoe jullie op die grap kwamen?
Volgens mij was het zo dat er al eerder een foto van ons geplaatst was, als tegenhanger op de foto die gemaakt was door heren van Nederlands triathlonteam. Een paar maanden daarna kwam vanuit jullie de vraag of er nog een 1-april grap te verzinnen was en uit die grap is de volgende foto ontstaan.

Sport neemt een belangrijke rol in jouw leven in. Voordat je aan triathlon deed, was je al op allerlei fronten heel actief. Wat deed je zoal en was je daarbij ook competitief ingericht?
Wat totaal niet met triathlon te maken heeft, maar wat wel een soort verslaving van mij is geworden: de Vierdaagse van Nijmegen. Inmiddels heb ik die achttien keer gelopen en ieder jaar kijk ik er weer naar uit.
Op de basisschool deed ik judo en toen ik een aantal jaren later een les taekwondo zag in diezelfde sportschool, was ik verkocht. Ik heb dit een heel aantal jaren gedaan en toen ik richting de zwarte band mocht, ben ik gestopt. Achteraf een domme keuze en dat vind ik nog best wel eens jammer. Skeeleren deed ik altijd al wel, maar heb dat daarna nog een paar jaren bij een vereniging gedaan. Overigens was dit superhandig afgelopen wedstrijd, omdat skeeleren daarbij een onderdeel was op beide dagen. Daarna heb ik me volledig op het voetballen gestort, wat ik een heerlijke sport vond en nog steeds vind. Helaas heeft het niet goed uitgepakt voor mijn knieën en heb ik de keuze moeten maken om ermee te stoppen. Na een aantal jaren revalideren kwam het plan, samen met een ander revalidatie-maatje, om de Alpe d’HuZes mee te doen. Zodoende ben ik in aanraking gekomen met wielrennen en na vijf maanden trainen is het gelukt om zes keer naar boven te fietsen. Bijna een jaar na dit avontuur (voorjaar 2013) ben ik lid geworden bij VZC en is het triathlonnen begonnen.

Zeven jaar geleden kwam de driekamp op je pad. Je sloot je meteen aan bij VZC in Veenendaal. Een club met een mooie reputatie. Vertel eens wat meer over de vereniging. Ik heb ook de indruk dat de vrouwen goed vertegenwoordigd zijn binnen VZC?
VZC is een fantastische en sociale vereniging. Welk niveau je ook hebt, iedereen is welkom. Pre-covidperiode hadden we ook een heuse onderlinge competitie met een zeer gedetailleerde puntentelling. Hierbij is jaarlijks een ‘muts’ te verdienen voor de beste per leeftijdscategorie en hier wordt zeer veel waarde aan gehecht binnen VZC. Alle tactieken worden gedurende het jaar uit de kast gehaald om de felbegeerde muts in bezit te krijgen tijdens de jaarlijkse clubavond. Verder zijn we ook erg betrokken bij elkaar, zowel bij positieve als negatieve gebeurtenissen.

Die kwamen helaas de voorbije jaren nogal eens voor. En dan hebben we het niet eens over je eigen fysieke ongemakken. Kort nadat je aan triathlon ging doen, werd bij jou colitus ulcerosa vastgesteld. Mijn medische kennis reikt niet heel ver. Wat mankeer je en hoe kun je toch blijven sporten?
Ongeveer zes jaar geleden is colitis ulcerosa bij mij vastgesteld. Er is bij deze ziekte sprake van een chronische, regelmatig terugkerende ontsteking van de dikke darm. Ook kunnen er klachten en ontstekingen buiten de darm voorkomen. Toen de diagnose gesteld werd en ik medicijnen kreeg, ging het al snel beter. Ik had er eigenlijk weinig last van en ging weer verder met mijn leven. Helaas bleef dit niet zo en kreeg ik regelmatig darmontstekingen. Soms ging het vrij snel, met extra medicatie, weer voorbij en soms bleef het hardnekkig(er). Het is een zeer pijnlijke aangelegenheid en wanneer een ontsteking zich voordoet, dan is sporten eigenlijk onmogelijk. Ik heb geleerd om tijdens de ‘ontstekingsvrije perioden’ extra te genieten van wat er wel mogelijk is.

