Speakerscorner: heerlijk om nog 1 keertje met Ruud Eurosport te mogen doen

ZONDAG – Om de triathlonsport nog spectaculairder te maken, kwam Chris McCormack een aantal jaren terug met de Super League Triathlons. De flitsende formats met ultrakorte afstandjes en wisselende volgorde van onderdelen, korte pauzes ertussen, kwalificaties en finales: het gaf beslist een nieuwe dimensie aan triathlon. Toegegeven: acht uur lang naar beelden van een hele triathlon kijken valt niet altijd mee zelfs niet als er tot het laatst toe spannende strijd wordt geleverd.

Dan lenen de Super League races en inmiddels ook de indoor/eSportsvariant Arena Games zich veel meer voor publieks-events. Vanaf de tribune kun je immers het hele spektakel op een paar vierkante meter volgen. Met een goede show eromheen, goede presentatoren en commentatoren zijn de Arena Games ook bij uitstek de wedstrijden om langs zoveel mogelijk kanalen te verspreiden. Bovendien heeft het team van Macca (met ook de Belg Michael D’Hulst) de juiste ingangen bij de media om hun product zo goed mogelijk te verkopen. Geen wonder dat World Triathlon aansluiting zocht bij SLT in de samenwerking om nu ook een WK eSports Triathlon powered by Zwift op de kaart te zetten.

What happens…

In de volgende WTJ volgt nog het wedstrijdverloop (voor zover jullie dat al niet gezien hadden), deze is meer een ‘Speakerscorner’, waar vooral Ruud rubriekjes voor schrijft. Dit keer maak ik een uitzondering en misschien de komende maanden wat vaker. Zo tegen het einde van 40 jaar speakeren borrelen zoete herinneringen op, die ik wel aan het papier toevertrouw. Dat Ruud de ‘andere herinneringen’ oplepelt in onze avonturen, neem ik maar voor lief. Ze gaan ongecensureerd mee op deze site, hoewel ik van hem weet dat ‘what happens in….stays in….’

Afijn, zaterdag dus. Een paar dagen tevoren vraagt Ruud argeloos of ik zin heb mee te gaan naar de Eurosport studio’s op het mediapark. Mijn weekendkalender raakt weliswaar steeds meer gevuld, maar niet dusdanig dat ik er geen tijd voor vrij kan maken. Bovendien lijkt het me leuk om na zoveel jaar te zien hoe het er bij Eurosport aan toegaat.

Eurosport of Brabants Nieuwsblad?

Even terug in de tijd: in 1996 werd ik voor het eerst gevraagd Christiaan Scheen op te volgen als commentator triathlons bij Eurosport. Ik had toen net mijn freelance-tijd in de krantenwereld afgesloten en vast contract getekend bij Brabants Nieuwsblad (nu BNDeStem). Het gaf geen pas om daar nu al mee te stoppen omdat de tv-wereld lonkte. Anderzijds is het misschien nu niet meer voor te stellen, maar eind jaren negentig had Eurosport de rechten van alle World Cup-races, alle ETU Cup-races, een zestal Ironman-races, de IronTour Frankrijk en Nice. Ook Almere kwam in die tijd twee keer een uur bij Eurosport. En dan waren het de gewone Holland Triathlons, dus niet eens een EK laat staan WK. Als je erover nadenkt is het natuurlijk vreemd dat het WK van vorig jaar buiten de livestreams op geen enkele zender te zien was. Aangevuld met soms nog een XTerra of wintertriathlon was ik in het seizoen wekelijks een dag kwijt aan het commentaar geven bij de beelden.

Steeds naar Parijs

Bovendien moesten de commentatoren in de begintijd nog allemaal worden ‘ingevlogen’ naar Parijs. Dus de praktijk: ’s ochtends met de auto naar Rotterdam Airport, daar een vlucht naar Charles de Gaulles-airport alwaar Eurosport een taxi klaar had staan richting de studio’s. In een gigantisch kantorencomplex aan de Seine kregen we de scripts (maatje Ian Sweet was er ook altijd) en enige tijd voorbereiding. Het waren vrijwel altijd wedstrijden die in het daaraan voorafgaande weekend hadden plaats gevonden. Vervolgens kwamen we in een lange rij commentaarhokjes (booths) waar ik altijd tussen de Portugese en Roemeense commentator inzat. Die Roemeen was erg luidruchtig, brulde aan 1 stuk door terwijl er in geen enkele wedstrijd ooit maar 1 Roemeen mee deed. Wonderlijk.

Sydney 2000

Aan het eind van vier intensieve jaren, die ik ook nog combineerde met veel wedstrijden speakeren, stond als volgend hoogtepunt de eerste Olympische Spelen van Sydney op het programma. Daar werkten we met Eurosport intensief naar toe. In april werd de accreditatie geregeld om met een ploeg van een man of 60 (alleen al vanuit Nederland dus) naar Australië af te reizen. Die droom moest ik echter bijstellen voor een andere droom: in september zou bij ons de tweede kleine geboren worden. Afijn, dat verhaal heb ik vaker verteld. Dus hier in de studio’s – die toen verplaatst waren naar Nederhorst den Berg – in de nachtelijke uren het commentaar leveren bij de Spelen, dat was het gewijzigde scenario. Omdat ik het risico niet kon nemen, tijdens de uitzending weg te moeten, was maatje Ruud de Haan mee om het eventueel over te nemen. De rest is geschiedenis.

