Janien Lubben: Allemaal zijn we maar gewoon mens. Ook wel bekend als Homo Sapiens

Het is vrouwenweek op Trikipedia.
En het moet begin oktober zijn geweest toen de mannen achter Trikipedia mij vroegen of ik een bijdrage wilde leveren aan de week waarin de vrouw centraal staat.
LUB: “Wat leuk dat jullie mij vragen, maar waar schrijf ik dan over?”
WIM: “Ja, nou ja het mag eigenlijk overal overgaan! Ik zag laatst een talkshow waarin homoseksualiteit in de sport aan de kaak werd gesteld. Misschien is dat een
onderwerp?”

Een speciale week voor vrouwen op dé Triathlon pagina van Nederland, in combinatie met homoseksualiteit, hmmm, denk ik, maken we er in Nederland dan zo’n potje van dat het anno 2020 echt nodig is dat ik een stukje schrijf over homoseksualiteit? Persoonlijk sta ik er namelijk nooit zo bij stil dat ik een lesbische triatleet ben. Nee, ik  zwem, fiets en ren liever dan dat ik daar stil bij moet staan. Dat ik er niet bij stil hoef te staan komt natuurlijk vooral, omdat ik het geluk heb dat de
mensen om mij heen mij accepteren zoals ik ben en mij niet verstoot, wat in andere culturen wel een gegronde angst kan zijn.

Behoorlijk makkelijk heb ik het dus als ik mezelf vergelijk met al die andere gays in de wereld… Vooral als je bedenkt dat er nog zo’n 70 landen zijn, waar gay verre van oké is. In bijna tien landen staat zelfs de doodstraf op homoseksualiteit! En dat vind ik, naast ontzettend verdrietig, behoorlijk zorgwekkend! De doodstraf, alleen omdat mensen geloven dat je als homo fout bent? Maar het is toch beslist niet fout? Als je van een ander houdt? En daarbij: Man of vrouw? Hetero of homoseksueel? Allemaal zijn we maar gewoon mens. Ook wel bekend als de Homo Sapiens.

Terug naar de lesbische triatleet.
In de triathonwereld ervaar ik vooral dat het niet uitmaakt wie of wat je bent.
3.8km zwemmen
180 km fietsen
42.2 km rennen
Vrouw of vent?
Je zult het allemaal eerst zelf moeten voltooien voordat je een Full Distance finisher bent. We schrijven eind 2020. De planning voor 2021 wordt gemaakt.
Mijn oog valt weer op Ironman Dubai en Ironman Kazachstan, maar ondanks dat mijn geaardheid niet op mijn voorhoofd staat geschreven vink ik de wedstrijden niet aan op mijn voorkeurslijst.

Want:
Ik ben een vrouw en zij is een vrouw
Samen wonen we in het Duitse Fürstenau.
De één heet de Roo, de ander Lub.
De Roo is de drijvende kracht achter triatleet, en mens Lub!
En daar ga ik weer; Vrouw of man?
Als mens heb je nu eenmaal, voor- tijdens en na de race-, iemand nodig waar je op bouwen kan.
The force behind the force is namelijk vaak de partner (man of vrouw) van de triatleet.
En wie of wat je ook bent,
het is heerlijk dat er iemand aan de finishlijn staat die je echt kent!

De partner van de triatleet staat tijdens de wedstrijddag de hele dag in spanning, terwijl wij, triatleten, lekker ons ding aan het doen zijn. Ze proberen ons zo goed mogelijk te volgen: “Is ze al gestart? Is ze al uit het water? Zit ze al op de fiets? Waar fietst ze nu? En nu? EN NU? Help! Kan ik ergens mijn telefoon opladen? Ja, ze is aan het rennen? Waar rent ze nu? En nu? KOM OP LUB!”

En maar wachten, en wachten en nog langer wachten tot ik weer voorbijkom. En tijdens het wachten de site van de organisatie refreshen en refreshen in de hoop dat er weer een update is geplaatst van waar ik lig in de wedstrijd. Zonder dat wij, triatleten, het weten bezorgen wij de partner een hartverzakking, omdat de website van de organisatie geen update geeft en het lijkt dat we stilstaan…. In de gedachten van de partner (en de andere supporters) liggen we op zijn minst dood te gaan in een greppel!

Op de foto’s van de wedstrijddag zie ik mijzelf terug, in wetsuit voor de start, met een gefocust gezicht uit het water komen. Zie ik mijzelf fietsen, hardlopen, mijzelf finishen… Het belang van de partner achter de triatleet wordt veel te weinig belicht! Want de foto’s showen niet de spanning van de wedstrijddag waar de partner de hele dag inzit, ze laten niet zien dat de partner in de stromende regen meefietst als ik, de triatleet, weer een duurloop van 2 uurtjes wil maken. Ook zijn er geen foto’s die laten zien dat wij triatleten uren en uren van huis zijn om te trainen. En dat dikwijls ook moeten combineren met een fulltime job. Er zijn geen foto’s van de vaatwasser vol met bidons of een wasmachine die overuren draait. De foto’s laten niet zien dat de partner met alle liefde zegt: “Maar waar sta je dan? Dan
kom ik je nu halen” Als ik voor de 3e keer die dag lek heb, en alle bandjes en patroontjes op zijn.
Ze laten niet zien hoe erg de laatste week voor een wedstrijd is. Dan mogen we ineens niet zo veel trainen, en hebben we tijd om na te denken. Heb ik wel genoeg getraind? Kan ik het wel? Kom ik die berg wel op? Ben ik dik? Ja, hè? Ik ben gegroeid! Degene die dit steeds weer en weer aanhoort is? Juist! De partner van de triatleet.

De foto’s laten niet zien dat de partner keer op keer vol liefde een peptalk geeft, na een slechte training, na een chagrijnige bui, er eigenlijk altijd voor ons is.
Dat de partner veel meer is dan een partner. Als het mij niet lukt om mijn sporthorloge te synchroniseren, pakt ze het mij heel rustig af. En niet veel later wordt mijn training gesynchroniseerd… Zij zijn degene die onze dromen, wanen en tranen kennen achter de big smile op de finishlijn. De partner is veel meer dan alle woorden in dit schrijven kunnen zeggen!

Dus nog eens in de herhaling:
Wie of wat je ook bent. Vrouw of man?
Als mens, en als dus ook als triatleet, heb je nu eenmaal iemand nodig waar je op bouwen kan.
Dus daarom:
Elkaar liefhebben is niet fout, het is fout dat je niet overal ter wereld kunt doen wat je lief hebt, omdat je liefhebt.
Heb lief! Man of vrouw! Want allemaal zijn we maar gewoon mens. Ook wel bekend als Homo Sapiens