Vorig jaar ging het dan toch mis en was de ontsteking hardnekkiger dan ooit tevoren. Van dagelijks in beweging, lag je opeens plat op bed en kon je niets. Dat moet ongelofelijk zwaar geweest zijn? Tegelijkertijd liet je aan de buitenwacht nauwelijks iets merken. Al chattend met jou vraag je ook altijd hoe het met mij gaat. Je beurde ook andere chronisch zieke medepatiënten op om nooit de moed te verliezen. Waar komt dat ongebreidelde optimisme vandaan?
Toen ik weer een ontsteking kreeg (vorig jaar mei 2019), was ik op werkweek in Normandië met onze leerlingen uit de derde klassen. Die week heb ik nog wel vol kunnen maken en zelfs mijn collega’s gaven aan dat ze niks aan mij gemerkt hadden. Inmiddels had ik wel veel meer pijn gekregen en begonnen de ontelbare ritjes naar het ziekenhuis. In het begin had ik er wel hoop op dat het redelijk snel beter zou worden, dat was immers vaker zo als ik extra medicatie kreeg. Dit keer was dat niet zo en heb ik in een aantal maanden tijd zo’n dertien verschillende soorten medicatie gehad. Niks hielp en de ontsteking werd alleen maar groter en erger. Na de zomer waren alle opties opgebruikt en was de enige mogelijkheid eigenlijk nog om mijn gehele dikke darm te laten verwijderen en een stoma te laten aanleggen. Dit leek mij een vreselijk scenario. Vervolgens ben ik tóch op internet gaan zoeken, terwijl ik me had voorgenomen dat niet te doen (vaak lees je dan niet de meest prettige dingen). Uiteindelijk ben ik uitgekomen bij AMC Amsterdam en heb daar meegedaan aan de COSTA-studie. Vorig jaar oktober ben ik geopereerd en binnen een paar maanden leek het erop dat het beter ging en dat was ook zo. Ik kon weer beginnen met eten (dat had ik vier maanden niet gekund) en ook weer wat wandelen (begonnen met honderd meter per keer).

Inderdaad ben ik nooit de moed verloren, maar het viel niet mee. Op een gegeven moment kom je op een punt dat je gewoon ‘bestaat’, maar niet meer het gevoel hebt dat je echt aan het leven bent. Ik dacht bij mezelf: ‘als die ontsteking voorbij gaat en ik nooit meer kan sporten, dan heb ik daar ook wel vrede mee’. Ik wilde zo graag van die pijn af. Ook in die periode heb ik veel steun gehad aan mijn VZC-clubgenoten, wat ben ik ze dankbaar! Maar als je dan voelt dat je weer een ietsiepietsie kúnt bewegen, dan probeer je dat toch weer op te pakken. Als je de moed verliest, dan verlies je ook van jezelf en dat wilde ik voorkomen. Ik denk dat bewegen voor iedereen goed is, ook voor chronisch zieke patiënten. Niet altijd is alles wat je wil mogelijk, leg daarom ook de lat op jouw hoogte!

 

Je staat voor de klas. Eerst basisonderwijs, inmiddels middelbaar. Dyslexiecoach, (gym)docent en stagebegeleider ben je op De Meerwaarde in Barneveld. Ook daar ben je even ‘uit de running’ geweest. Hoe gaat dat inmiddels?
Ik werk op een superleuke school waar ik het erg naar mijn zin heb. Afwisseling vind ik erg belangrijk en die heb ik nu volop.

Grote betrokkenheid, we hadden het er al eerder over. Niet alleen om zelf te kunnen sporten ook om het sporten voor anderen mogelijk te maken. Je was één van de eerste vrouwelijke bestuurders in Nederland bij een amateurvoetbalclub. Nu ben je secretaris/pr-vrouw bij VZC. Is er als vrouw op bestuurlijk vlak nog een wereld te winnen?
Dat denk ik zeker! Dat is in het bedrijfsleven, maar ook in het verenigingsleven het geval. Ik denk dat vooral een mix van mannen en vrouwen het meest krachtig is.