Sublieme beelden van Sydney waren echter niet voldoende om triathlon als vaste waarde op televisie te krijgen. Eurosport haakte zelfs af en dus was het maar goed dat ik mijn krantenbaantje nooit had opgezegd. Het droogde zelfs zo ver op dat onze sport alleen nog met de Olympische Spelen te zien waren en zelfs dan in verkorte vorm. Dus Athene nog gedaan en Beijing was zo kort dat Marijke Zeekant (toen waren de studio’s in het Olympisch stadion van Amsterdam) er deskundig commentaar gaf. Londen 2012 was mijn laatste klus als Eurosport-commentator. De keren dat ik daarna nog werd opgeroepen kwamen niet altijd gelegen, dus het contact verwaterde.

Eurosport pakt triathlon weer op, nu met Ruud

Drie jaar terug werd bij Eurosport toch weer nagedacht om ook op het tweede kanaal meer aandacht te schenken aan duursport. Intussen zat Ruud dichterbij het vuur en werden gelukkig met hem goede afspraken gemaakt voor eventuele toekomstige uitzendingen. En die kwamen er. Het Olympisch test-event in Tokyo kwam uitgebreid in beeld met Ruud als deskundig commentator. Vorig jaar de echte Spelen natuurlijk en plots volgden ook PTO-races, Super League-wedstrijden, Arena Games en wie weet wat er allemaal nog bij komt.

De PTO Collins Cup alleen al was dik 7 uur beelden, die van commentaar moesten worden voorzien. Logisch dat Ruud dus aan een co-commentator/sidekick dacht. Triatleet Edo van der Meer was een logische keuze. Terloops had Ruud me wel eens gevraagd, maar ik was toch niet meer helemaal van het tv-commentaar. Dat had te maken met ooit een opdracht voor Challenge Almere om een uurtje samenvatting voor RTL van commentaar te voorzien. De volzinnen kwamen er niet 1-2-3 uit, het was zweten in een hokje omdat het allemaal nogal strikt moest verlopen. Wat vroeger vanzelf ging (en wat als speaker nog steeds lukt), wilde plots in deze setting niet meer vlotten.

Losser

Eurosport is daar wat ‘losser’ in. Een verspreking mag, een keer ‘euh’ zeggen ook. Als het over het geheel maar aangenaam is om naar te luisteren, zo redeneert de Eurosport-hoofdredactie feitelijk. Over de inhoud hoeven ze niet te twijfelen, de feitenkennis zit bij Ruud wel goed. Hoewel het dus niet meer echt mijn ding is, vond ik het wel meteen geinig om zaterdag mee te gaan. Als aanvullend commentator zit ik lekkerder in mijn vel dan een uurtje of twee in mijn uppie beelden inspreken.

Dat bleek meteen wel. Het was amusant om weer wat andere commentatoren van sporten te zien. Uit de tijd dat ik er bij zat is er overigens niemand meer. Ruud is er duidelijk kind aan huis en dat geeft een vertrouwd gevoel. De techneuten zorgen dat alles op orde is. Spannend was het nog wel over de kwaliteit van het aangeleverde beeldmateriaal, want wat we in de ochtenduren van de heats zagen op livestream was niet al te best.

Arena Games Munchen

Maar dan blijkt eens te meer het verschil tussen – met alle respect – livestreams en professionele televisie. Vanaf 17 uur kregen we een gelikte show voorgeschoteld met het deskundig commentaar van twee (ex-)triatleten ter plaatse Annie Emmerson en Tim Don. En spectaculair beeldmateriaal vanuit het Olympia-park en de Zwift-omgeving. Kortom over de aangeleverde beelden hadden Ruud en ik in ons hokje op het Media Park Hilversum niks te klagen.

 

Misschien was het zelfs wel iets te veel geregisseerd, waardoor er soms te weinig ruimte overbleef voor echte wedstrijd-actie. Interviews tussentijds en de lange analyses van Tim en Annie gaven ons niet altijd de mogelijkheid om er zelf een goede beschouwing overheen te gooien. Maar dat was dan ook het enige puntje van kritiek, want voor het overige zat het goed in elkaar. Over mijn eigen commentaar heb ik geen oordeel, ik merk dat Ruud helemaal in die modus zit. Daarmee zit het wel snor. Zelf heb ik vooral genoten met dat koptelefoontje weer eens op en die gezonde wedstrijdspanning, waar een atleet ook mee te maken krijgt.

Volgende keer met Rachel

Nog altijd wordt vanuit de regiekamer in Parijs aangestuurd wanneer je wat mag zeggen en wanneer je je mond moet houden – omdat er een reclameblokje nadert. Dat gaat overigens soms dwars door interviews in Munchen heen. Ach ja, het blijft natuurlijk wel commercieel he. Over twee weken mag Ruud weer. Dan zijn de Arena Games in Londen en heeft hij Rachel Klamer uitgenodigd om naast hem plaats te nemen in het commentaarhokje. Ik ga kijken en luisteren, want met Rachel komen er vast weer heel andere invalshoeken aan bod. Zij weet immers als geen ander hoe het voelt om die explosieve wedstrijdjes uit de Super League/Arena-formule te moeten ondergaan. Ik heb het tijdens de uitzending nog kunnen zeggen: het lijkt misschien makkelijk als je het vergelijkt met een Ironman, maar het wordt m.i. schromelijk onderschat. Vraag dat misschien maar aan Marten van Riel, wereldrecordhouder op de halve triathlon maar zaterdag compleet afgemat.

Genoten

Conclusie: ik heb me kostelijk geamuseerd met een laatste keertje Eurosport-commentaar. Heerlijk om nog eens te doen in mijn afscheidstoernee, die op 2 juli eindigt met een geweldige apotheose in Holten! Veel dank aan maatje Ruud dat je me deze gelegenheid nog een keertje bood. Het bracht veel herinneringen van bijna een kwart eeuw geleden bij me boven.

Wim