Hoewel ik weet dat je er bescheiden over bent, refereer ik toch aan je niet geringe sportprestaties. Onlangs nog in Tsjechië de Gigathlon. Je schreef op je FB: ‘the greatest wealth is health’. En ook: wat is het lichaam toch bijzonder. Dat laatste kun je wel stellen. Wanneer wist je: ik ga die twee dagen zwemmen, skeeleren, ATB-en, wielrennen en hardlopen gewoon doen? En ging het dan ook pijnvrij?
Het was zo geweldig om te voelen dat mijn lichaam dit weer aan kon. Afgelopen december kon ik amper een paar honderd meter wandelen en nog geen tien kilometer fietsen. Op een gegeven moment zat ik tijdens de wedstrijd in Tsjechië op mijn mountainbike en fietste ik door een heel mooi stuk natuur; op dat moment werd ik bijna emotioneel, omdat ik zo dankbaar was (en ben) dat ik dit weer kan. Wie had dat ooit gedacht?
Ik heb mezelf pas een week voor de wedstrijd ingeschreven, omdat ik toch ook wel het vertrouwen in mijn lichaam een hele tijd kwijt ben geweest. Hoe kan ik nou op mijn lichaam rekenen, terwijl het me vaak ‘zomaar’ in de steek laat? Toch wilde ik het graag proberen en als ik de finish zou halen, dan zou dat al een mooie bekroning zijn op een rottige periode. Een tweedaagse wedstrijd die vooral lang moest gaan duren en waarbij op beide dagen vijf verschillende sporten aan bod kwamen, zou mij wel moeten liggen dacht ik.  Het podium halen was nooit in mij opgekomen en was heel mooi. Het ging pijnvrij en ik heb geen last van mijn buik gehad.

De reacties waren vooral ook ongeloof hè. Dat je dit al kon na zo’n ellendig ziekbed?
Dat klopt inderdaad. Mijn arts (Rijnstate ziekenhuis Arnhem) heb ik daarna een mailtje gestuurd en zij reageerde direct. Ik heb veel aan haar te danken; ze is een kundig arts die zich ook kan inleven in iemand die graag weer zou willen sporten.

Mooie sportervaringen deed je al op in races als het WK 70.3 Ironman in Zuid-Afrika, Challenge Aruba en Finland, 70.3 Ironman Kazachstan en Samorin. Bovendien ook zes keer Alpe d’Huez op. Waar ben je het meest trots op?
Ik vind het vooral allemaal leuk om te doen. Hoe mooi is het om een vakantiereis te combineren met een wedstrijd. Op alle plaatsen vond ik het fantastisch mooi en was het goed georganiseerd. Dat ik me voor WK 70.3 in Zuid-Afrika kwalificeerde, was een mooie verrassing. Ook bewaar ik aan Alpe d’HuZes bijzondere herinneringen. Ik heb daar zes keer naar boven gefietst, terwijl ik nog maar vijf maanden op de racefiets zat. De drijfveer was enorm, omdat mijn moeder op dat moment heel erg ziek was. Dit heb ik voor haar gedaan en ik wilde er alles uit halen. Ze is zes weken erna overleden en dat maakte het voor mij nog meer bijzonder, omdat ze het heeft kunnen meemaken.

We zitten allemaal nog in coronatijd, maar ik kan me voorstellen dat je na je lange inactiviteit en de leuke Gigathlon-ervaring al weer plannen voor de toekomst maakt. Licht je alvast een tipje van de sluier op?
Uhhh, momenteel is er niet echt veel te kiezen  😉
Ik hoop, net als alle andere sporters, dat er komend jaar weer wél wat te kiezen valt en we weer helemaal los kunnen gaan!

Dank je wel Alida voor het fijne gesprek.